Plafono (arkitekturo)

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Streĉita plafono
Rekonstruaĵo de Roma pendentiva plafono en Imperia palaco de la jaro 306 en Treviro.
Plafono en la halo de la stacidomo de Groningo
Plafono de kasonaro de la palazzo Vecchio en Florenco.

Plafono estas en la arkitekturo (preskaŭ ĉiam) horizonta konstruaĵoparto, kiu limigas ĉambron supre. Laŭ Francisko Azorín plafono estas Horizontala aŭ kurba surfaco formanta la supran internan parion de ĉambro, galerio, k.c.[1] Li indikas etimologion el la latina planus fundus (plata fono). Kaj li aldonas terminojn por tipoj de plafono: nome plata, trogoforma, panelita, pentrita. ligna.[2]

Priskribo[redakti | redakti fonton]

Plafono devas plukonduki ŝarĝojn al la apogantaj konstruaĵopartoj kiel murojapogiloj kaj krome ofte ankaŭ plenumi funkciojn kiel protekto kontraŭ vetero (tegmentplafono), malvarmo respektive varmego (varmoprotektado), bruo (sonprotektado) kaj fajro (incendiprotektado), eventuale ankaŭ protekto kontraŭ venenaj aŭ sandamaĝantaj substancoj aŭ eksplodoj (bunkroplafono).

La elekto de la konstrumaniero kaj de la uzotaj materialoj dependas de la supre menciitaj postuloj kaj de la apogdistanco de la plafono. La plej ofte uzataj estas:

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Notoj[redakti | redakti fonton]

  1. Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 166.
  2. Azorín, samloke.

Literaturo[redakti | redakti fonton]

  • Georg Barkhausen u. a.: Balkendecken. Gewölbte Decken (Gewölbe). Verglaste Decken und Deckenlichter. Sonstige Decken-Constructionen. (= Handbuch der Architektur; Teil 3. Die Hochbau-Constructionen; Bd. 2: Raumbegrenzende Constructionen; Heft 3). Bergsträsser, Darmstadt 1895 (Digitalisat) (germanlingva)