Luiso Orione
| Sankta | |||||
| Luiso Orione | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| sankta | |||||
 Mozaiko de patro Orione
| |||||
| Persona informo | |||||
| Naskiĝo | 23-a de junio 1872 en Pontecurone, Italio | ||||
| Morto | 12-a de marto 1940 en Sanremo, Italio | ||||
| Tombo | Shrine of Nostra Signora della Guardia vd | ||||
| Religio | katolikismo vd | ||||
| Lingvoj | itala vd | ||||
| Ŝtataneco | Reĝlando Italio vd | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | katolika sacerdoto vd | ||||
| |||||
| Sanktulo | |||||
| Honorata en | Roma Katolika Eklezio | ||||
| Beatigo | 26-a de oktobro 1980, Vatikano de Johano Paŭlo la 2-a | ||||
| Kanonizo | 16-a de majo 2004, Vatikano de Johano Paŭlo la 2-a | ||||
| Festotago | 16-a de majo | ||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Luiso Orione (itale: Luigi Orione), (Pontecurone, 23-a de junio 1872 - Sanremo, 12-a de marto 1940 en Sanremo, Italio) estis itala presbitero, kiu fondis la Malgrandan Laboron de la Dia Providenco. Li estas konsiderata kiel sanktulo en la Rom-katolika eklezio.
Biografio[redakti | redakti fonton]
La 14-an de septembro 1885 li iĝis franciskano en Voghera sed en junio de 1886 li maliĝis pro grava mortebla malsano.
La 4-an de oktobro 1886 li iĝis lernanto en la preĝloko Valdocco en Torino, kie restis por 3 jaroj. Li estis notita de Giovanni Bosco, kiu listigas lin el siaj preferataj.
La 16-an de oktobro 1889 li eniris en seminario de Tortona, kie ricevis la taskon por kontroli la ĉefpreĝejon.
La 2-an de marto 1892 komencas la apostolecon por la junularo. La 3-an de julio 1892 li inaŭguri la preĝlokon de sankta Luiso.
21-jaraĝe, la 15-a de oktobro 1893 li malfermis kolegion en la kvartalo nomata sankta Bernardino de Tortona.
Li estis ordinita kiel pastro la 13-an de aprilo 1895.
Ekde 1899 li komencis konstrui kune kun grupo de pastroj la Malgrandan Laboron de la Dia Providenco, kiu estis aprobita de la dioceza vescovo en 1903.
En 1908 li iri al Messina kaj Reggio Calabria, disrabitaj de tertremo por partopreni al helpoj, tie sin dediĉas por 3 jaroj ĉefe al helpo al georfoj, pliprecize en Reggio Calabria li kontribuis al naskiĝo de sanktejo de sankta Antonio. Sammaniere li helpis la loĝantoj en Marsica en 1915 pro alia tertremo. Samjare li fondis la Malgrandajn Monaĥinojn Misiistinojn de Karitato, kies anoj estas nomataj ankaŭ "orionine".
Kulto[redakti | redakti fonton]
Lia korpo estas ekspoziciita ĉe Tortono en la sanktejo, kiun li starigis, por Nia Sinjorino de la Gardo. Beatigita la 26-an de oktobro 1980 de Johano Paŭlo la 2-a, li estis kanonizita de la sama papo la 16-an de majo 2004.
Oni celebras la liturgian memoron la 16-an de majo.
Verkoj[redakti | redakti fonton]
Li skribis tri libroj itallingve:
- Meditazioni sul vangelo. Dagli scritti e dalla parola, 2004, ISBN 88-215-5145-8
- Ho aperto le braccia e il cuore, 2001, ISBN 882154544X
- Nel nome della divina provvidenza, 1995, ISBN 8838423059
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- Pluraj aŭtoroj, San Luigi Orione: da Tortona al mondo. Atti del Convegno di studi (Tortona, 14-16 marzo 2003), 2004, ISBN 88-343-1978-8
- F. Peloso, Don Luigi Orione e padre Pio nel decennio della tormenta: 1923-1933. Fatti e documenti, 1999, ISBN 88-16-30348-4
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- itale Pago de sankta Orione en SantieBeati.it
- itale Piccola opera della divina Provvidenza
- itale Biografio de snakta Orione en retejo de Vatikanurbo