Gabrielo Báthori
| Gabrielo Báthori | ||
|---|---|---|
Princo de Transilvanio 
| ||
| ||
| Regado | 1608–1613 | |
| Antaŭulo | Sigmundo Rákóczi | |
| Sekvanto | Gabrielo Bethlen | |
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 15-an de aŭgusto 1589 en Oradea | |
| Morto | 27-an de oktobro 1613 (24-jaraĝa) en Oradea | |
| Tombo | Nyírbátor vd | |
| Ŝtataneco | Respubliko de Ambaŭ Nacioj • Princlando Transilvanio vd | |
| Familio | ||
| Dinastio | Báthory vd | |
| Patro | Stefan Batory (1553–1601) vd | |
| Edz(in)o | Anna Horváth vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | monarko vd | |
| Princo de Transilvanio
| ||
| Dum | 1608–1613 | |
| Antaŭulo | Sigmundo Rákóczi | |
| Sekvanto | Gabrielo Bethlen | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Gabrielo BÁTHORI, hungare BÁTHORI Gábor [batori] estis princo de Transilvanio. Li naskiĝis en Nagyvárad la 15-an de aŭgusto 1589 kaj mortis samloke la 27-an de oktobro 1613.
Biografio[redakti | redakti fonton]
Gabrielo Báthori la tronon de Transilvanio akiris helpe de hajdukoj la 5-an de marto 1608. Kun sia perforta regado li instigis kontraŭ si la transilvanian aristokrataron kaj saksan burĝaron, kies memregadon ĉesigis kaj li okupis Sibion. Per sia senmorala privatvivo li fremdigis de si ankaŭ siajn plej fidelajn adeptojn. Pro sia konkera militmarŝo en Valaĥujo elvokis la koleron de turkoj. En 1610 la aristokrataro komplotis kontraŭ li, sed la organizado malsukcesis. En 1611 la saksoj envokis la valaĥan vojvodon, Radul, sed Báthori elbatis lin. Tiam la viena kortego sendis Zsigmond Forgách kun militaro kontraŭ li, sed ankaŭ tiu malsukcesis. Poste kun imperiestro li interkonsentiĝis, sed la turkoj sendis militaron en 1613. Por savi sian tronon li inklinis transdoni Nagyvárad al ili, sed pro tiu la hajdukoj mortigis lin.
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Szilágyi Sándor: B. G. fejedelem története (Bp., 1882);
- Erdész Sándor: B. G. a néphagyományokban (Nyíregyháza, 1965).
Beletraj verkoj[redakti | redakti fonton]
- Jósika Miklós: Az utolsó Bátori (romano., Pest, 1837);
- Makkai Sándor: Ördögszekér (r., Bp., 1928);
- Móricz Zsigmond: Erdély (I–III., Bp., 1935).