Klerismo

Redakti ligilojn
El Vikipedio, la libera enciklopedio
Se estas io kion vi konas, komuniku ĝin. Se estas io kion vi ne konas, serĉu ĝin.
— Bildo el la elsono de 1772 de la Encyclopédie; Vero, supre centre, estas ĉirkaŭita de lumo kaj senvualigita de la figuroj kuij dekstras, Filozofio kaj Racio.

Klerismo (de:Aufklärung, en:The Enlightenment, es:Ilustración, et:Valgustusajastu, fr:Siècle des lumières, nl:verlichting) estas nomo de movado en la 18-a jarcento en Eŭropo, kiu celis disvastigi raciecon kontraŭ superstiĉo. Frukto de tio estis la apero de la Enciklopedio de Diderot kaj d'Alembert en kiu kunlaboris ankaŭ Voltaire, Rousseau, kaj Montesquieu. La Klerismo (aŭ Aĝo de racio) estis kultura movado de intelektuloj komenciĝantaj en la fino de la 17-ajarcenta Eŭropo emfazanta racion kaj individuismon prefere ol tradicio.[1] Ĝia celo estis reformi socion utiligante racion, por defii ideojn blokitajn en tradicio kaj kredo, kaj al antaŭscio tra la scienca metodo. Ĝi antaŭenigis sciencan penson, skeptikon, kaj intelektan interŝanĝon.[2] Klerismo estis revolucio en hompenso. Tiu nova pensado estis racia pensaro kiu komenciĝis kun klare fiksitaj principoj, utiligas ĝustan logikon por alveni ĉe konkludoj, testas la konkludojn kontraŭ indico, kaj tiam revizias la principojn en la lumo de la indico.

Klerismaj pensuloj kontraŭbatalis superstiĉon kaj maltoleremon. Kelkaj klerismaj pensuloj kunlaboris kun kleraj despotoj, nome absolutistaj regantoj kiuj provis perforte meti kelkajn el la novaj ideoj pri regado en praktikon. La ideoj de la klerismo daŭre penas signifan influon sur la kulturo, politikon, kaj registarojn de la okcidenta mondo.

Originita de la 17-a jarcento, ĝi estis ekfunkciigita fare de filozofoj Francis Bacon (1562-1626), Baruch Spinoza (1632-1677), John Locke (1632-1704), Pierre Bayle (1647-1706), Voltero (1694-1778) kaj fizikisto Isaac Newton (1643-1727).[3] Regantaj princoj ofte apogis kaj kreskigis tiujn figurojn kaj eĉ provis uzi iliajn ideojn pri regado en kio estis konata kiel klera absolutismo. La scienca revolucio estas proksime ligita al la klerismo, kiam ĝiaj eltrovaĵoj renversis multajn tradiciajn konceptojn kaj lanĉis novajn perspektivojn pri naturo kaj la loko de homo ene de ĝi. Klerismo prosperis ĝis proksimume 1790-1800, ĉe kiu punkto la klerismo, kun ĝia emfazo por racio, kolapsis al Romantikismo, kiu lokis novan emfazon de emocio; kontraŭ-klerismo komencis pliiĝi en eminenteco. La romantikuloj argumentis ke la klerismo estis redukciista tiom kiom ĝi plejparte ignoris la fortojn de fantazio, mistero, kaj sentemo.[4]

En Francio, klerismo estis bazita en la salonoj kaj kulminis per la granda Encyclopédie ou dictionnaire raisonné des sciences (1751-72) redaktita de Denis Diderot (1713-1784) kaj (ĝis 1759) de Jean le Rond d'Alembert (1717-1783) kun kontribuoj de centoj da gvidaj intelektuloj kiuj estis nomitaj filosofe, precipe Voltero (1694-1778), Rousseau (1712-1778) kaj Montesquieu (1689-1755). Proksimume 25,000 ekzempleroj de la 35 voluma enciklopedio estis venditaj, la duono de ili ekster Francio. Tiuj novaj intelektaj trostreĉoj disvastigus al urbaj centroj en tuta Eŭropo, precipe en Anglion, Skotlandon, la germanajn ŝtatojn, Nederlandon, Pollandon, Rusion, Italion, Aŭstrion, Hispanion. Ĝi ankaŭ estis alkureganta en Ameriko, kie ĝia influo estis manifestita en la verkoj de francemuloj kiaj Benjamin Franklin kaj Thomas Jefferson, inter aliaj. Ĝi ludis gravan rolon en la Usona Revolucio. La politikaj idealoj de la klerismo influis la Usonan Deklaracion de Sendependeco, la United States Bill of Rights (Rajtaro de Unuiĝintaj Ŝtatoj), la francan Deklaracion de la Rajtoj de homo kaj de la civitano, kaj ekzemple la pol-litovan Konstitucion de 3a de majo, 1791.[5]

Die Tafelrunde de Adolph von Menzel. Gastoj de Frederiko la Granda ĉe Sanssouci, inklude membrojn de la Prusia Akademio de Sciencoj kaj Voltero (tria el maldekstro)

Tempoperiodo

Ekzistas malmulte da interkonsento pri la preciza komenco de la aĝo de klerismo; la komenco de la 18-a jarcento (1701) aŭ la mezo de la 17-a jarcento (1650) ofte estas utiligitaj kiel proksimuma deirpunkto. Se prenite reen al la mezo de la 17-a jarcento, la klerismo spurus siajn originojn al Diskurso pri Metodo de Descartes, publikigita en 1637. Aliaj citas la publikigon de Principia Mathematica de Isaac Newton en 1687.[6] Jonathan Israel asertas, "post 1650, ĉio, ne grave kiom fundamenta aŭ profunde fiksiĝinta, estis pridubita en la lumo de filozofa racio". [7] Israel precizigas la detalan kazon ke, de 1650 ĝis 1750, Spinoza estis "la ĉefa kontestanto de la bazfaktoj de rivelita religio, ricevitaj ideoj, tradicio, moraleco, kaj kio estis ĉie rigardita, en absolutismaj kaj neabsolutismaj ŝtatoj egale, ĉar dio konstituis politikan aŭtoritaton[8]

Je ĝia fino, la plej multaj akademiuloj uzas la lastajn jarojn de la jarcento - ofte elektante la Francan Revolucion de 1789 aŭ la komencon de la Napoleonaj Militoj (1804-15) kiel oportunan punkton por datigi la finon de la klerismo.[9]

Krome, la esprimo "klerismo" ofte estas uzita trans epokoj. Ekzemple en ilia laboro Dialectic of Enlightenment (Dialektiko de klerismo), Max Horkheimer kaj Theodor W. Adorno vidas evoluojn de la 20-a jarcento kiel malfruaj sekvoj de la klerismo: homo estas instalita kiel "mastro" de mondo estanta liberigita de ĝia magio; vero estas komprenita kiel sistemo; racio iĝas instrumento kaj ideologio administrita per aparataroj; civilizo iĝas la barbarismo de faŝismo; civilizantajn efikojn de la klerismo en ilia kontraŭo; kaj precize tio - ili postulas - egalrilatas al la problema strukturo de la pensado de la klerismo. Jürgen Habermas, aliflanke, disputas kun sia seminariaj rektoroj (Adorno kaj Horkheimer) pri la vido de la klerismo kiel procezo de kadukiĝo. Li parolas pri "nekompleta projekto de moderneco"[10] kiu, en procezo de komunikaj agoj, ĉiam petas raciajn kialojn.

Landaj varioj

Eŭropo ĉe la komenco de la Milito de hispana sukcedo, 1700.

Klerismo funkciigis en la plej multaj landoj, sed ofte kun specifa loka emfazo. Ekzemple en Francio ĝi iĝis rilata al kontraŭregistara kaj kontraŭ-eklezia radikalismo, dum en Germanio ĝi atingis profunde en la burĝajn klasojn kaj esprimis spiritisman kaj naciisman nuancon sen minacado de registaroj aŭ establitaj eklezioj.

Registaraj respondoj variis vaste. En Francio la registaro estis malamika, kaj la filosofe batalis kontraŭ ĝia cenzuro. Ili foje estis malliberigitaj aŭ persekutitaj en ekzilon. La brita registaro ĝenerale ignoris la gvidantojn de la klerismo en Anglio kaj Skotlando, kvankam ĝi donis al Isaac Newton kavaliraron kaj tre enspezigan registaran ficejon je lakonto de la ŝtato.

Klera despotismo

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Klera despotismo.
Jozefo la 2-a

Klera despotismo (ankaŭ konata kiel klera absolutismo aŭ klerisma monokratio) estas formo de absoluta monarkio aŭ despotismo en kiu regantoj estis influita de la Klerismo. Kleraj monarkoj ampleksigis la principojn de la klerismo, aparte emfazis ĝin sur racio, kaj uzis ĝis por siaj teritorioj. Ili tendencis permesi religian toleremon, liberan sinesprimon, gazetaron, kaj la rajton je posedado de propraĵoj. La plej parto el ili kreskigis la artojn, sciencojn, kaj edukadon. Tre ofte la monarkoj kiuj sekvis la tendencon de la Klera despotismo ĉirkaŭiĝis de similtendencaj ministroj kaj nobeloj, kiuj okupiĝis pri la reformoj. Kiam ekis kontraŭstaroj kontraŭ tiaj reformoj, tre ofte estis la ministro kiu elposteniĝis dum la reĝo pluokupis la povon.

Tiaj reĝimoj enpoviĝis en kelkaj eŭropaj kortegoj dum la 18a jarcento kaj ĉefe en ties dua duono, dum je la alveno de la Franca Revolucio, la korteganoj kaj la reĝaj familioj iome elturniĝis el reformismaj tendencoj. Triumfis tiaj reĝimoj foje en kortegoj de Hispanio, Portugalio, Francio, Italio, Prusio, Rusio ktp.

En pluraj nacioj, potencaj regantoj bonvenigis gvidantojn de la klerismo en registaroj kaj havis ilin kiel helpaj dezajnistoj de leĝoj kaj programoj por reformi la sistemon, tipe por konstrui pli fortajn ŝtatojn.[11] La plej elstaraj el tiuj regantoj estis Frederiko la 2-a de Prusio, Katerina la 2-a, carino de Rusio de 1762 ĝis 1796, Leopoldo la 2-a kiuj regis la Grandduklandon Toskanion de 1765 ĝis 1790 kaj Jozefo la 2-a, Imperiestro de Aŭstrio de 1780 ĝis 1790. Jozefo estis troigite entuziasma, sciigante pri tiom multaj reformoj kiuj havis tiom malmulte da subteno, ke ekiĝis ribeloj kaj lia registaro iĝis komedio de eraroj kaj preskaŭ ĉiuj liaj programoj estis inversigitaj.[12] Ankaŭ postaj ĉefministroj kiaj Pombal en Portugalio kaj Struensee en Danio regis laŭ klerismaj idealoj.

Grekio

La greka klerismo ricevis impeton fare de riĉaj grekaj komercistoj en la plej gravaj grandurboj de la Otomana Regno. La plej gravaj centroj de greka lernado, lernejoj kaj universitatoj, estis situantaj en Ioannina, Ĥio, Smirno (İzmir) kaj Ayvalik.[13] La dissendo de klerismaj ideoj en grekan penson ankaŭ influis la evoluon de naciisma konscio. La publikigo de la gazeto Hermes o Logios apogis la ideojn de la klerismo. La celo de la gazeto estis avanci grekajn sciencon, filozofion kaj kulturon. Du el la ĉeffiguroj de la greka klerismo, Rigas Feraios kaj Adamantios Korais, instigis grekajn naciistojn por okupiĝi pri samtempulan politikan penson.[14]

Respubliko de la Sep Unuiĝintaj Provincoj (Nederlando)

Nederlanda filozofo Baruch Spinoza (1632-77) proponanto de radikala sinteno

Por la nederlandanoj la klerismo komence ŝosis dum la Nederlanda Ora Epoko. Evoluoj dum tiu periodo devis havi profundan influon en la formado de okcidenta civilizo, kiam scienco, arto, filozofio kaj ekonomia evoluo prosperis en la Respubliko de la Sep Unuiĝintaj Provincoj. Kelkaj pivotaj ludantoj en la nederlanda klerismo estis: Baruch Spinoza, filozofo kiu ludis gravan rolon en formado de la bazo por la klerismo; Pierre Bayle, franca filozofo kiu rekomendis apartigon inter scienco kaj religio; Eise Eisinga, astronomo kiu konstruis planetarion; Lodewijk Meyer, radikalulo kiu postulis ke la Biblio estis obskura kaj dubiga; Adriaan Koerbagh, akademiulo kaj kritikisto de religio kaj konvencia moraleco; kaj Burchard de Volder, fizikisto.

Italio

Pollando

Prusio kaj Germanaj Ŝtatoj

Rusio

Hispanio

Granda Britio

Bibliografio

  • Enzo Cocco, La melanconia nell’età de Lumi, Mimesis, 2012

Vidu ankaŭ

Bildaro

Notoj

  1. ↑ "enlightenment". Oxford Dictionaries. Oxford University Press, n.d. Web. 19a Septembro 2013.
  2. ↑ Kors, Alan Charles. Encyclopedia of the Enlightenment. Oxford: Oxford UP, 2003. Print.
  3. ↑ Sootin, Harry. "Isaac Newton." New York, Messner(1955).
  4. ↑ . "Grecian Grandeurs and the Rude Wasting of Old Time": Britain, the Elgin Marbles, and Post-Revolutionary Hellenism. Foundations. Volume III, Number 1 (October 30, 2008). Alirita 2009-06-25.
  5. ↑ Robert R. Palmer, The Age of the Democratic Revolution (1964)
  6. ↑ J. B. Shank, The Newton Wars and the Beginning of the French Enlightenment (2008), "Introduction"
  7. ↑ Israel, Jonathan. Democratic Enlightenment: Philosophy, Revolution, and Human Rights, 1750–1790 (2011), 1152pp; p 3.
  8. ↑ Israel, J. (2001), Radical Enlightenment; Philosophy and the Making of Modernity 1650–1750, Oxford, Oxford University Press, p. 159 
  9. ↑ Frost, Martin (2008), The age of Enlightenment, http://www.martinfrost.ws/htmlfiles/enlightenment_age.html, retrieved 2008-01-18 
  10. ↑ Die Moderne – Ein unvollendetes Projekt. Philosophisch-politische Aufsätze, Leipzig 1990.
  11. ↑ Stephen J. Lee, Aspects of European history, 1494–1789 (1990) pp. 258–66
  12. ↑ Nicholas Henderson, "Joseph II", History Today (Marto 1991) 41:21-27
  13. ↑ Encyclopædia Britannica, Greek history, The mercantile middle class, 2008 ed.
  14. ↑ M. Kitromilides, Paschalis. (1979) The Dialectic of Intolerance: Ideological Dimensions of Ethnic Conflict. Journal of the Hellnice Diaspora.
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Klerismo&oldid=5663220"