Maurice Duruflé

Maurice Duruflé
Persona informo
Naskiĝo	11-an de januaro 1902; en Louviers
Morto	16-an de junio 1986 (84-jaraĝa); en Parizo
Lingvoj	franca
Ŝtataneco	Francio
Alma mater	Konservatorio de Parizo
Familio
Edz(in)o	Marie-Madeleine Duruflé-Chevalier
Okupo
Okupo	komponisto • orgenisto • muzikinstruisto
Verkoj	Requiem
	v • d • r

Maurice Duruflé (* 11-an de januaro 1902 en Louviers, Eure; † 16-an de junio 1986 en Parizo) estis franca orgenisto kaj komponisto.

Vivo[redakti | redakti fonton]

Duruflé studis ĉe la Pariza Konservatorio ĉe Noël kaj Jean Gallon, Paul Dukas, Louis Vierne kaj Charles Tournemire kaj apartenas samkiel tiuj lastaj al la elstaraj reprezentantoj de la granda franca orgenista skolo fondita de César Franck kaj Charles-Marie Widor. Ekde 1930 li estis orgenisto ĉe la Pariza preĝejo St. Étienne-du-Mont kaj travojaĝis Eŭropon kaj nordan Amerikon kiel koncertorgenisto. En 1944 li fariĝis profesoro por harmoniscienco ĉe la Konservatorio. En 1953 Duruflé edzinigis la orgenistinon Marie-Madeleine Chevalier (1921-1999), lernantino de Marcel Dupré, kun kiu li ankaŭ ofte komune koncertis. Ambaŭ suferis la 29-an de majo 1975 gravan aŭtoakcidenton, kiu finis la orgenistan karieron de Duruflé. Lia lasta verko, la mallonga ĥorkomponaĵo Notre-Père, ekestis en 1977. Maurice Duruflé mortis en 1986 je la aĝo de 84 jaroj en Parizo.

Duruflé verkis antaŭ ĉio sakralan voĉkantan kaj orgenmuzikon. Kvamkam li komponis dum sia tuta vivo, li publikigis nur onon de sia kreitaĵo. Lia verkaro influita de la malnovromantiko, la impresionismo kaj la Gregoria ĉanto ampleksas nur 14 verkojn garnitaj per opusnumero, kiuj tamen distingiĝas senescepte per granda povo kaj alta originaleco. El inter la orgenverkoj elstaras la suite op. 5 de 1932, samkiel la Prélude et Fuge sur le nom d'Alain op. 7, ekestinta en la jaro 1942. Famiĝis lia rekviemo (1947) por solistoj, ĥoro, orgeno kaj orkestro, agnoskata majstraĵo de franca sakrala muziko.

Komponaĵoj[redakti | redakti fonton]

Orgeno sola[redakti | redakti fonton]

Scherzo op. 2 (1926)
Prélude, Adagio et Choral varié sur le Veni Creator op. 4 (1930)
Suite op. 5 (1932):
- Prélude
- Sicilienne
- Toccata
Prélude et Fuge sur le nom d'Alain op. 7 (1942)
Prélude sur l'Introït de l'Epiphanie op. 13 (1961)
Fugue sur le carillon des heures de la Cathédrale de Soissons op. 12 (1962)
Méditation op. posth. (1964)
Lecture à vue (ne publikita)
Fugue (ne publikita)
Lux aeterna (ne publikita)

Ĉambromuziko[redakti | redakti fonton]

Prélude, Récitatif et Variations op. 3 por fluto, vjolo kaj piano (1928)

Piano sola[redakti | redakti fonton]

Triptyque op. 1: Fantaisie sur des thèmes grégoriens (1927/1943, ne publikita)
Trois Danses op. 6 (1932, pianversio de la komponisto):
- Divertissement
- Danse lente
- Tambourin

Piano je kvar manoj[redakti | redakti fonton]

Trois Danses op. 6 (1932, transskribaĵo de la komponisto):
- Divertissement
- Danse lente
- Tambourin

Du pianoj[redakti | redakti fonton]

Trois Danses op. 6 (1932, transskribaĵo de la komponisto):
- Divertissement
- Danse lente
- Tambourin

Orkestroverkoj[redakti | redakti fonton]

Trois Danses op. 6 (1932):
- Divertissement
- Danse lente
- Tambourin
Andante et Scherzo op. 8 (1940)

Ĥorverkoj[redakti | redakti fonton]

Requiem op. 9 por solistoj, ĥoro, orkestro kaj orgeno (1947)
- Versio kun granda orkestro (1947)
- Versio kun orgeno (1948)
- Versio kun malgranda orkestro (1961)
Quatre Motets sur des Thèmes Grégoriens op. 10 por ĥoro akapela (1960):
- Ubi caritas et amor
- Tota pulchra es
- Tu es Petrus
- Tantum ergo
Messe Cum Jubilo op. 11 por baritono, virĥoro kaj orkestro (1966):
- Versio kun orgeno (1967)
- Versio kun granda orkestro (1970)
- Versio kun malgranda orkestro (1972)
Notre Père op. 14 por kvarvoĉa miksita ĥoro (1977)

Ceteraj komponaĵoj[redakti | redakti fonton]

Hommage à Jean Gallon (1953)
Sicilienne aus der Suite op. 5 por malgranda orkestro (fluto, hobojo, klarneto, fagoto, korno kaj arĉkvinteto, ne publikita)

Transskiboj[redakti | redakti fonton]

Johann Sebastian Bach: Vier Choralvorspiele für Orgel , orkestrigita de Maurice Duruflé (1942/1945):
- Nun komm, der Heiden Heiland (18 ĥoraloj)
- Nun freut euch, lieben Christen gmein BWV 734
- O Lamm Gottes unschuldig BWV 656 (18 ĥoraloj)
- In dir ist Freude BWV 615 (Orgelbüchlein)
Louis Vierne: Soirs étrangers op. 56, por violonĉelo kaj piano, orkestrigita de Maurice Duruflé (1943):
- Grenade
- Sur le Léman
- Venise
- Steppe canadien
- Poisson chinois
Louis Vierne: Ballade du désespéré op. 61, poème lyrique por tenoro kaj piano, orkestrigita de Maurice Duruflé (1943)
Maurice Duruflé: Requiem op. 9, por kantvoĉo kaj piano (1947)
Johann Sebastian Bach: du ĥoraloj el la kantatoj BWV 22 kaj 147, aranĝitaj por orgeno sola de Maurice Duruflé (1952)
Louis Vierne: Trois Improvisations por orgeno (Notre-Dame-de-Paris, novembro 1928), transskribaĵo de Maurice Duruflé (1954):
- Marche épiscopale
- Méditation
- Cortège
Charles Tournemire: Cinq Improvisations por orgeno (Ste. Clotilde, Paris, 1930/1931), transskribaĵo de Maurice Duruflé (1956-1958):
- Petite rhapsodie improvisée
- Cantilène improvisée
- Improvisation sur le "Te Deum"
- Fantaisie-Improvisation sur l'"Ave maris stella"
- Choral-Improvisation sur le "Victimae paschali"
Gabriel Fauré: Prélude de Pelléas et Mélisande , transskribita por orgeno sola de Maurice Duruflé
Robert Schumann: Lamentation , transskribita por orgeno sola de Maurice Duruflé

Bibliofiaĵoj[redakti | redakti fonton]

Ronald Ebrecht, ed. Maurice Duruflé (1902-1986): The Last Impressionist. Lanham, MD: Scarecrow Press, 2002. ISBN 081084351X.
Jörg Abbing: Maurice Duruflé – Aspekte zu Leben und Werk, Peter Ewers Verlag, Paderborn 2002, 4-a eldono, ISBN=978-3928243070