Indochine

Indochine
Bazaj informoj
Deveno	Parizo, Francio
Ĝenroj	Nova ondo; Rokmuziko
Aktivaj jaroj	1981–nuntempo
Retejo	www.indo.fr
Membroj
	Nicola Sirkis; Marc Eliard; Boris Jardel; Olivier Gérard; François Soulier (Mr Shoes); François Matuszenski (Matu);
Antaŭaj membroj
	Stéphane Sirkis; Dominique Nicolas; Dimitri Bodianski; Arnaud Devos; Jean-My Truong; Jean Pierre Pilot; Alexandre Azaria; Monsieur Tox; Monsieur Yann; Matthieu Rabaté; Monsieur Frédéric;
	v • d • r

Indochine estas franca muzikbando kies muzikaro komence posedis novondan influon, sed kiu poste fariĝis pli poproka kun kelkfoje gota kaj glama emo.

Komencoj[redakti | redakti fonton]

Ni tempas en majo 1981 kiam Nicola Sirkis kaj Dominique Nicolas, ambaŭ 22-jaraĝa, komencas marmeladi kaj kanti sub la nomo Indochine, referenco al la antaŭa franca kolonio Hindoĉinujo kiu grave impresis la du kunulojn, interalie pere de la verkoj de Marguerite Duras. En septembro de la sama jaro, alia membro, Dimitri Bodianski aliĝas al la duopa grupo kaj zorgas pri la saksofonio. Tuj poste ili sukcesas koncertumi sur malgranda pariza sceno. Dank'al tiu performanco kaj iliaj unuaj unuopaĵoj Dizzidence Politik kaj Françoise ili fariĝas iomete konita de la rokmuzikaj kritikoj. Post la veno de la frato de Nicola, Stéphane Sirkis, ili multobligas la scenajn spektaklojn. Ili akompanas la grupon Taxi girl kaj faras la unua parto de iliaj koncertoj dum la turneo, sed iompostiome Indochine fariĝas tiom fama ke la grupanoj de Taxi Girl timas ke Nicola Sirkis eklipsu iliajn proprajn performancojn kaj decidas ĉesi la aranĝon. Sur la pado de l'sukceso, Indochine aperigas en 1982 ilian unuan albumon, L'aventurier kiu vere alceltrafas kaj fariĝas la ŝlagro de somero 1983.

Sukcesa klimakso[redakti | redakti fonton]

La venontaj jaroj, per albumoj kiel Le Péril Jaune aŭ 3, Indochine trudos sin kiel unu el la ĉefaj rokbandoj de la franca sceno de la 1980-oj, kunlaborante kun famuloj kiel Serge Gainsbourg. La turneo en 1986 estos impresa sukceso, kaj la milda voĉo de Nicola Sirkis facile kres unuiĝon kun la publiko. La grupo bone eksportiĝos, kaj trafas notindan sukceson por franckantistoj en Skandinavio kaj cetera Eŭropo. Post kelkaj monatoj de ripozo en 1987, Indochine konscias ke ĉiuj malpaciencas pri ilia venontaĵo kaj proponas 7000 Danses' kies kruda rokeco kaj nigreco tute kontrastas de la aliaj albumoj. La publika respondo estas ne tiom entuziasma. Dum la grupo monde turneas en Francio, Belgio, Svisio, Kebekio, kaj en Peruo kies koncerto en Limo arigas 48000 ŝatantojn, multaj voĉoj komencas klaĉi pri la sonĝiro de la grupo, taksante ĝin kiel malbona kopio de The Cure.