Martinus Beijerinck

Martinus Beijerinck
Persona informo
Martinus Willem Beijerinck
Naskiĝo	16-an de marto 1851 (1851-03-16) en Amsterdamo
Morto	1-an de januaro 1931 (1931-01-01) (79-jaraĝa) en Gorssel
Lingvoj	nederlanda vd
Loĝloko	Nederlando vd
Ŝtataneco	Reĝlando de Nederlando vd
Alma mater	Universitato de Lejdeno Teknika universitato Delft vd
Profesio
Okupo	entomologo virusologo botanikisto profesoro biologo mikrobiologo universitata instruisto vd
Laborkampo	Mikrobiologio, plantoscienco kaj virusoscienco vd
Honorigoj Honorigoj (29-a de aprilo 1926)  eksterlanda ano de la Reĝa Societo (1905)  Leeuwenhoek Medal (en) vd
Membrecoj Membrecoj Reĝa Societo de Londono Reĝa Nederlanda Akademio de Artoj kaj Sciencoj Akademio pri Sciencoj de Sovetunio Rusia Akademio de Sciencoj vd
vd	Fonto: Vikidatumoj

Martinus Willem BEIJERINCK (Amsterdamo, 16a de marto 1851 - Lochem, 1a de januaro 1931) estis nederlanda natursciencisto, botanikisto kaj mikrobologo. Li estis unu de la fondintoj de la virusologio, kaj estas memorita pro la malkovro de la tabakmozaikviruso.

En 1899, Martinus Beijerinck ripetis la eksperimentojn de Dmitrij Ivanovskij, kaj estis konvinkita, ke ili indikis la ekziston de infekta agento de tipo ankoraŭ ne konata al la scienco. Beijerinck komprenis, ke la menciita infekta agento multiĝas nur en ĉeloj, kaj hipotezis ke ĝi estas likva substanco nomita contagium vivum fluidum ("likva vivanta poluaĵo"). Poste, la hipotezo de Beijerinck pri la flueco de virusoj estis refutita fare de Wendell Meredith Stanley.