Faŭno de Eŭropo

El Vikipedio, la libera enciklopedio
La blua paruo estas kutima birdo en Eŭropo

La faŭno de Eŭropo estas la aro de ĉiuj bestoj vivantaj en Eŭropo kaj ĉirkaŭaj maroj. Ĉar ne estas natura biogeografia limo inter orienta Eŭropo kaj Azio, eŭropa faŭno estas fakte la okcidenta parto de eŭrazia faŭno.

Antaŭ la alveno de homoj, Eŭropa faŭno estis pli diversa kaj riĉa ol hodiaŭ, parte pro ĉasado kaj detruado de naturmedio, parte pro naturaj kialoj.

Origino de la Eŭropa faŭno[redakti | redakti fonton]

Daŭraj glaciejoj ĉirkaŭ Norda Poluso dum la lasta glaciepoko

La Eŭropa faŭno ekformiĝis en la Mezozoiko kun la disrompo de la Laŭrazia kontinentego kaj estis poste disigita de ambaŭ Nordameriko kaj Azio en la Eoceno. Dum la kontinentoj alproksimiĝis al sia nuna konfiguracio en frua Kenozoiko, estis en kelkaj tempoj landligado inter Eŭropo kaj Nordameriko tra Gronlando, permesanta la eniron de nordamerikaj bestoj. En tiuj tempoj, pli altaj maraj niveloj foje fragmentigis Eŭropon en insulojn kaj subkontinentojn. Sed en postaj tempoj la marniveloj falis, kaj maroj lasis la ebenaĵojn de okcidenta Rusio, estigante la nunan konekton al Azio (Priaboniano). Aziaj bestoj tiam eniris Eŭropon en granda kvanto, kaj multaj endemiaj eŭropaj grupoj (ekz. primatoj) formortis.

La perioda sinsekvo de malvarmaj kaj varmaj epokoj dum la Plejstoceno kaŭzis kontraŭajn reagojn en du malsamaj aroj de vivestaĵoj: unu disvastiĝis dum la varmaj periodoj kaj la alia dum la malvarmaj.[1]

Insektoj, aliflanke, kaj eĉ kelkaj grandaj bestoj (ekzemple brunaj ursoj) translokigis siajn loĝareojn kun la klimato.

Dum la lasta glaciepoko la ĉeesto de homoj aldonis sian influon al tiu de la klimatŝanĝo. En multaj partoj de Eŭropo la plej grandaj bestoj estis ĉasataj ĝis malapero. La lana mamuto formortis antaŭ la fino de Neolitiko. La lana rinocero, la kaverna pantero kaj la giganta cervo estas aliaj ekzemploj de eŭropaj bestoj formortintaj mallonge antaŭ aŭ mallonge post la fino de la lasta glaciepoko.

Zoogeografiaj regionoj[redakti | redakti fonton]

Biogeografiaj regionoj de Eŭropo (inkluzive de azia parto de Turkio).

Maroj kaj oceanoj[redakti | redakti fonton]

La maroj kaj oceanoj ĉirkaŭ Eŭropo entenas la sekvantajn ĉefajn bioregionojn:

Nesalaj akvoj[redakti | redakti fonton]

Eŭropo enhavas plurajn gravajn nesalajn bioregionojn. Estas konataj proksimume 15000 specioj de bestoj vivantaj en eŭropaj lagoj kaj riveroj.[2]

Teroj[redakti | redakti fonton]

La ĉefaj teraj bioregionoj de Eŭropo estas:

  • arkta, la plej norda kaj plej malvarma, plejparte tundro;
  • boreala (Skandinavio, norda Rusio), kun grandaj koniferaj arbaroj;
  • atlantika (Britaj Insuloj, atlantika marbordo de Danio ĝis Nordhispanio), kun milda temperata klimato;
  • kontinenta (centra Eŭropo, partoj de Rusio, Norditalio);
  • mediteranea (landoj apud Mediteraneo);
  • panonia (Hungario);
  • alpa (montaroj);
  • stepa (nur en Rusio kaj Ukrainio).

Pluaj bioregionoj estas apud la Nigra Maro kaj en Turkio.

Eŭropa leporo
Kampa hamstro
Eŭropa bizono
Eŭrazia linko

Mamuloj[redakti | redakti fonton]

Listo de familioj de mamuloj vivantaj en Eŭropo (sen formortintaj aŭ freŝe enigitaj):

(*) versajne enkondukitaj en antikva epoko

Birdoj[redakti | redakti fonton]

Cigno
Avoceto.
Eŭropa abelmanĝulo
Blankakrona emberizo.
Blua garolo
Pentraĵo de Oriolo
Fajroverta regolo

Reptilioj[redakti | redakti fonton]

Tera testudo fotita en Majorko
Tarentola mauritanica (specio de geko)
Vipero (Vipera aspis)
  • Testuduloj (ordo Testudines: testudoj)
    • Testudedoj (familio Testudinidae: teraj testudoj)
    • 3 familioj de riveraj kaj lagaj testudoj (Emydidae, Geoemydidae kaj Trionychidae)
    • 2 familioj de martestudoj (Cheloniidae kaj Dermochelyidae)

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Notoj kaj referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. Varga Z. S. & Schmitt T. (2008). "Types of oreal and oreotundral disjunctions in the western Palearctic". Biological Journal of the Linnean Society 93: 415–430. COI:10.1111/j.1095-8312.2007.00934.x.
  2. ETI CD-ROM European Limnofauna (Visser and Veldhuijzen van Zanten, 2000)