Francesco Crispi
| Francesco Crispi | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| |||||
| Persona informo | |||||
| Francesco Crispi | |||||
| Naskiĝo | 4-an de oktobro 1818 en Ribera,  Reĝlando de la du Sicilioj
| ||||
| Morto | 11-an de aŭgusto 1901 (82-jara) en Napolo,  Reĝlando Italio
| ||||
| Tombo | San Domenico, Palermo [#] | ||||
| Lingvoj | itala [#] | ||||
| Ŝtataneco | Reĝlando Italio [#] | ||||
| Alma mater | Universitato de Palermo [#] | ||||
| Partio | Historical Left [#] | ||||
Subskribo 
| |||||
| Familio | |||||
| Edz(in)o | Rosalia Montmasson [#] | ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | politikisto • diplomato • advokato [#] | ||||
| |||||
| |||||
| [#] | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Francesco CRISPI (Ribera, la 4-an de oktobro 1818 - Napolo, la 11-an de aŭgusto 1901) estis itala patrioto kaj politikisto.
Elstara figuro de la Risorgimento, li estis unu el la organizantoj de la Sicilia Revolucio de 1848 kaj estis la kreinto kaj maksimuma subtenanto de la Ekspedicio de la Miloj, en kiu li partoprenis.
Komence Mazzini-flanka, li konvertiĝis al la monarkiaj idealoj en 1864. Kontraŭ-regula kaj malamika al Vatikano, post la unuiĝo de Italio li estis kvar fojojn prezidanto de la Konsilio: de 1887 ĝis 1891 kaj de 1893 ĝis 1896. En la unua periodo li ankaŭ estis pri-eksterlanda ministro. Ministro de la Interno, en la dua ankaŭ Ministro pri Internaj aferoj. Li estis la unua suditalo, kiu fariĝis Prezidanto de la Konsilio.
En ekstera politiko li kultis amikecon kun Germanio, kiu apartenis al Italio kaj Aŭstrio en la Triopa Entento. Li preskaŭ ĉiam iris al Francio, kontraŭ kiu li plifortigis la armeon kaj la mararmeon.
Kelkaj registaroj distingiĝis per gravaj socialaj reformoj (kiel la kodo Zanardelli, kiu aboliciis la mortopunon kaj enkondukis la liberan strikon), sed ankaŭ por la milito kontraŭ anarkiistoj kaj socialistoj, kies movadoj de la sicilia faŝismo estis subpremitaj per militista leĝo. En la ekonomia kampo, lia kvara registaro plibonigis la kondiĉojn de la lando.
Tamen, Crispi subtenis multekostan kolonian politikon, kiu, post iuj sukcesoj, kaŭzis la malvenkon de Adua en 1896, okazaĵo kiu kondukis al la fino de lia politika kariero. Lia ĉefa politika kontraŭulo estis Giovanni Giolitti, kiu anstataŭis lin kiel la ĉefon de la lando.