Glavarto
Glavarto estas la tekniko de glavobatalado kontraŭ unu aŭ pluraj kontraŭuloj, kiuj ankaŭ havas glavon kaj/aŭ alian armilon, en pieda aŭ rajdanta batalo.
Moderna skermado havas siajn radikojn en antikva civila glavbatalado por duelado kaj memdefendo, sed glavobatalado ankaŭ estis ofta milita okazo.
Historio
[redakti | redakti fonton]
Oni supozas, ke batalado per nudmanaj armiloj unue estis praktikata en Orienta Azio, kaj 4.000-jaraĝaj pentraĵoj en la tomboj de la faraonoj en Egiptujo atestas, ke glavorado estis praktikata kiel sporto aŭ kiel parto de religiaj ceremonioj. En la Romia Imperio, glavbatalado estis reprezentita de gladiatoroj, kiuj duelis ĝismorte dum publikaj festivaloj. La glavbatalarto en Eŭropo ankaŭ havas longan tradicion, kaj ekzistas granda nombro da manlibroj konservitaj el la Mezepoko kaj Renesanco. Dum la Mezepoko, glavbatalado inkluzivis grandan nombron da armiloj, kiel longoglavoj, diversaj specoj de unu-manaj glavoj, ponardoj, stangoarmiloj kaj pli, sed ankaŭ luktado, ĉevalbatalo kaj similaj estis inkluditaj en la glavbatalarto.
Eble plej grave, la longoglavo longe estis konsiderata la ĉefa armilo de la glavbatalisto, kaj multaj glavbatallernejoj instruis longoglava glavbataladon ĝis la 18-a jarcento, kiel pruvas dokumentoj de glavbatallernejoj el la periodo (kelkaj el kiuj ankoraŭ ekzistas). La enkonduko de la rapiro estis laŭgrada kaj praktikita paralele kun la pli frua glavbatalado.
Historia eŭropa glavbatalado ofte estas ampleksita de la koncepto de historia eŭropa luktosporto.
Por glavbataladotrejnado, diversaj specoj de protekta vestaĵo estis uzataj, de plenaj kiraso-kompletoj ĝis pli malgrandaj pecoj de protekta ekipaĵo. Eroj kiuj estis uzitaj inkluzivas kruro- kaj brakoprotektantojn, genuo- kaj kubutprotektantojn, gantojn, ĉenmaŝĉemizojn, kaj remburitajn brustoprotektantojn sube, nomitajn plastronoj.