Fonduso Carnegie por Internacia Paco
| Fonduso Carnegie por Internacia Paco | |||
|---|---|---|---|
| |||
| |||
| pensfabriko • fondaĵo | |||
| Komenco | 1910 vd | ||
| Geografia situo | 38° 54′ 34″ N, 77° 2′ 28″ U (mapo)38.90931-77.04112Koordinatoj: 38° 54′ 34″ N, 77° 2′ 28″ U (mapo) | ||
| Lando(j) | Usono vd | ||
| Sidejo | Vaŝingtono | ||
| |||
 Fonduso Carnegie por Internacia Paco | |||
| Agareo |
energy policy | ||
| Fondinto(j) | Andrew Carnegie vd | ||
| Retejo | Oficiala retejo | ||
| Jura formo | organizaĵo laŭ 501(c)(3) | ||
La Carnegie Fonduso por Internacia Paca (angle Carnegie Endowment for International Peace, CEIP) estas pensfabriko kreita en 1910 de komercisto kaj filantropo Andrew Carnegie. Ĝia ĉefsidejo estas en Vaŝingtono kaj ĝi estas strukturita kiel tutmonda pensfabriko pro monda paco. Ĝi estas konata pro redaktado de dumonata revuo pri Ekstera Politiko. Ĝi ankaŭ havas operaciajn centrojn en Moskvo, Bejruto, Pekino, Bruselo kaj Nova Delhi. Ĝi publikigas diversajn librojn, politikajn manlibrojn, tekstojn, gazetojn kaj artikolojn. Liaj interesoj ampleksas geografiajn regionojn kaj rilatojn inter registaroj, entreprenoj, internaciaj organizaĵoj kaj civila socio, fokusante al la ekonomiaj, politikaj kaj teknologiaj fortoj motivantaj tutmondan ŝanĝon.
Historio[redakti | redakti fonton]
La 25-an de novembro 1910 por okazigi lian sepdek-kvinan naskiĝtagon, Andrew Carnegie anoncis la fondigon de la organizo kaj provizi ĝin per donaco de dek milionoj da dolaroj. La deklaro de kreo okazis en Vaŝingtono la 14-an de decembro 1910.
Carnegie elektis spertan politikiston Elihu Root, novjorkan ŝtatanan senatanon kaj iaman ministron pri eksteraj aferoj kaj militoj, por estri la fonduson, farante lin la unua prezidanto de la Fonduso. Aljuĝita la Nobel-premio pri paco en 1912, li oficis ĝis 1925.
En 1914, la fonduso kreis la Hagan Akademion de Internacia Juro, nome akademio, kiu estas bazita en la Paco-Palaco en Hago, Nederlando. Ĝi malfermis siajn pordojn kaj komencis sian agadon en 1923.
Prezidantoj[redakti | redakti fonton]
- Elihu Root (1912-1925)
- Nicholas Murray Butler (1925-1945)
- Alger Hiss (1946-1949)
- Joseph E. Johnson (1950-1971)
- Thomas L. Hughes (1971-1991)
- Morton I. Abramowitz (1991-1997)
- Jessica T. Mathews (1997-2015)
- William J. Burns (2015–2021)
- Thomas Carothers (2021–nuntempo)
Pioniroj de la Tutmonda Pensfabriko[redakti | redakti fonton]
En 1993, la fonduso lanĉis la Carnegie-centron en Moskvo, komencante la ideon, ke en la hodiaŭa mondo la misio de la pensfabriko estas kontribui al tutmondaj sekureco, stabileco kaj prospero, ago, kiu postulas internacian ĉeeston kiel la bazo de ĝiaj operacioj.
La fonduso bazigas la forton de sia sukceso ekde siaj komencoj komence de la 20a jarcento sur scii kiel ĉiam ŝanĝiĝi kaj adaptiĝi al cirkonstancoj. La organizo ŝanĝiĝas ĉar tutmondaj faktoroj ne estas statecaj, sed anstataŭe suferas ŝanĝojn. Ĉi tio kaŭzas, ke la fonduso Carnegie por Internacia Paco entreprenas fundamentan redifinon de sia rolo kaj misio.
Carnegie lanĉas sian novan vizion per serio de agoj la 6an de februaro 2007, restrukturante sian markon kaj restrukturante la publikigojn, kiujn ĝi eldonas kaj sian propran oficialan retejon.
Fakuloj[redakti | redakti fonton]
La fondaj stipendioj ofertitaj de la ĉefaj fakuloj pri internaciaj rilatoj, precipe en landoj kiel Rusio kaj Eŭrazio, Ĉinio, Sudorienta Azio kaj Barato celas la studon kaj disvolviĝon de tutmondiĝo, disvastiĝo kaj sekureco.
Stipendioj postuniversitataj[redakti | redakti fonton]
La fonduso Carnegie establis stipendian programon por universitataj diplomitoj. La ok aŭ dek jaraj stipendioj donataj serĉas novajn tre kvalifikitajn diplomiĝintojn. Kunuloj elektitaj el kandidatoj de pli ol tricent universitatoj komencas labori kun veteranaj membroj de la fonduso.
Fontoj[redakti | redakti fonton]
- Patterson, David S. "Serĉo de Andrew Carnegie por monda paco." Proceedings de la amerika Filozofia Socio 114.5 (1970): 371–383. Enreta.