Leonid Andrejev
| Leonid Andrejev | ||
|---|---|---|
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 9-an de aŭgusto 1871 en Orjol | |
| Morto | 12-an de septembro 1919 (48-jaraĝa) en Gorkovskoye, Gubernio Viipuri,  Finnlando
| |
| Mortis per | Kora malsufiĉo  vd
| |
| Tombo | Literatorskie mostki (en)  (1956–) Molodyozhnoe (en) (1919–1956) vd
| |
| Etno | rusoj vd | |
| Lingvoj | rusa vd | |
| Ŝtataneco | Rusia Imperio vd
| |
| Alma mater | Moscow State University, Faculty of Law (en) (–1897) vd
| |
Subskribo 
| ||
| Familio | ||
| Infanoj | Daniil Andrejev, Vadim Andreyev (en) vd
| |
| Profesio | ||
| Alia nomo | James Lynch • Л.— ев vd | |
| Okupo | dramaturgo rakontisto poeto ĵurnalisto verkisto prozisto vd
| |
| Aktiva dum | 1889– vd | |
| Verkado | ||
| Verkoj | The Seven Who Were Hanged vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Leonid Nikolajeviĉ ANDREJEV (ruse Леонид Николаевич Андреев, n. 9-a de julio / 21-a de aŭgusto 1871 en Orjol; m. la 12-a de septembro 1919 en Mustamäki, Finnlando, hodiaŭ Rusio) estis rusa dramisto kaj verkisto. Li estis aŭtoro de 25 teatraĵoj, kaj estas precipe konata pro la teatraĵo Li, kiu estas frapita (ruse Тот, кто получает пощёчины, Q48940450, 1915) [1].
Li estas konsiderata reprezentanto de la Arĝenta Epoko de la rusa literaturo. Lia kreiva stilo estas unika kaj reprezentas kombinaĵon de diversaj literaturaj tendencoj. Li ankaŭ verkis plurajn romanojn kaj novelojn kaj estas konsiderata la patro de ekspresionismo en rusa literaturo.
Post studado de juro, Leonid Andrejev laboris mallongtempe kiel advokato en Moskvo, poste kiel ĵurnalisto, jura raportisto kaj verkisto de artikoloj. Kiel la plimulto de la rusa intelektularo, li simpatiis kun la revolucio de 1905, sed post ĝia malsukceso li turnis sin al la konservativaj fortoj.
Tiu evoluo kaj la morto de lia edzino kondukis Andrejev al pesimisma, neracia pensmaniero, kiun plue plifortigis la influo de Schopenhauer, Tolstoj kaj Dostojevskij. Lia komence realisma kaj ekspresionisma rakonta stilo fariĝis pli kaj pli malhela, kaj li fariĝis pli kaj pli sarkasma kaj rezignacia. En siaj teatraĵoj, Andrejev laboris kun alegoriaj aludoj, kiuj emfazas kaj eĉ troigas la malbelan, la neharmonian, la misformiĝintan, “por intensigi la senton de neeltenebla eksponiĝo al morto kaj detruo,” li priskribas spiritajn rakontojn pri sufero plenajn de pesimismo.
Andrejev finis sian plej faman teatraĵon, "Ĝis la Steloj" ( Ксвойждам ), en 1905. Post komenca kunlaboro kun Maksim Gorkij li poste evoluigis ĉi tiun dramon memstare sub la titolo " Infanoj de la Suno ".
Post la bolŝevika potencpreno en 1917, li elmigris al Finnlando.
Inter liaj plej konataj libroj estas Bargamot i Garaska (1898), Bolshoj sjlem, (1899), Zjili-byli (1901), La vivo de Vasilij Fivejskij ( Zjizn Vasilija sjlem, 1 Redjskojjskij (1901). smekh (1904), La Guberniestro ( Gubernator, 1905), La Mallumo (Tma, 1907), La Sep Pendigitaj (Rasskaz o semi povesjannykh, 1908, kaj la romano Sasjka Zjeguljov (1911).
Andrejev verkis 25 teatraĵojn, inkluzive de la realisma Profesoro Storitsyn (1912) kaj la simbolist-filozofia Vivo de Homo ( Zhizn ts'eloveka, 1907), Al la steloj (K zvezdam, 1906) kaj Li, kiu estas frapita (Tot, ktocho poluchanyt, 1 ktocho poluchanyt) [2].
En Esperanto aperis
[redakti | redakti fonton]- En 1906 aperis la traduko de Fjodor Avilov de rakonto de Leonid Andrejev, Ruĝa Rido.
- Vladimir Viĉegĵanin lastatempe tradukis la novelon El rakonto, kiu neniam estos finita
- Nikolaj Ĵeltov tradukis el la verkaro Leonid Andrejev
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Frederick H. White. (2016) “A Slap in the Face of American Taste: Transporting He Who Gets Slapped to American Audiences”, Alexander Burry and Frederick H. White: Border Crossing: Russian Literature into Film. Edinburgh University Press, p. 140–164. ISBN 9781474411424.
- ↑ Benedetti (1999, 176–177), Banham (1998, 24), and Carnicke (2000, 34).