Gabino Diego
| Gabino Diego | ||
|---|---|---|
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 18-an de septembro 1966 (57-jaraĝa) en Madrido | |
| Lingvoj | hispana vd | |
| Ŝtataneco | Hispanio vd | |
| Alma mater | Our Lady of Remembrance College vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | aktoro • televida aktoro • scenaristo vd | |
| Aktiva dum | 1983– vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Gabino DIEGO Solís (Madrido; 18a de septembro 1966), pli konata kiel Gabino Diego, estas hispana aktoro. Li famiĝis ĉefe pro la Goya-premio pro sia rolo en la filmo ¡Ay, Carmela!.
Kariero[redakti | redakti fonton]
En 1983 Jaime Chávarri dungis lin por la ĉefa juna rolulo de la filmo Las bicicletas son para el verano — nome lia unua grava rolo—,[1] bazita sur la samnoma teatraĵo de Fernando Fernán Gómez. En tiu Gabino esprimis naivecon kiu laŭlonge de la historio rompiĝas pro la hororo de la Hispana Enlanda Milito kaj la aresto de lia patro, ideologie partiano de la Hispana respublika flanko.
Fernando Fernán Gómez aktorigis lin en "El viaje a ninguna parte" (1986), filmo en kiu li ludis la rolon de la filo de la protagonisto ludita de José Sacristán, nome junulo kiu tute malŝatas la patran profesion —nome vagaktoro—, kaj akompanas lin dum la malfeliĉa turneo. Li intervenis ankaŭ en la televidserio Segunda enseñanza. En 1988 li partoprenis en la korusfilmo "Amanece que no es poco" de José Luis Cuerda. En tiu filmo la aktoro ludas la rolon de usona studento en hispana rurvilaĝo, kiu parolas kun amuzega akĉento de usonano. En 1989 Carlos Saura dungis lin por grava rolo en "¡Ay, Carmela!", nome de mutulo kiu vivtenis sin (kiel en "El viaje a ninguna parte" kiel vagaktoro) kaj suferis la teroron de la enlanda milito (kiel en Las bicicletas son para el verano).
Imanol Uribe dungis lin por historia rolulo, nome tiu de Filipo la 4-a, en "El rey pasmado" (1991), bazita sur romano de Gonzalo Torrente Ballester, humura filmo pro kiu li estis nomumita por Goya-premio. En 1992 li partoprenis en la filmo "Tierno verano de lujurias y azoteas", por reĝisoro Jaime Chávarri, en kiu lia rolulo havas amaferon kun la rolulino ludita de Marisa Paredes. En "Belle Époque", li denove koincidis kun Fernando Fernán Gómez. En 1996 li ludis la rolon de Santi, amanto de Diana (Penélope Cruz) en "El amor perjudica seriamente la salud", de la reĝisoro Manuel Gómez Pereira.
La hora de los valientes (La horo de la kuraĝuloj) estas filmo de 1998 reĝisorita de Antonio Mercero kun scenaro de Antonio Mercero kaj Horacio Valcárcel, en kiu ĉefrolulis Gabino Diego kun Leonor Watling. La agado okazas dum la Hispana Enlanda Milito (1936-1939) kaj la bazo de la intrigo estas la forporto de la pentraĵoj de la Muzeo Prado kiam la bombardado minacas detruon de la muzeo. Kiam la aŭtoritatoj ordonas tion, Manuel (Gabino Diego), gvidisto en la muzeo, trovas forgesitan malgrandan memportreton de Goya. Li estas anarkiisto kaj entuziasmulo de la verkoj de Goya, tiel li konservas la pentraĵon por redono al la aŭtoritatoj post malsukceso redoni ĝin pro la militaferoj. Krome li plue klarigas pri la plej famaj pentraĵoj antaŭ la malplenaj muroj de la muzepalaco. Lia plej favorita verko estas La tria de majo. Kiam finfine la insurekcia armeo de Francisco Franco venkas en la milito kaj eniras en Madrido, falangistoj persekutas lin kiel kulpulo de la "rabado" de la pentraĵo, li fuĝas al la muzeo, fakte antaŭ la muro kie mankas la bildo de la mortpafado fare de la francoj, levas siajn brakojn kaj la falangistoj mortpafas lin, ripetante la bildon.[2] Pro tiu filmo li estis nomumita denove por Goya-premio.
Jam en la 21a jarcento la aktoro rekondukis sin al laboro en teatro.
Kelkaj filmoj[redakti | redakti fonton]
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Truscott, Sandra; García, María (2012). Dictionary of Contemporary Spain. Routledge. ISBN 1136595090. p. 98.
- ↑ en filmaffinity Alirita la 17an de aprilo 2020.