La Floroj de l'Malbono
| Les Fleurs du mal | |||||
|---|---|---|---|---|---|
.JPG)
| |||||
| literatura verko | |||||
| Aŭtoroj | |||||
| Aŭtoro | Charles Baudelaire | ||||
| Lingvoj | |||||
| Lingvo | franca lingvo | ||||
| Eldonado | |||||
| Eldondato | 25-a de junio 1857 | ||||
| Loko | Alençon | ||||
| Eldonejo | Auguste Poulet-Malassis | ||||
| Ĝenro | poezia kolekto | ||||
| |||||
La Floroj de l'Malbono (france Les Fleurs du Mal) estas poeziolibro de la franca poeto Charles Baudelaire. La libro unue estas publikigita en 1857 kaj estas elstara laboro en la francliteratura fluo de la Dekadenco, ankaŭ konata kiel la Simbolisma fluo. En la poezio de la libro elstaras la temoj de degenero kaj erotismo.
Strukturo[redakti | redakti fonton]
En la origina eldono la libro estas dividita en kvin temajn ĉapitrojn:
- Nigra Galo kaj Idealo (Spleen et Idéal)
- Malicaj Floroj (Fleurs du mal)
- Ribelo (Révolte)
- Vino (Le Vin)
- Morto (La Mort)
La antaŭparolo al la libro, en kiu Baudelaire laŭdas la diablon kaj kondamnas enuon kiel la plej malbonan torturon, prezentas la leganton al la etoso de la libro kaj la tono kiu akompanas ĝin ĉie:
Si le viol, le poison, le poignard, l'incendie,
N'ont pas encore brodé de leurs plaisants dessins
Le canevas banal de nos piteux destins,
C'est que notre âme, hélas! n'est pas assez hardie.
Se la seksperforto, la veneno, la ponardo, la fajro,
Ankoraŭ ne brodis iliajn agrablajn dezajnojn
La banala tolo de niaj kompatindaj destinoj,
Ĝi estas nur nia animo, ve! ne estas sufiĉe aŭdaca.
La fina resuma verso en la komenca kanto "Malfermaĵon" alparolas la leganton per rekta spitemo
C'est l'Ennui! —l'œil chargé d'un pleur involontaire,
Il rêve d'échafauds en fumant son houka.
Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
—Hypocrite lecteur,—mon semblable,—mon frère!
Estas Enuo! —La okulo ŝarĝita de nevolaj larmoj,
Li sonĝas pri skafaldo fumante sian nargileon.
Vi konas lin, leganto, ĉi tiun delikatan monstron,
—Hipokrita leganto,—mia simila,—mia frato!
Reagoj[redakti | redakti fonton]
Baudelaire kaj la eldonisto de la libro estis procesitaj de la reĝimo de la Dua Franca Imperio pro akuzoj de "insultado de publika dececo". Baudelaire estis kondamnita por pagi monpunon de 300 frankoj. Ses el la poemoj en la libro estis cenzuritaj kaj malpermesitaj de publikigo en Francio. Tiu malpermeso restis en efiko ĝis 1949. Aliflanke, leginte la verkon de Baudelaire, Victor Hugo deklaris, ke Baudelaire kreis fascinan ŝokon en literaturo. La poemo "La cigno", kiu aperas en la libro, estas dediĉita al Victor Hugo.
Post kiam Baudelaire estis procesigita, dua eldono de la libro estis publikigita en 1861 al kiu 32 novaj poemoj estis aldonitaj kaj la ses poemoj kiuj estis malpermesitaj de publikigo estis forigitaj de la libro. La aldonitaj poemoj estis kompilitaj sur la dua titolpaĝo de la libro sub la nomo "Bildoj de Parizo".
En 1868, post la morto de Baudelaire, tria eldono de la libro estis publikigita kun enkonduko de Theophile Gauthier (al kiu Baudelaire dediĉis la tutan libron). Tiu eldono ankaŭ inkludis kelkajn novajn kantojn kiuj ne estis publikigitaj en antaŭaj eldonoj.
Esperante[redakti | redakti fonton]
- Titolo: Floroj de l' malbono, La; Aŭtoro: Charles Baudelaire; Kategorio: Poezio tradukita; Eldonloko, jaro: Chapecó, 2017 (2a eld); Klarigoj: Impona poezia rakonto pri la tragedio de malespera solulo. Tradukisto, lingvo: K. Kalocsay, G. Waringhien / El la franca [1]
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ recenzo de Baldur Ragnarsson pri la esperanta traduko de la verko La Floroj de l'Malbono Arkivigite je 2008-05-13 per la retarkivo Wayback Machine
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
