Pianosonato n-o 30 (Beethoven)

Pianosonato n-o 30 de Ludwig van Beethoven op. 109 en E-maĵoro el la jaro 1820 estas la trialasta el liaj pianosonatoj. Post la ampleksa Hammerklaviersonate op. 106 Beethoven en tiu revenis al pli malgrandaj dimensioj kaj al pli intima karaktero. Li dediĉis la sonaton al Maximiliane Brentano, filino de la longjara amikino de Beethoven, Antonie Brentano, por kiu Beethoven en 1812 jam komponis la malgrandan pianotrion B-maĵoran (verko sen opusnumero) 39. Muzike la trimovimenta verko distingiĝas per libera kaj originala traktado de la sonatformo. Ĝia pezocentro situas sur la tria movimento, variacio-movimento, kiu interpretas sian temon individue kaj pokaze laŭ tute malsama maniero.

Historio de ekesto

Laborĉambro de Beethoven (laŭ Johann Nepomuk Hoechle, 1827)

La komenco de komponado de op. 109 datigeblas en la unuajn monatojn de la jaro 1820. Ĝi antaŭenigis la intertraktadojn de Beethoven kun Adolf Schlesinger, eldonisto de liaj lastaj tri sonatoj. En la pli novaj esploroj oni supozas, ke Adolf Starke petis de Beethoven verki kontribuaĵon por sia pianoantologio Wiener Pianoforteschule. Beethoven interrompis la verkadon de Missa Solemnis. Finfine li tamen proponis al Starke la bagatelojn op. 119, n-oj 7–11.

Eksteraj ligiloj

• Beethovens Klaviersonate Nr. 30, Op. 109 - Zur Entstehungsgeschichte und zum musikalischen Inhalt
• Digitales Archiv des Beethoven-Hauses in Bonn - Sonate für Klavier (E-Dur) op. 109
• Alfred Brendels Gedanken über die 32 Klaviersonaten in Essayform (englisch)
• Beethovens Skizzen zu Op. 109 auf der Seite der Library of Congress

Notoj

• Klaviersonate Nr. 30: Liberaj muziknotoj por elŝuti de International Music Score Library Project.