Biologia lukto kontraŭ plagoj

El Vikipedio, la libera enciklopedio

Biologia lukto kontraŭ plagoj aŭ mallonge biologia lukto en agrikulturo estas metodo de lukto kontraŭ insektoj, akaroj, fiherboj kaj plantomalsanoj) kiuj baziĝas sur predado, parazitismo, herbovorado, aŭ aliaj naturaj rimedoj ĝi povas esti grava komponaĵo de programoj de Integrita lukto kontraŭ plagoj (ILKP).

Biologia lukto estas difinita kiel malpliigo de la plagaj populacioj fare de naturaj malamikoj kaj estas natura okazaĵo aŭ postulas aktivan homan rolon. Naturaj malamikoj de plantdomaĝuloj konataj ankaŭ kiel biologiaj agantoj, inkludas predantojn, parazitoidojn, kaj patogenojn. Biologiaj agantoj de plantaj malsanoj estas plej ofte menciataj kiel antagonistoj. Biologiaj agantoj de trudherboj inkludas herbovorulojn kaj plantajn patogenojn. Predantoj, kiaj birdoj, kokcineloj kaj neŭropteroj, estas plejparte liber-vivantaj specioj kiuj konsumas grandan nombron da predoj dum ilia tuta vivdaŭro. Parazitoidoj estas specioj kies nematuruloj evoluiĝas sur aŭ ene de ununura vivulo, finfine mortigante aŭ mortige infektante la gastiganton. Normale ili havas tre mallarĝan gasto-teritorion. Multaj specioj da vespoj kaj kelkaj muŝoj estas parazitoidoj. Patogenoj estas malsan-kaŭzajn organismojn kiaj bakterioj, fungojn, kaj virusojn. Ili mortigas aŭ malfortigas sian propran gastiganton kaj estas relative specifaj. Ekzistas tri baztipoj de biologiaj luktostrategioj: nome konservado, klasika biologia lukto, kaj populacia kreskigo.

Literaturo[redakti | redakti fonton]

[rompita ligilo]

  • Felix Wäckers, Paul van Rijn and Jan Bruin (2005). “Plant-Provided Food for Carnivorous Insects - a protective mutualism and its applications.”. 


Konstruo de organismaj senplagaj ĝardenoj

Efiko sur indiĝena biodiverseco

  • Pereira, M.J. et al. (1998) Conservation of natural vegetation in Azores Islands. Bol. Mus. Munic. Funchal 5, 299–305
  • Weeden, C.R., A. M. Shelton, kaj M. P. Hoffman. Biological Control: A Guide to Natural Enemies in North America. Disponebla el [1] (konsultita decembre de 2007)
  • Cane toad: a case study. 2003. Disponebla el [2] Arkivigite je 2007-11-23 per la retarkivo Wayback Machine (konsultita decembre de 2007)
  • Humphrey, J. and Hyatt. 2004. CSIRO Australian Animal Health Laboratory. Biological Control of the Cane Toad Bufo marinus in Australia
  • Cory, J. and Myers, J. 2000. Direct and indirect ecological effects of biological control. Trends in Ecology & Evolution. 15, 4, 137-139.
  • Johnson, M. 2000. Nature and Scope of Biological Control. Biological Control of Pests

Efiko sur invadaj specioj

  • Cofrancesco, A. 2007. U.S. National Management Plan: An Action Plant for the Nation- Control and Management. Army Corps of Engineers. Disponebla el [3] Arkivigite je 2011-09-02 per la retarkivo Wayback Machine

Efiko sur futuro

Ekonomia efiko

  • Griffiths, G.J.K. 2007. Efficacy and economics of shelter habitats for conservation. Biological Control: in press. doi:10.1016/j.biocontrol.2007.09.002
  • Collier T. and Steenwyka, R. 2003. A critical evaluation of augmentative biological control. Economics of augmentation: 31, 245-256.

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Novaĵoj