Julia C. Isbrücker
| Julia C. Isbrücker | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 22-an de septembro 1887 en Rotterdam, Nederlando |
| Morto | 14-an de januaro 1971 |
| Lingvoj | Esperanto • nederlanda |
| Nacieco | nederlandanino |
| Ŝtataneco | Reĝlando de Nederlando |
Subskribo 
| |
| Familio | |
| Frat(in)o | Catharina J. Roskes-Dirksen |
| Edz(in)o | J. R. G. Isbrücker |
| Okupo | |
| Okupo | esperantisto |
| Esperanto | |
| Tradukis en Esperanton | ŝiaj tradukoj |
| Verkis en Esperanto | Raporto pri la Konstituanta Kunveno de la Popoloj (1951) Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1931) Wereldvrede en Esperanto (En: Jubileumboek 1926-1931) Esperanto-examenopgaven (1922) Esperanto-examenopgaven voor diploma A en B met vertalingen (1934) Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1923) |
| Aliaj aktivaĵoj | Honora Membro de UEA Membro de ICK |
Julia C. ISBRÜCKER [isbrüker] (naskiĝis la 22-an de septembro 1887 en Rotterdam, mortis la 14-an de januaro 1971) estis nederlanda esperantistino, Honora Membro de Universala Esperanto-Asocio (UEA), membro de Internacia Centra Komitato kaj de la ekzamena komitato, prezidanto de la Esperanto-klubo en Hago kaj edzino de la vicprezidanto de UEA, J. R. G. Isbrücker.
Naskiĝita Dirksen, ŝia plena nomo post edziĝo estis Julia Catharina Isbrücker-Dirksen. Post la Dua Mondmilito la geedzoj skribis sian nomon sen tremaoj – do Isbrucker (la prononco restis la sama).
Esperanta agado[redakti | redakti fonton]
Antaŭ la Dua Mondmilito[redakti | redakti fonton]
Isbrücker estis Esperantistino de 1909, baldaŭ poste ŝi verkis kun sia frato bonan lernolibron. Eksterordinare grava por la plua evoluo de la movado estis ŝia iniciato inviti la 12-an Universalan Kongreson en 1920 al Hago, en tempo, kiam post la Unua Mondmilito estis malfacile trovi taŭgan urbon por aranĝi la Universalan Kongreson.
Ŝi estis la unua prezidanto de Universala Esperantista Pacifista Ligo ekde 1923,[1] organizis la internacian Interreligian Konferencon en Hago 1928, fondis kun Andreo Cseh la Internacian Cseh-instituton en 1930 (poste Internacia Esperanto-Instituto). En ĝia kadro ŝi organizis sennombrajn kursojn, seminariojn, prelegvesperojn, vojaĝojn ktp.
En 1931 la urbestro de nederlanda Arnhem disponigis grandan domon kun parko, kie la instituto fondis la faman Esperanto-Domon. Danke al la organiza talento kaj laborforto de s-ino Isbrucker ĝi fariĝis vigla Internacia Esperanto-Centro, kie okazis regule plej diversaj programoj, kursoj, kunvenoj, konferencoj ktp., plej ofte internaciaj.
Intertempe ŝi estis ankaŭ membro de ekzamena komitato, membro de Internacia Centra Komitato (ICK), prezidanto de la floranta haga Esperanto-klubo "Fine ĝi venkos", ŝi gvidis kursojn kaj faris prelegojn en diversaj neesperantistaj medioj. En 1939 ŝi fariĝis sekretariino de ĵus fondita Nederlanda Komitato por praktika aplikado de Esperanto, kies membroj estis i.a. la urbestro de Hago kaj direktoroj de banko, turistoficejo, P.T.T., Philipps kaj KLM.
Dum kaj post la Dua Mondmilito[redakti | redakti fonton]
Kiam la domo en Arnhem estis detruita, ŝi dediĉis sin al nova afero. Kun Andreo Cseh ŝi fondis 1942 la unuiĝon Universala Ligo, mondfederistan organizaĵon surbaze de la verko de Clarence K. Streit. La oficiala lingvo estis Esperanto, sed povis aliĝi ankaŭ neesperantistoj. De tiam ŝi reprezentis Universalan Ligon en internaciaj mondfederistaj kongresoj kaj konferencoj, ĉiam akcentante, ke supernacia federacio bezonas neŭtralan supernacian lingvon. Per sia inteligenta kaj takta argumentado ŝi kreis en larĝaj medioj favoran sintenon rilate Esperanton.
Intertempe ŝi multe verkis kaj tradukis, antaŭ ĉio por la gazeto La Praktiko, en kiu ŝi kunlaboris ekde la fondo en 1932 kaj kiu fariĝis la oficiala organo de Universala Ligo. Ŝi ankaŭ tradukis en Esperanton, interalie la verkon La alia pasinteco de Rico Bulthuis kaj la verkon La lernolibro de la vivo de Martin Kojc. Krom ŝi estis kuntradukantino de la romano Akbar.
Medalo-monero kaj broŝuro[redakti | redakti fonton]
Pri Julia Isbrücker kaj ties filino Julia Guillaume-Isbrücker aperis senpaga broŝuro en la jaro 2020 en formato pdf okaze de la 100a datreveno de la 12-a Universala Kongreso 1920. Samjare aperis arĝenta medalo en la formo de 50-stela monero kun la portreto kaj por la honoro de Julia Isbrücker.
Verkoj[redakti | redakti fonton]
- Esperanto-examenopgaven (1922)
 |
|
- Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1923)
- Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1931)
- Esperanto-examenopgaven voor diploma A en B met vertalingen (1934)
- “Wereldvrede en Esperanto” (En: Jubileumboek 1926-1931)
- Raporto pri la Konstituanta Kunveno de la Popoloj (1951)
Tradukoj[redakti | redakti fonton]
- Bulthuis, Rico: La Alia Pasinteco (1952)
- Chaudhuri, Bhabes Chandra: Nova Studo pri la Filozofioj de Rabindranath Tagore kaj Walt Whitman (1961)
- Kojc, Martin: La lernolibro de la vivo
- Limburg Brouwer, P. A. S. van: Akbar (Trad. J. C. kaj J. R. G. Isbrücker kaj J. Ziermans., 1923)
- Privat, Edmond: Tragiek en Triomf van Zamenhof, auteur van de wereldhulptaal Esperanto (1947)
- Ramaker, Theo: Sankta Nikolao en Nederlando[2]
Recenzoj[redakti | redakti fonton]
Pri Sankta Nikolao en Nederlando
|
|
Bibliografio[redakti | redakti fonton]
- 1971: Nekrologo de Marianne H. Vermaas en Esperanto, marto 1971 (784).
- 1935: N. i. [Andreo Cseh] “Julia Isbrücker”, en Praktiko 1935/1 (37), p. 1 (kun foto). Represita en Gacond, Claude (1983). “Pri la Cseh-kursoj antaŭ 50 jaroj”, en KCE 151, aŭgusto–novembro 1983, p. 2–4.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- Ĉi tiu artikolo baziĝas (parte aŭ tute) sur la artikolo Isbrucker, Julia el la Enciklopedio de Esperanto.
- ↑ Pacifismo en EdE
- ↑ Broŝurita, 40 paĝoj, eldonita de IEI Hago. Theo Ramaker kaj kelkaj amikoj de li, tradukita de Julia Isbrücker
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- Broŝuro de 2020 pri patrino kaj filino Isbrücker (en formato PDF, esperante)
- Artikoloj de kaj pri Julia Isbrücker en Elektronika Bibliografio de Esperantaj Artikoloj (EBEA)
- Libroj kaj aliaj dokumentoj pri Julia Isbrücker en la Kolekto pri Planlingvoj