Marcelo Torcuato de Alvear
| Marcelo Torcuato de Alvear | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Marcelo Torcuato de Alvear ĵus elektita prezidento, foto de 1922. Li estis la dua radikala prezidento kaj ankaŭ la dua elektita per la leĝo Sáenz Peña.
| |||||
| Persona informo | |||||
| Marcelo Torcuato de Alvear | |||||
| Naskiĝo | 4-an de oktobro 1868 en Bonaero | ||||
| Morto | 23-an de marto 1942 (73-jaraĝa) en Tigre | ||||
| Tombo | Tombejo Rekoleta vd | ||||
| Lingvoj | hispana vd | ||||
| Ŝtataneco | Argentino vd | ||||
| Alma mater | Universitato de Bonaero • Colegio Nacional de Buenos Aires vd | ||||
| Partio | Unuiĝo Civitana Radikala vd | ||||
Subskribo 
| |||||
| Familio | |||||
| Patro | Torcuato de Alvear vd | ||||
| Gefratoj | Carlos Torcuato de Alvear vd | ||||
| Edz(in)o | Regina Pacini vd | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | advokato • politikisto • sportpafisto vd | ||||
| Aktiva en | Bonaero vd | ||||
| |||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (4-a de oktobro, 1868 - 23-a de marto, 1942), pli bone konata kiel Marcelo T. de Alvear estis argentina politikisto kaj Prezidento de Argentino de la 12-a de oktobro 1922 al la 12-a de oktobro 1928.[1]
Biografio[redakti | redakti fonton]
Alvear estis la filo de Torcuato de Alvear, unua urbestro de Bonaero. Kiel juna viro li estis sukcesa sportpafisto, gajnante individuan bronzon kaj teaman oron en la libera pistolevento en la 1903a Mondĉampioneco okazinta en Bonaero. Li ricevis teaman arĝenton en la eldono de 1904 en Liono, Francio. Li estis la fondinto de la Nacia Olimpika Komisiono de Argentino.
Politiko[redakti | redakti fonton]
Kiel politikisto li iĝis la gvidanto de la kontraŭ-personalisma subgrupo de la centrista parto de la Radikala Civitana Unio (UCR) kunfondita fare de Yrigoyen, malfavora al kelkaj el la politikoj de prezidento Hipólito Yrigoyen. Male al la populara stilo de Yrigoyen, Alvear apartenis al la memproklamita "aristokrataro" de Bonaero kaj neniam provis kaŝi ĝin. Li geedziĝis kun operkantistino Regina Pacini. En 1917, li estis nomumita ambasadoro al Francio.
En 1922, la prezidento de Argentino Hipólito Yrigoyen nomumis Alvear por esti sia posteulo.[2] Dum lia regoperiodo, la ekonomio de Argentino atingis pinton, kiu venis al subita halto pro la Granda Depresio baldaŭ post kiam lia mandato finiĝis.
Post la puĉo kontraŭ Yrigoyen la 6-an de septembro 1930, Alvear akiris kontrolon de la partio kaj kaŭzis la malsukcesan opozicion kontraŭ la konservativaj registaroj kiuj sekvis, inkluzive de la malsukcesa revolucio de 1932. Kiel rezulto, li estis arestita kaj deportita al Eŭropo. Certigante interkonsenton ĝis la efiko de prezidanto Agustín Justo en 1935, Alvear estis resendita al Argentino, per kio li iĝis la kandidato de la UCR por la prezidanteco. Apogite per favoraj rezultoj dum mezperiodaj balotoj en 1936, la UCR prizorgis fortan kampanjon antaŭ la prezidant-elekto en 1937. Rompante sian promeson al Alvear, prezidanto Justo regis laŭ kion la estro de sia propra partio en la Provinco Bonaero etikedis kiel "unu el la plej fraŭdaj elektoj en historio", kaj la UCR perdis antaŭ la kandidato de Concordancia nome Roberto María Ortiz, la lasta argentina prezidento elektita per la sistemo de "Patriota Fraŭdo".
Li mortis la 23-an de marto 1942.
Notoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ «Marcelo T. de Alvear Arkivigite je 2015-01-09 per la retarkivo Wayback Machine» (hispane). Portal Planeta Sedna. Konsultita la 4an de majo de 2010.
- ↑ http://www.britannica.com/facts/5/169820/Hipolito-Irigoyen-as-discussed-in-Marcelo-T-de-Alvear-president-of-Argentina
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Luna, Félix (1999). Alvear. Editorial Sudamericana. ISBN 950-07-1522-8.
- Cattaruzza, Alejandro (1997). Los nombres del poder: Marcelo T. de Alvear. Fondo de Cultura Económica. ISBN 950-557-230-1.
- M. E. Alonso, E. C. Vasquez (2005). Historia: la Argentina contemporánea (1852-1999) (3a eld.). Aique. pp. 112 kaj 113. ISBN 950-701-622-8.
- Kirschbaum, Ricardo (eld.); De Noble, Ernestina (directora) (aprilo de 2010). Fernando Muñoz Pace. eld. Los años dorados de la democracia (1920-1929). 12. Clarín. ISBN 978-987-07-0872-8.
- Amuchástegui, Antonio (1965). Mentalidades argentinas 1860-1930. Editorial Universitaria de Buenos Aires.