Badal Sarkar
| Badal Sarkar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Persona informo | |||||
| Naskiĝo | 15-an de julio 1925 en Kolkato | ||||
| Morto | 13-an de majo 2011 (85-jara) en Kolkato | ||||
| Mortis pro | kojlorektuma kancero [#] | ||||
| Lingvoj | bengala [#] | ||||
| Loĝloko | Maniktala [#] | ||||
| Ŝtataneco | Barato • Brita Hindio • Dominio de Barato [#] | ||||
| Alma mater | Universitato de Kolkato • Scottish Church College • Jadavpur University • Scottish Church Collegiate School [#] | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | aktoro • verkisto • dramaturgo • reĝisoro [#] | ||||
| Laborkampo | dramo • teatro • directing [#] | ||||
| Aktiva dum | 1945– [#] | ||||
| |||||
| [#] | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Badal Sircar, ankaŭ konata kiel Badal Sarkar, (naskita la 15-an de julio 1925 – mortis la 13-an de majo 2011), estas internacie fama bengala dramaturgo. Li estas konata kiel la ĉefrolulo de teatroĝenro nomata la Tria Teatro, ankaŭ konata kiel Bhuma Teatro[1]. Li partoprenis en la restarigo kaj disvastigo de surstrata teatro ("Nectar Natak") en Bengalio en la 1970-aj jaroj, dum la tempo de la naksalitoj, kiam li popularigis teatraĵojn ekster la scenejo al ordinaraj homoj. En tiu tempo li famiĝis pro la verkado de teatraĵoj kiuj kontraŭstaris la tiaman baratan registaron kiu siavice kontraŭbatalis la naksalitan movadon. Kiel moderna dramaturgo en Barato, la nomo de Badal Sarkar estas menciita en Bengalio kune kun Habib Tanvir, Vijay Tendulkar, Mohan Rakesh kaj Girish Karnad.
Lia altiĝo kiel eminenta dramaturgo en la 1960-aj jaroj estas vidata kiel la alveno de epoko de moderna barata dramaturgio en la bengala.
Vivkuro[redakti | redakti fonton]
Li estas diplomiĝinto de la Bengala Inĝeniera Kolegio (Civila) sed li neniam faris inĝenierarton sia profesio.
La 13-an de majo 2011 li forpasis en Kolkato en la aĝo de 85 pro kolonkancero.
Filmo[redakti | redakti fonton]
Sarkar estis la temo de du dokumento-filmoj, unu reĝisorita de filmisto kaj kritikinto, Amshan Kumar kaj alia de Sudeb Sinha (Vizaĝo en la Procesio)[2]
Badal Sarkar kaj Esperanto[redakti | redakti fonton]
En 1987 Badal Sarkar lernis Esperanton. Li esperantigis kune kun Probal Dasgupto la verkon Ho ĝo bo ro lo de Sukumar Ray, publikigita en la revuo Fonto[3]
Listo de teatraĵoj[redakti | redakti fonton]
- Ebang Indrajit (kaj Indrajit) (1963)
- Basi Khabar
- Baaki Itihaash (Restanta Historio) (1965)
- Pralap (Deliro) (1966)
- Tringsha Shatabdi (Trideka Jarcento) (1966)
- Pagla Ghoda (Freneza Ĉevalo) (1967)
- Shesh Naai (Ne estas fino) (1969)
- Spartacus
- Prastava
- Michhil (Procesio)
- Bhoma
- Solvo X
- Baropishima
- Saara Raattir
- Baro Pisima
- Kabi Kahini
- Manushe Manushe
- Hottomalar oparey
- Bollovpurer rupkatha
- Sukhapathya bharoter itihash (Hinda Historio Farita Facile)
- Gondi (adapto de 'Kaŭkaza Kreta Cirklo' de Bertolt Brecht)
- Nadite Dubiye Dao (Adapto de 'Ni venas al la rivero' de Edward Obligacio)
- Sinri
- Bagh
- Ka Cha Ta Ta Pa (satiro)
- Bagala Charit Manas
- Erco Bihanga
- Dwirath
- Manushe Manushe
- Janmavumi Aaj (poezio)
- Mara-Saad
- Choruivati (adapto de "Pikniko en la Batalejo" de Fernando Arrabal)
Verkaro[redakti | redakti fonton]
- La Tria Teatro. Pub. Sircar, 1978
- La ŝanĝanta lingvo de Teatro (Azad memorigaj lekcioj). Pub.. Indian Council for Cultural Relations (angla), 1982.
Literaturo[redakti | redakti fonton]
Insights into Indian English Fiction and Drama, Eld. Nawale, A. Roy, Pinak, "The First Man of the Third Theatre: Badal Sircar" New Delhi, Access-Authors Press, 2012, ISBN 978-81-921254-3-5، paĝoj 164–81.
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ (bengala) Tria Teatro en Bengalio kaj Badal Sarkar Arkivigite je 2019-10-16 per la retarkivo Wayback Machine
- ↑ (en) "Charmed by celluloid". The Hindu. la 3-an de marto 2011.
- ↑ Probal Dasgupto, Flugilhava ŝtono: la poezio de Jiří Karen, paĝo 50, 1991, Academia.edu