Komuneco (kristanismo)
La komuneco [1] estas, laŭ komuna origino, la harmonio kreiĝanta inter du aŭ pli personoj. La vorto trovas sian originon el latina communio, kiu respondas al la greka koinonìa (κοινωνία).
La etimologia ĝin reirigas al la kunmetaĵo "com-unio", nome unuiĝo de diversaj personoj.[2]
La vorto akiras gravan signifon el al kristana lingvaĵo.
En la Nova Testamento[redakti | redakti fonton]
En la Nova Testamento la komuneco estas distinga signo de la kristanoj, kaj estas frukto de la dono de la Sankta Spirito:
 |
|
|
|
Tia komuneco inter kristanoj estas ofte dirita ankaŭ Komuneco kun la Sanktuloj, kiu por katolikoj kaj ortodoksuloj etendiĝas ĝis la propetado de la sanktuloj por la surteraj vivantoj kaj de tiuj lastaj por la forpasintaj puriĝantaj en Purgatorio. [3]
Notoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Dirita ankaŭ en esperantaj bibliaj tradukoj “kuneco” aŭ “kunuleco” inter la kuniĝintoj kun Jesuo Kristo.
- ↑ El tiu kunmetaĵo devenas ankaŭ la vorto Komunio kiu referencas al la sakramenta unuiĝo kun Kristo en la Eŭkaristio.
- ↑ Vidu Katekismo de la Katolika Eklezio n. 946 ss.
