Saltu al enhavo

Neil Simon

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Neil Simon
Persona informo
Marvin Neil Simon
Naskonomo Marvin Neil Simon
Naskiĝo 4-an de julio 1927 (1927-07-04)
en Nov-Jorko
Morto 26-an de aŭgusto 2018 (2018-08-26) (91-jaraĝa)
en Manhatano
Mortis pro Naturaj kialoj Redakti la valoron en Wikidata vd
Mortis per HIV Redakti la valoron en Wikidata vd
Religio judismo vd
Lingvoj angla vd
Loĝloko Bronkso vd
Ŝtataneco Unuiĝintaj Ŝtatoj Redakti la valoron en Wikidata vd
Alma mater New York University Tisch School of the Arts (en) Traduki
DeWitt Clinton High School (en) Traduki
Universitato de Denver Redakti la valoron en Wikidata vd
Familio
Gefratoj Danny Simon Redakti la valoron en Wikidata vd
Edz(in)o Elaine Joyce (1999–2018)
Diane Lander (en) Traduki (1990–1998)
Diane Lander (en) Traduki (1987–1988)
Marsha Mason (en) Traduki (1973–1983)
nekonata valoro (1953–1973) Redakti la valoron en Wikidata vd
Profesio
Okupo dramaturgo
kantotekstisto
libretisto
filmproduktoro
scenaristo
entreprenisto Redakti la valoron en Wikidata vd
Aktiva en Unuiĝintaj Ŝtatoj vd
Aktiva dum 1948–2010 vd
Verkado
Verkoj Brighton Beach Memoirs ❦
Biloxi Blues ❦
Come Blow Your Horn ❦
Lost in Yonkers ❦
The Goodbye Girl ❦
The Odd Couple vd
vd Fonto: Vikidatumoj
vdr

Marvin Neil SIMON (la 4a de julio 1927, en Broklino - la 26a de aŭgusto 2018) estis usona dramisto kaj scenaristo.

Post malmobilizado en 1946, li studis ĉe la Universitato de Novjorko kaj la Universitato de Denvero. Kune kun lia frato Danny, li komencis labori pri televido, skribante skizojn por la majstroj de la distra ĝenro. En la 1950-aj jaroj, li skribis skizojn por la distra televidprogramo "Your Best Show" en kunlaboro kun Woody Allen, Mel Brooks kaj aliaj.

La unua teatraĵo de Neil Simon kaj lia frato, la komedio Come Blow Your Horn, estis enscenigita en 1961 sur Broadway. En 1962, li sendepende skribis la libreton por la muzikalo Little Me, surbaze de la romano de Patrick Dennis, kaj en 1963, la teatraĵon Barefoot in the Park, kiu alportis al li popularecon.

En 1965, Neil Simon ricevis Tony Award por sia teatraĵo The Odd Couple. En la 1966/1967 sezono, kvar el la teatraĵoj de Simon jam ludis samtempe sur Broadway: Nudpieda en la Parko, The Odd Couple, Sweet Charity, kaj The Star-Spangled Girl.

En la 1970-aj jaroj, Simon skribis novajn teatraĵojn ĉiujare, kaj multaj el ili estis filmitaj en la samaj jaroj (la dramisto mem verkis la scenarojn por la filmoj): "The Gingerbread Lady" (1970 ; filmo "Nur Kiam mi Ridas", 1981), "The Prisoner of Second Avenue" (1971 ; filmo 1975), "The Sunshine Boys" (1972 ; filmo 1975), "California Suite" (1976 ; filmo 1979).

En la 1980-aj jaroj, Simon reĝisoris la aŭtobiografian trilogion Brighton Beach Memoirs (1983 ; filmo 1986), Biloxi Blues (1985 ; filmo 1988) kaj Broadway Bound (1986). Aliaj produktadoj dum ĉi tiu periodo ne estis precipe sukcesaj, sed jam en la fruaj 90-aj jaroj, la komedio Lost in Yonkers alportis al li alian Tony Award kaj Premio Pulitzer.

Aldone al teatraĵoj, Simon skribis filmskriptojn kaj televidajn teatraĵojn. En 1996, li publikigis sia memuaroj, "Rewritten" (reskribita).

La gamo de la verkado de Simon intervalas de malpezaj humuraj teatraĵoj kiuj reflektas la spiriton de la 60'oj (" Nudpieda en la Parko ", "La Stranga Paro") ĝis aŭtobiografiaj teatraĵoj kun malgaja persona tono kiel ekzemple "Ĉapitro II", kaj la Eugene-trilogio. tio inkluzivas nostalgiajn memorojn pri lia infanaĝo kaj lia juneco - " Brighton Beach Diary ", " Rookies " kaj " On the Road to Broadway ". Simon kontribuis la tekston al tiaj klasikaj komedioteatraĵoj kiel " Sweet Charity ", " Promises, Promises " kaj "They Play Our Song". La plej multaj el liaj teatraĵoj okazas kontraŭ la kultura fono de Novjorko, kaj havas familian tonon. Liaj herooj estas kutime elĉerpitaj per la problemoj de la mondo, kiuj uzas humurajn liniojn por maski malfirman mensan mondon. La teatraĵoj inkludas judan memhumuron, liman al nigra komedio.

Por helpi evoluigi lian verkistan kapablon, li ofte elspezis tri tagojn semajno ĉe la biblioteko leganta librojn de famaj humuristoj kiel Mark Twain, Robert Benchley, George S. kaufman kaj S. J. Perelman [1].

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. (1997) Neil Simon: A Casebook. Garland Publishing.

Eksteraj ligiloj

[redakti | redakti fonton]