Francesco la 2-a Gonzaga

Honorigoj
Honorigoj	Ordeno de Sankta Miĥaelo vd

**Francesco la 2-a Gonzaga**
Francesco la 2-a Gonzaga
	4-a Markizo de Mantovo
Regado	1484 ĝis 1519
Persona informo
Naskiĝo	10-an de aŭgusto 1466; en Mantuo
Morto	29-an de marto 1519 (52-jaraĝa); en Mantuo
Mortis per	sifiliso vd
Tombo	church Santa Paola vd
Lingvoj	itala vd
Ŝtataneco	Duklando de Milano vd
Familio
Dinastio	House of Gonzaga vd
Patro	Federiko la 1-a Gonzaga vd
Patrino	Margareta de Bavario, markizino de Mantovo vd
Gefratoj	Elisabetta Gonzaga • Clara Gonzaga • Sigismondo Gonzaga • Giovanni Gonzaga • Maddalena Gonzaga vd
Edz(in)o	Izabela d'Este vd
Infanoj	Frederiko la 2-a de Mantuo • Eleonora Gonzaga • Ercole Gonzaga • Ferrante Gonzaga • Ippolita Gonzaga • Livia (Paola) Gonzaga • Fernando I Gonzaga, Conte di Guastalla, Duca di Ariano vd
Profesio
Okupo	kondotiero vd
Aktiva en	Mantuo vd
Aktiva dum	1484–1519 vd
Honorigoj
Honorigoj	Ordeno de Sankta Miĥaelo vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Francesco la 2-a Gonzaga (naskiĝis en Mantovo, en la 10-a de aŭgusto 1466 - mortis en Mantovo, en la 29-a de marto 1519) estis markizo de Mantovo inter 1484 ĝis sia morto.

Biografio[redakti | redakti fonton]

Li estis filo de Federiko la 1-a Gonzaga (1441-1484)^[1] kaj Margareta de Bavario (1442-1479)^[2]. Kiel tradicio en sia familio, li distingiĝis dank'al intensa aktiveco je milita kondotiero, subtenita de la potencoj kiu oferis al li pli bonajn vantaĝojn, kaj per ekonomikaj rimedoj, kaj reciproke de sekureco por lia markizlando mem.

La tradiciaj kaj konstantaj bataloj inter Milano kaj Venecio anstataŭiĝis de la grandaj konfliktoj kie partoprenis grandaj potencoj kiel Francio, Hispanio kaj la papeco. Ene de ĉi tiu kunteksto, gravaj italaj ŝtatoj kiel Milano kaj Napolo ekforskuiĝis kaj Venecio mem suferis akran teritorian modifon. Dank'al Francisko, ĉiam helpata de sia edzino Izabela d'Este, kaj al liaj sennombraj faroj kaj politikaj kaj diplomatiaj, li sukcesis teni pozitivan ekvilibron rilate al sia strategie grava ŝtato.

Francisko havis relative bonsukcesan karieron kiel milita komandanto, rehavigante al si la rolon kiel kapitano de la Respubliko de Venecio, inter 1489 kaj 1498. En 1495, li partoprenis kiel komandanto de la trupoj aliancitaj dum la Batalo de Fornovo. Kiam la batalo finiĝis, lia valoro agnoskiĝis, kvankam li estis akuzita ke li ne sciis bonprofiti la militan superecon de la aliancitoj, kiu kulminis kun la liberigo kaj retiriĝo de la trupoj de Karlo la 8-a, reĝo de Francio. Kiel dankpremio por la venko en la batalo, kaj pete de Girolamo Redini, sia konsilisto, li konstruigis en la urbo la Preĝejo de Sankta Maria de la Venko, kaj meti sur la altaro la Sinjorino de la Venko^[3] farita de Andrea Mantegna, poste ŝtelita de la francoj, en 1797.