Groovin’ High

El Vikipedio, la libera enciklopedio

Groovin’ High estas frua bibopa titolo, kiun ĵazmuzikisto kaj komponisto Dizzy Gillespie verkis kaj publikigis en la jaro 1944[1] kaj kiu fariĝis unu el liaj plej famaj kantoj.[2] La temo havas la kantoformon A - B - A - C. Ĝi baziĝas kiel biboptemo sur la akorda strukturo de Whispering, normkanto komponita de John Schonberger en 1920,[3] kaj staras daŭre en maĵoro. En la taktoj 1/2, 5/6 und 9/10 de la partoj A ĝi konsistas nur el tritomotivo, kiu memoras pri kukolo krio, en la aliaj taktoj tamen el biboptipaj okonnotaj frazoj.[4]

En la biografioDizzy la kanto estas priskribita kiel „plaĉa kanto mezrapida“, kiu montras la povon de Gillespie je la formado de interesaj strukturoj kun nur ses instrumentoj.[3] La titolo ankaŭ estis uzata kiel titolo de diversaj muzikalbumoj aŭ libroj, ekzemple por la biografio Groovin’ High: The Life of Dizzy Gillespie.[5]

Efikohistorio[redakti | redakti fonton]

La pecon Groovin’ High Gillespie unue surbendigis la 9-an de februaro 1945 kun Dexter Gordon ĉe tenorsaksofono, Frank Paparelli ĉe piano, Chuck Wayne, gitaro, Murray Shipinski, kontrabaso kaj Shelly Manne ĉe frapinstrumentaro.[6] Ĉi tiu unua registraĵo enhavas „aŭdacan 6-taktan enkondukon kaj surprize solenan kodon“; Gordon ludas pri la melodio de Gillespie „kontrapunktan kontraŭvoĉo“.[4] Jam en la sama monato ekestis du aliaj sonregistraĵoj, kiujn kunverkis la komponisto.

Ĵazhistorie fama estas aparte la sonregistraĵo el 28-a de februaro 1945, ĉar ĝin kunverkis krom Gillespie ankaŭ Charlie Parker, kaj ĉar temas pri la unua studioregistraĵo, sur kiu la du muzikas kune.[7] Ĉifoje la du blovinstrumentistoj prezentis la pecon Groovin’ High unusone. Ĉi tiu versio pli malfrue ankaŭ aperis sur la albumo Shaw Nuff.[8] la kanto estas unu el sep kantoj sur la albumo, kiuj ŝokis laŭ ĵazrecenzisto Scott Yanow la samtempuloj de Gillespie.[9] Yanow klarigis en sia libro Jazz: A Regional Exploration, ke tiutempe tiaj kantoj estisr senekzemplaj, ĉar ili montris radikale alian tonlingvon kompare kun samtempa svingomuziko.[10]

Kvankam la entuziasmuloj kaj amikaj muzikistoj komence trovis la materialon tre stranga kaj malfacila, Groovin’ High laŭ The Sax & Brass Book baldaŭ establiĝis kiel ĵaza normkanto.[11] LaŭYanow la solaĵoj de Parker kaj Gillespie nur malmulte rilatis al la melodio, sed ili estis ja ligitaj. Estis grava paŝo antaŭen por la ĵazo.[10]

Kaj Gillespie kaj ankaŭ Parker surdiskigis la pecon ankoraŭ pli malfrue – Parker en 1953 kun orgenisto, Gillespie fine de la 1950-aj jaroj kun la kantensemblo Les Double Six. La plej gravaj novversiojn de la normkantoj estas tiuj de Cannonball Adderley/Milt Jackson, Lou Donaldson, Erroll Garner, Hampton Hawes, Bobby Timmons, George Wallington kaj Gerald Wilson.[1]

Literaturo[redakti | redakti fonton]

  • Hans-Jürgen Schaal (Hrsg.) Jazz-Standards. Das Lexikon. Bärenreiter, Kassel, 2004 (3-a eldono); ISBN 9783761814147

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. 1,0 1,1 Carlo Bohländer u.a. Reclams Jazzführer Stuttgart 1970, S. 859
  2. Vd. Henry Martin, Keith Waters: Jazz: The First 100 Years, eldonita de Thomson Wadsworth en 2005paĝoj 203, 209, ISBN 0534628044
  3. 3,0 3,1 Vd. Donald L. Maggin: Dizzy: The Life and Times of John Birks Gillespie, S. 167, Harper Collins 2005, ISBN 0688170889
  4. 4,0 4,1 Hans-Jürgen Schaal Jazz-Standards. Das Lexikon, p. 174s.
  5. Vd. Alyn Shipton: Groovin' High: The Life of Dizzy Gillespie, Oxford University Press, ISBN 0195144104
  6. Dexter Gordon, Vol. 2 Young Dex 1944-1946
  7. Al la sesopo apartenis krome Clyde Hart, Remo Palmieri, Slam Stewart kaj Cozy Cole. La sonregistraĵo pli malfrue aperis sur la samnoma albumo ĉe diskeldonejo Musicraft.
  8. Portreto de la kanto ĉe jazzstandards.com
  9. Scott Yanow: Bebop: The Best Musicians and Recordings, p. 55, Backbeat Books 2000, ISBN 0879306084
  10. 10,0 10,1 Scott Yanow: Jazz: A Regional Exploration, p. 111, Greenwood Publishing Group 2005, ISBN 0313328714
  11. Brian Priestley, Dave Gelly, Tony Bacon, Paul Trykna: The sax & brass book: Saxophones, Trumpets and Trombones in Jazz, Rock and Pop, p. 18, Backbeat Books 2003, ISBN 0879307374