Antaŭ Du Mil Jaroj

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Antaŭ Du Mil Jaroj
Aŭtoro Francisco Cândido Xavier
Eldonjaro 1951
Urbo Rio-de-Ĵanejro
Eldoninto FEB
Paĝoj 399
vdr

Antaŭ Du Mil Jaroj estas spiritisma romano psikografie skribita de la mediumo Francisko Cândido Xavier kun aŭtoreco atribuita al la Spirito Emmanuel. Ĝi estas publikigita en la jaro 1939 fare de la Brazila Spiritisma Federacio (FEB) kaj estas majstre tradukita esperanten fare de L. C. Porto Carreiro Neto.

Portante la subtitolon de Epizodoj de la historio de kristanismo dum la unua jarcento, ĝi rakontas la precipajn faktojn pri la vivo de la orgojla romana senatano Publius Lentulus, kiu estis unu el la enkarniĝoj de la spirita aŭtoro, inter kiuj ni trovos la renkontiĝon kun Jesuo, la miraklon pri la kuracado, fare de la Dia Majstro, de la filino Flavia kiu malsaniĝis pri lepro kaj la konvertiĝon al la kristanismo de lia edzino Livia.

Antaŭ Du Mil Jaroj inkludiĝas inter la dek plej bonaj brazilaj portugallingve spiritismaj libroj de la 20-a jarcento laŭ esploro okazinta en la jaro 1999 de la Candeia Spiritisma Organizaĵo pri Diskonigo kaj Kulturo.

Recenzoj[redakti | redakti fonton]

Citaĵo
 Jen voĉo el la transmondo.

El tie transe Emanuel la spirita aŭtoro de "Antaŭ dumil jaroj", diktis sian romanon al la Brazila mediumo Francisko Cândido Xavier, malaltranga kaj nur elemente instruita oficisto, kiu jam skribis (ne "verkis") kaj hodiaŭ publikigis kvardek unu verkojn beletristikaj, historiajn aŭ sciencajn. Tion klarigas al ni enkonduke la tradukinto L. C. Porto Carreiro Neto. Ni do tuj kuj lojale estas informataj pri la tendenco de la libro. Nu, kia ajn estu lia opinio pri nia postmorta estonto, ni certigas al la leganto ke, malferminte la volumon, li al ĝi restos katenita ĝis la lasta paĝo. La temo rilatas al la spiritisma koncepto pri la evoluado de animo al perfektiĝo, pere de sinsekvaj reenkarniĝoj, Pritraktiĝas stadio de tia evoluado. La okazintaĵoj lokiĝas, en Romo kaj Palestino, inter la jaroj 31 kaj 79 post la naskiĝo de Kristo, kiam la koncernatan animon — laŭpretende tiun mem de Emmanuel — enkarnigas Publio Lentulus Cornelius, romana patricio kaj senatano. Veninte Palestinon, kies klimato, li esperas, estos favoru por lia malsana filineto. Publio Lentulus Cornelius renkontas tie la grandan figuron de Jesuo. la impresa personeco de la Nazareta profeto momenton ekŝancelos la fieran romanon. Sed li ne kapablos profiti tiun oportunaĵon unikan, kaj baldaŭ rekaptiĝos de la Cezaraj pompoj. Tute male lia edzino, la milda Livia, avide malfermos al la nova doktrino sian koron jam brilan de intimaj ĉagrenoj ŝi laŭiros, ĝis la lasta stacio, la kalvarion de la tiamaj kristanoj, kaj mortos dispecigita en la cirko, sub la okuloj de sia edzo, la tagon mem kiam tiu ĉi estas publike honorata kiel aliaj altranguloj de la imperio. Ekde tiam ni vidas Publio Lentulus Cornelius droni en abismo de malfeliĉo. Iĝinte blinda, li fariĝos, en sia mediumo, la pentanta gasto de siaj pasintaj eraroj. Sed La spirito de Livia revenos konsoleme ŝvebi ĉirkaŭ li. Kaj kian fine li siavice mortos, enterigite sub la minoj de Pompeja, ni komprenos ke lia animo supreniris plian ŝtupon survoje al reaĉeto.

La suprecititaj ĉefroluloj moviĝas meze de tuta fluo de homoj kaj okazaĵoj, pro la mezurita loko ne aludeblaj en la kadro de tiu ĉi recenzeto. Mi diru nur ke la majstra maniero, laŭ kiu estas elvokita la atmosfero de la antikvaj Romo kaj Palestino, lasos al la imagemulo impreson de aŭtentikeco kiu ĵaluzigus Sro Cecil B. de Mille. Jen konklude verko, altnivela laŭ formo kaj enhavo, elegante tradukita, kaj el kiu

ĉiu ĉerpos elektindan substancon; la doktrinano fidindan gvidilon, la laiko belan legendon kaj ambaŭ ĝuindan legaĵon. 
— H. CASTEL.Belga esperantisto n313 (dec 1952)


Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]