Cerezo de Abajo
| Cerezo de Abajo | |||
|---|---|---|---|
_01.jpg) | |||
| municipo en Hispanio | |||
|
| |||
| Blazono | |||
| Administrado | |||
| Poŝtkodo | 40591 | ||
| En TTT | Oficiala retejo [+] | ||
| Demografio | |||
| Loĝantaro | 126 (2023) [+] | ||
| Loĝdenso | 6 loĝ./km² | ||
| Geografio | |||
| Geografia situo | 41° 13′ N, 3° 36′ U (mapo)41.217777777778-3.5922222222222Koordinatoj: 41° 13′ N, 3° 36′ U (mapo) [+] | ||
| Alto | 1 046 m [+] | ||
| Areo | 19,89 km² (1 989 ha) [+] | ||
| Horzono | UTC+01:00 [+] | ||
| |||
| |||
| |||
|
| |||
| Alia projekto | |||
 Vikimedia Komunejo Cerezo de Abajo [+]
| |||
.svg)
Cerezo de Abajo [zeREzo deaBAĥo] estas municipo en la sudoriento de la provinco Segovio, en la regiono Kastilio-Leono, Hispanio. Ĝi apartenas al la distrikto Partido Judicial de Sepúlveda. La loknomo Cerezo de Abajo estas komprenebla etimologie kiel Ĉerizarbo de Malsuprejo.
Geografio[redakti | redakti fonton]
Ĝia monteta municipa teritorio okupas totalan areon de 19,89 km² kaj laŭ la demografia informo de la municipa censo fare de la INE en 2021, ĝi havis 115 loĝantojn. Ĝi perdis loĝantojn dum la 20-a jarcento pro migrado al urbaj areoj, kiel ja okazis en multaj loĝlokoj de la regiono, fakte pli ol 80 el 1991.
Ĝi distas 60 km de Segovio, provinca ĉefurbo; ĝi limas kun municipoj Sotillo, Cerezo de Arriba, Duruelo kaj Santo Tomé del Puerto.
Historio[redakti | redakti fonton]
La areo apartenis unue al la Regno Kastilio. En Mezepoko okazis reloĝado. La origino de la municipo Cerezo de Abajo estas de mezo de la 13-a jarcento, tiam literumita Cereso de Yuso. Ĝi estis en la komunumaro Ochavo de la Sierra y Castillejo, de la Comunidad de villa y tierra de Sepúlveda.
Fine de la Hispana Enlanda Milito, la venkinta frankisma flanko organizis sur tereno ene de la municipa teritorio la plej grandan koncentrejon por politikaj malliberuloj el la provinco. En ĝi estis enfermitaj nombraj respublikanojn kaptitajn dum kaj post la fina ofensivo al Madrido: la 4an de Aprilo 1939, post la fino de la milito, estis tie pli ol 5 000 homoj, en areo subĉiela ĉirkaŭita per dornodratoj kun nesufiĉa nombro de tendoj por ŝirmi tiom grandan kvanton de malliberuloj.
Aktualo[redakti | redakti fonton]
Tradiciaj enspezofontoj estis agrikulturo (cerealoj kaj vitejoj) kaj brutobredado (ŝafoj) kaj rilata komercado. Lastatempe funkciado de servoj plej ekgravis, kune kun piedirado tra naturaj lokoj. De la historia pasinteco restis diversaj vizitindaj vidindaĵoj kiel la preĝejo.