Mistika teologio
La mistika teologio estas branĉo de la teologio kiu koncentriĝas sur la animaj kondiĉoj aŭ ŝtatoj kiuj havas mistikajn spertojn kiuj ne povas esti produktitaj de la homa volo.
Katolika tradicio[redakti | redakti fonton]
En la katolika doktrino, la pli konata de la artikolisto, ekzemple, tiaj statoj ne okazas per la ordinara helpo de la dia graco. La mistika teologio, do, inkluzivas ĉiujn eksterordinarajn formojn de preĝo, la plej altajn formojn de kontemplo laŭ ĉiuj iliaj variaĵoj aŭ gradigoj, privatajn revelaciojn, viziojn, kaj la kreskantan unuiĝon de tiuj inter la Triunuo kaj la animo, konatan kiel la “mistika unuiĝo.”
La plej influaj kontribuantoj[redakti | redakti fonton]
Koncerne la historion kaj la disvolviĝon de la mistikismo, malfacilas science skizi historion de la spertoj de la homa animo. Oni povas, maksimume, sekvi ĝian literaturon, kun la konscio ke la eksterordinaraj mistikaj spertoj defias la esprimkapablon de la homa lingvaĵo, kaj ke Dio, la supozita aŭtoro de la mistikaj statoj, agas sur la animoj kiam kaj kiel Li volas, tiamaniere ke oni ne povas travidi logikan aŭ kronologian disvolviĝon de mistikismo kiel sciencon. Ankoraŭ, eblas revidi kion mistikaj verkistoj diris en certaj epokoj, kaj precipe kion la karmela sanktulino, Tereza el Avilo, faris por pritrakti unua la mistikajn fenomenojn de sia tempo kiel sciencon.
De Theologia Mystica (Pri mistika teologio), estas parta traktato de Pseŭdo-Dionizio la Areopagano, la mistikulo de la 5-a jarcento kaj teologo, pridiskutanta la transcendecan naturon de Dio. (La verkoj de Pseŭdo-Dionizio la Areopagano ne atingis la Okcidenton ĝis ĉirkaŭ la jaro 824, kiam ili estis senditaj al Ludoviko la Pia de da Mikaelo la Amoriano: verko poste tradukita al al latina lingvo de Skoto Eriugena - ĉ. 815 - ĉ. 877).
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Shanks A., In Defence of “Mythical Theology”, Cultural Values, Volume 3, Number 2, April 1999, 244-249.
- Baget Bozzo, Gianni, in collaborazione con Giorgio Sacchi, Manuale di mistica, Milano, Rizzoli, 1984.
- Berti, Giordano, Dizionario dei Mistici. I grandi Maestri dello spirito di ogni tempo e religione, Vallardi, Milano 1999.
- Borriello, Luigi et al., Dizionario di mistica, Libreria Editrice Vaticana, Città del Vaticano 1998
- Esposito, G. - Consiglio, S., La relazione mistica. Esperienza e coscienza cristiana di Dio, Cantagalli, 2006.
- Scholem, Gershom, Le grandi correnti della mistica ebraica, Il Saggiatore, Milano 1965 (Die jüdische Mystik in ihren Hauptströmungen, Zürich, 1957)
- Vannini, Marco, Storia della mistica occidentale, Mondadori, Milano 1999
- Johann Auer, "Die Theologia Mystica des Kartäusers Jakob von Jüterbog († 1465)", Die Kartäuser in Österreich, Analecta Cartusiana LXXXIII, Band II (1981), 19-52
- Kent Emery, Jr, "The Cloud of Unknowing and Mystica Theologia", in E. Rozanne Elder (ed.), The Roots of the Modern Christian Tradition, The Spirituality of Western Christendom, Cistercian Studies LIII, Kalamazoo 1984, 46-70
- W. Höver, Theologia mystica in altbairischer Übertragung, Bernhard von Clairvaux, Bonaventura, Hugo von Balma, Jean Gerson, Bernhard von Waging und andere. Studien zur Übersetzungswerk eines Tegernseer Anonymus aus der Mitte des 15. Jahrhunderts, Münchener Texte und Untersuchungen zur deutschen Literatur XXXVI, München 1971;
- LEJEUNE, Manuel de théologie mystique (Paris, 1897);
- Thomas de Vallgornera, Mystica Theologia Divi Thomoe (Turin, 1891);
- BAKER, Holy Wisdom (London, 1908);
- CHANDLER, Ara Coeli Studies in Mystical Religion (London, 1908);
- DALGAIRNS, The German Mystics of the Fourteenth Century (London, 1858);
- DEVINE, A Manual of Mystical Theology (London, 1903):
- GARDNER, The Cell of Self-Knowledge (London, 1910);
- GÖRRES, Die Christliche Mystik (Ratisbon, 1836–42);
- POIRET, Theologioe Mysticae idea generalis (Paris, 1702);
- RIBET, La Mystique Divine (Paris, 1879); IDEM, L'Ascétique Chrétienne (Paris, 1888);
Iuj aŭtoroj ptitraktintaj mistikismon[redakti | redakti fonton]
- 1588 – Tereza de Avilo
- 1702 – Johano de la Kruco
- 1754 – Giovanni Battista Scaramelli
- 1767 – Benedikto la 14-a
- 1876 – Augustine Baker
- 1903 – Arthur Devine
- 1930 – Adolphe Tanquerey
- 1938 – Reginald Garrigou-Lagrange
- 1947 – Montague Summers
- 1982 – Jordan Aumann
- 1989 – Thomas Dubay
- 1993 – Benedict Groeschel
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- Recensione agli Atti del IV Convegno annuale della Associazione Italiana di Filosofia della Religione, "Teologia naturale e teologia filosofica", Universitato de Chieti[rompita ligilo], de Andrea Fiamma
- [1] De Theologia Mystica