Arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj
| Arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj | ||||
|---|---|---|---|---|
| ekoregiono | ||||
.jpg){kind=spacer} | ||||
| ekoregiono laŭ Monda Natur-Fonduso [+] | ||||
|
||||
La arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj estas tersupraĵa ekoregiono el la dezertega ekoprovinco de la palearktisa ekozono, laŭ la tipologio de la Monda Natur-Fonduso (WWF). Biome la ekoregiono apartenas al dezertoj kaj kserofitaroj. Ĝi etendiĝas en Araba duoninsulo, ekde Jemeno ĝis Persa Golfo kaj ekde Omano ĝis Jordanio kaj Irako.
Priskribo[redakti | redakti fonton]
Temas pri dezerta ekoregiono kiu okupas 1 851 300 kvadratajn kilometrojn en Sinajo (Egiptujo), la sudo de Israelo kaj Gaza Sektoro, la sudoriento de Cisjordanio, la oriento kaj sudoriento de Jordanio, la sudo de Irako, kaj la ekstrema okcidento de Kuvajto, granda parto de la areo de Sauda Arabujo, la landinterno de Kataro kaj Unuiĝintaj Arabaj Emiratoj, la okcidento de Omano kaj la nordoriento de Jemeno, krom eta enklavo izolita en la okcidento de Irano.
La ekoregiono gastigas malmulte da biodiverseco.
Ene de la ekoregiono renkontiĝas Rub-al-Ĥalo, verŝajne la plej granda sableca etendaĵo en la mondo, kun surfaco de pli ol 500 000 kvadrataj kilometroj.
Flaŭro[redakti | redakti fonton]
Rub-al-Ĥalo estas sciata por sia tre restrikta flaŭra diverseco. Ĉeestas nur 37 specioj, el kiuj ĉirkaŭ 20 troviĝas en la ĉefa sablobloko, kaj 17 plejofte apud aliaj randaĵoj; el tiuj unu aŭ du estas endemiaj specioj [1]. Tipaj plantoj estas Calligonum crinitum je sablaj deklivoj, Cornulaca arabica, kaj gazoneroj de Cyperus conglomeratus. Aliaj larĝe disvastigitaj specioj estas Dipterygium glaucum, Limeum arabicum kaj Zygophyllum mandavillei [1]. Arboj malĉeestas, escepte de ĉirkaŭ la eksteraj randaĵoj; karakterizaj estas Acacia ehrenbergiana kaj Prosopis cineraria en drenadaj kunigejoj kaj profundaĵoj inter dunoj.
Faŭno[redakti | redakti fonton]
Stato de konservado[redakti | redakti fonton]
La ekoregiono estas krize endanĝerigita.
Naturprotekto[redakti | redakti fonton]
Referencoj[redakti | redakti fonton]
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- angle Mandaville, J.P. 1986 : Plant life in the Rub' al-Khali (the Empty Quarter), south-central Arabia. Proceedings of the Royal Society of Edinburgh, 89B, pp. 147-157.
- angle Nader, I.A. 1995 : Harrat al Harrah first national reserve in Saudi Arabia. Arabian Wildlife, 2(2), p.14.
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
| Palearktisaj dezertoj kaj kserofitaroj | |
|---|---|
| PA1303 Arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj |  Egiptio,  Jordanio,  Omano,  Sauda Arabio,  Sirio,  Unuiĝintaj Arabaj Emirlandoj,  Jemeno
|
| PA1304 Atlantika marborda dezerto |  Maŭritanio,  Maroko
|
| PA1321 Nord-saharaj stepo kaj duonarbaroj |  Alĝerio, Egiptio,  Libio, Maroko,  Tunizio,  Okcidenta Saharo
|
| PA1325 Tropikaj dezerto kaj duondezerto apud Ruĝa Maro | Egiptio,  Irako,  Israelo, Jemeno, Jordanio, Omano, Sauda Arabio,
|
| PA1327 Sahar-dezerta ekoregiono | Alĝerio,  Ĉado,  Malio, Maŭritanio,  Niĝero,  Sudano
|
| PA1328 Sud-iranaj dezerto kaj duondezerto |  Irano
|
| PA1329 Sud-saharaj stepo kaj duonarbaroj | Alĝerio, Ĉado, Malio, Maŭritanio,  Niĝerio, Sudano
|
| PA1330 Taklamakano |  Ĉinio
|
| PA1331 Kserofitar-montaraj duonarbaroj de Tibestio kaj Ĝabal-Uvajnato | Ĉado, Egiptio, Libio, Sudano
|
| PA1332 Okcident-saharaj montar-kserofitaraj duonarbaroj | Alĝerio, Niĝero, Malio, Maŭritanio
|
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- angle Ekoregiono PA1303 : Arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj (WWF)
- angle Arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj (WWF-Wildworld)
- angle Arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj (Wildworld) - Nacia Geografia Societo
- angle Arabaj-sinajaj dezertoj kaj kserofitaroj (Globalspecies) Arkivigite je 2016-03-07 per la retarkivo Wayback Machine
- angle Situo de la ekoregiono : tajpu Arabian Desert and East Sahero-Arabian xeric shrublands
