Cecilianismo
Cecilianismo estas ekleziomuzika restarigomovado de la 19-a jarcento, kiu nomiĝas laŭ Sankta Cecilia, martirino vivinta onidire en la 3-a jarcento kaj patronino de la muziko. Ĝi postulis rekonsciiĝo kaj orientiĝo je a-cappella-stilo apoge sur Palestrina. Sur la evangela flanke Ludwig Schöberlein estis la persono, kiu per eldono de la revuo Siona kaj per priverkado de unuvoĉaj ĥoraloj al plurvoĉaj kantmuzikoj akiris altajn meritojn.
La literaturaj, muziksciencaj kaj praktikaj klopodoj tiudirekten ekde la komenco de la 19-a jarcento enbuŝiĝis finfine en la fondado de la Ĝenerala Cecilia-Ligo por la Landoj Germanlingvaj fare de teologo kaj eklezimuzikisto Franz Xaver Witt (1834−1888) en la jaro 1868. per la dokumento Multum ad movendos animos de Pio la 9-a de la 16-a de decembro 1870 ĝi fariĝis organizaĵo de la papa juro.
Literaturo[redakti | redakti fonton]
- Udo Wagner: Franz Nekes und der Cäcilianismus im Rheinland. Köln: Volk 1969 (Beiträge zur rheinischen Musikgeschichte; H. 81) Samtempe: doktortezo, Kolonjo
- Josip Gregur: Ringen um die Kirchenmusik: die cäcilianische Reform in Italien und ihre Rezeption bei den Salesianern Don Boscos. Munkeno: Don Bosco 1998 (Benediktbeurer Studien; Bd. 5) Samtempe: doktortezo ĉe la universitato de Graz, 1998 ISBN 3-7698-1089-9
- Carena Sangl: Der Cäcilianismus in Salzburg unter Erzbischof Johannes Kardinal Katschthaler. Sinzig: Studio 2005 (Kirchenmusikalische Studien; vol. 8 / Schriftenreihe des Salzburger Konsistorialarchivs; Bd. 7) Samtempe: doktortezo ĉe la universitato de Salcburgo, ISBN 3-89564-113-8