Davido
Por la pentristo de sama nomo vidu Jacques-Louis David.
Davido (hebree דָּוִד / da-vi-d) (cirkaŭ 1040–970 a.K.) estis la dua reĝo de unuiĝinta Izraelo.
Religia signifo
Laŭ la rakonto de la unua kaj la dua libro de Samuelo en la malnova testamento Davido estis la unua reĝo de Israelo kaj Judaio post sia antaŭirinto Ŝaul.
Davido estis laŭ la biblia versio la plej juna filo de Jiŝajo kaj estis balzamita fare de Samuelo al estonta reĝo jam kiel knabo. Li venis al la korto de Ŝaul por gajigi la depresian reĝon per sia musiko.
Davido, la simpla paŝtoknabo, mortigis la giganton Goliaton en batalo per ŝtonĵetilo kaj tiel generis la ĵaluzon de Ŝaulo, ĉar nun Davido estis admirita heroo. Sekve Ŝaulo provis murdi Davidon, sed malsufiĉas ĉar ties edzino Miĥalo – filino de Ŝaulo – avertis lin, kaj Davido fuĝis. Ankaŭ la filo de Ŝaulo, Jonatano, kiu estis bona amiko de Davido, helpis lin fuĝi.
Davido trabatis sin kiel bandestro. Li domaĝis la persekutantan Ŝaulon, kiam tiu eniris kavon en kiu Davido urinis, konsekvence li lasis Davidon fuĝi. Davido igis vasalo de la filistroj kontraŭ sia mema popolo, sed fraŭdis ilin helpante Judaion sekrete per kontraŭbatali banditojn en deserto. Kiam la filistroj armis sin por milito kontraŭ Israelo, ili dispensis lin, ĉar ili malfidis lin. Nun Davido domaĝis Ŝaulon duan fojon: Li kaŝiris la kampejon de Ŝaulo kaj nur ŝtelis ties lancon kaj trinkujon kiel signo de sia supereca.
Kiam Ŝaulo mortiĝis en batalo kontraŭ la filistroj, Davido balzamiĝis kiel reĝo en urbo Hebrono.