Fabiola

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Fabiola
literatura verko
Aŭtoroj
Aŭtoro Nicholas Patrick Stephen Wiseman
Lingvoj
Lingvo angla lingvo
Eldonado
Eldondato 1854
Ĝenro romano
Loko de rakonto Roma regno
vdr

Fabiola (angle Fabiola or, the Church of the Catacombs) estas romano pri la katakomboj de la brita kardinalo Nicholas Wiseman.

Temas pri interesa rakonto, kiu priskribas la morojn de la romianoj kaj de la unuaj kristanoj.

La ĉefrolulino estas virino nomata Fabiola kiu nuntempe estas honorata en la Katolika Eklezio kiel sanktulino.

En Esperanto aperis[redakti | redakti fonton]

La romanon esperantigis, el la angla, la verkistino Maria Milsom (Rano) en 1911; la dua eldono estis reviziita de Emmanuel Robert, ampleksis 437 paĝojn kaj enhavis 24 bildojn. Ĝi estis Kronita verko de la Akademio.

Recenzo[redakti | redakti fonton]

Citaĵo
 Tiu libro prezentas interesan studon pri la moroj de la romana societo kaj pli speciale de la kristanoj en Romo je la fico de la kvara jarcento. Kun tiu historia priskribo, la aŭtoro lerte miksis intrigon, kiu ĝin vivigas.

Ĉirkaŭ Fabiola vivas krudaj paganoj, kiuj pli kaj pli inspiras al si malestimon kontraŭ la naciaj dioj ; tre klera, ŝi tralegis ĉiujn volumojn de famaj filozofoj, sed neniam trovis en ili kontentigon ; restas en ŝia animo peza dubo pri la gravaj problemoj de la mistera postmorto, de la nekonata celo de la vivo. Kristanajn doktrinojn ŝi malamas kaj konsideras kiel amason da ridindaj kaj malnoblaj superstiĉoj, pri kiuj ŝi volas absolute nenion scii. La tuta intereso de la rakonto konsistas do en tio : kiel ŝi grade proksimiĝos al la nova religio ? Tion kaŭzas la ekzemploj donataj ĉirkaŭ ŝi de neblaj karakteroj, kies kristanecon ŝi nescias : Agnes, ŝia kuzino, ekzekutata en sia dekkvina jaro pro fideleco al la kredo ; Sebastiano, la brava oficiro de ia imperiestra gvardio, kiu ne timas konfesi al sia mastro, ke li estas adepto de la nova doktrino ; kaj precipe Sira, la orienta sklavino, kiu konigas al Fabiola la kristanajn instruojn, kaŝante nur ilian nomon. Jam tre emigita al tiu alta, neniam predikita filozofio, la fiera romana patriciino konvertigas, post kiam la fidela Sira ŝin savis de mortigo. Kion diri pri la stilo ? Ni ne bezonas prezenti al la amantoj de bona Esperanta literaturo la tradukinton de « Dankon », « Kredo kaj Scio ». « Eĉ en doloro ni estu ĝoja » kaj ĉefe « En Svislando ». Tia verko estas

nova pruvo pri la rezultato, kiun talenta uzanto kapablas tiri el la klasika Fundamento Esperanta. La libro meritas esti ĉie legata kaj diskonigata, ĉar ĝi fortigos nian konfidon al la valoro de nia lingvo. 
— Belga Esperantisto n038 (dec 1911)
Citaĵo
 Ni ne devas skribi laŭdon pri tiu bone konata klasika libro. Ĝia traduko havas grandegan signifon por la Esperanto - movado, precipe en la katolikaj rondoj. Laŭ lingva vidpunkto ĝi estas ekzemplo. La eldono estas plej zorge farita. Unuvorte, ni senhezite povas rekomendi la verkon al ĉiu grupo kaj al ĉiu esperantisto kiu deziras kumneti kolekton de bonaj Esperanto-libroj. 
— Belga esperantisto n159 (maj 1928)
Ĉi tiu artikolo estas verkita en Esperanto-Vikipedio kiel la unua el ĉiuj lingvoj en la tuta Vikipedia projekto.