Alfano de Salerno
| Alphanus Salernitanus (1015-1085) | |||||
|---|---|---|---|---|---|
.png) Bildo de "Alfano di Salerno", 1-a Episkopo de Salerno
| |||||
| Persona informo | |||||
| Naskiĝo | 1015 en Salerno, Romia Imperio | ||||
| Morto | 9-a de oktobro 1085 en Salerno, Romia Imperio | ||||
| Religio | katolika eklezio vd | ||||
| Lingvoj | latina vd | ||||
| Alma mater | Medicina Lernejo de Salerno | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | kuracisto ĉefepiskopo poeto arkitekto verkisto tradukisto katolika sacerdoto  vd
| ||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Alfano de Salerno estis itala ĉefepiskopo, tradukisto, poeto, benediktano, verkisto kaj teologo. Li oficis kiel kuracisto antaŭ il iĝi ĉefepiskopo kaj estis unu el la unuaj grandaj doktoroj de la Medicina Lernejo de Salerno.
Biografio
[redakti | redakti fonton]Alfano la 1-a de Salerno devenis de nobela familio. Li verŝajne ricevis sian edukadon en Salerno, kie li estas dokumentita kiel majstro ĉirkaŭ 1050. Li estas dokumentita kiel kleriko ekde 1054. Lia amikeco kun Deziderio de Montekasino, kiun li konatiĝis dum la restado de ĉi-lasta ĉe la varmbanejo en Salerno, nur poste kondukis al lia eniro en la monaĥan ordenon kaj lia restado en Montekasino. Liaj unuaj kontaktoj kun la eklezia reforma movado ankaŭ datiĝas de ĉi tiu periodo. Gisulfo la 2-a revokis Alfanon al Salerno, kie li unue fariĝis abato de la monaĥejo de Sankta Benedikto kaj baldaŭ poste ĉefepiskopo. Li estis ordinita la 8-an de marto 1058 de Papo Stefano la 9-a, kiun Alfano jam konis kiel la Abato Frederiko de Loreno en Montekasino. En 1062, pilgrimado kondukis lin tra Konstantinopolo al Jerusalemo.
Kiel amiko de Abato Deziderio de Montekasino kaj poste de Papo Viktoro la 3-a, kaj danke al sia rolo kiel Metropolito, li ĉeestis la konsekron de la Baziliko de Sankta Benedikto. Pro la parte konservativa formala konformiĝo, oni supozas, ke Alfano de Salerno ankaŭ respondecis pri la projekto pri la konstruado de la Katedralo de Salerno. Tamen, kontraŭe al aliaj raportoj, Alfano ne plenumis la peton de Deziderio kompili kronikon de la monaĥejo ĉe Montekasino, do la verko finfine estis skribita de Leono Marsikano.
Oni diras, ke li malkovris la restaĵojn de la Apostolo Mateo en 1080, fakto konfirmita de Papo Gregorio la 7-a. Ekde 1080, kun la subteno de la normanda duko Roberto Gviskardo, komenciĝis la konstruado de la nova Katedralo de Salerno, dediĉita al la Apostolo. Alfano de Salerno, kiun li bonvenigis kaj ŝirmis en Salerno post sia fuĝo, ĉeestis ĉe la mortlito de la papo Gregorio la 7-a. Oni devas emfazi, ke la rilato de Alfano kun Deziderio certe estis tre proksima eĉ antaŭ lia elekto kiel Papo, ĉar, kiel Hildebrando de Soana, tre frue li jam estis ricevinta kun politika "subtileco", atributojn de papo, en funebra laŭdo.
Kune kun Konstanteno Afrikano, Alfano ludis ŝlosilan rolon en la leviĝo de la Lernejo de Salerno, konsiderata la unua universitato kaj medicina fakultato en Eŭropo. Danke al lia traduko de "Peri physeos anthropou de Nemezio de Emezo, kiu ĝuis vastan cirkuladon, la unua medicina terminologio estis establita, kiu uzis mezepokan literaturon latinan kaj tiel povas esti konsiderata antaŭa al la hodiaŭa specialigita terminologio. La atribuo de aliaj medicinaj verkoj, t.e., lia aŭtoreco, kiel ekzemple De quattuor humoribus corporis humani, estas kontestata. Tamen, Alfano rekonis la specialan gravecon de la arabaj medicinaj akademiuloj por plia disvolviĝo de la okcidenta medicino en Salerno kaj kuraĝigis sian amikon Konstanteno Afrikano traduki pliajn arablingvajn verkojn en la latinan en Montekasino.
Ĉefaj verkoj
[redakti | redakti fonton]- De pulsibus[1]
- Experimenta archiepiscopi Salernitani
- Tractatus de quibusdam medicinalibus
- De quattuor humoribus corporis humani
- Carmina
- Premnon Physicon (Fundamento de Medicino), traduko el la greka en la latinan de la verko de Nemezio.
- "De Natura Hominis"
- Super Evangelium
- Vita Et Passio Sanctae Christinae Virginis Et Martyris