Politika merkatiko

Kampanjaj afiŝoj.

Politika merkatiko estas formo de politika komunikado, kiu implikas oferti, krei kaj interŝanĝi valoron inter politikaj merkatpartoprenantoj. Ĝi implicas uzi aron da sociaj teknikoj, teorioj kaj metodoj derivitaj de klasika merkatiko por krei taŭgan bildigon de kandidato, promocii lin/ŝin, distingi lin/ŝin de ĝiaj rivaloj, kaj akiri la plej grandan eblan subtenon per la malplej da rimedoj.

Kiel fako kaj industrio, ĝi devenas de la kombinaĵo de politika scienco kaj merkatiko, kies studobjekto estas politikaj kampanjoj, kaj kiu estas subtenata de aro da esploraj, planaj, administraj kaj komunikaj teknikoj, kiuj siavice povas esti uzataj en la dizajnado kaj efektivigo de taktikaj kaj strategiaj agoj en politikaj partiaj kampanjoj, de institucio, premgrupo, civila aŭ komerca organizaĵo, ktp., kondiĉe ke ili celas atingi politikajn celojn.

Profesiulo, kiu okupiĝas pri tiu fako estas nomata politika konsilisto aŭ politika strategiisto. Politikaj konsilistoj laboras kiel publikaj rilataj profesiuloj, vendistoj kaj manaĝeroj. Per la uzo de multaj merkatigaj medioj, inkluzive de reklamoj kaj gazetaraj komunikoj, la ĝenerala celo de politika konsilado estas konsciigi balotantojn pri la politika platformo de ilia dunganto.

Difino

Politika merkatiko estas aro da teknikoj uzataj por krei taŭgan bildigon de kandidato inter lia balotantaro, promocii lin, distingi lin de rivaloj kaj akiri certan nombron da voĉoj per la malplej ebla elspezo de rimedoj (aŭ akiri la maksimuman nombron da voĉoj per la elspezo de certaj rimedoj).

Politika merkatiko ankaŭ studas la interŝanĝajn procezojn inter politikaj unuoj kaj ilia ĉirkaŭaĵo, same kiel inter politikaj unuoj mem.

Merkatigaj agadoj devus esti farataj ne nur dum elektoj, kiam ili estas aparte intensigitaj, sed ĉiam, kaj politikistoj devus esti integritaj en la bildigon de la politika partio, en kiu ili agas. Politika merkatiko uzas modernajn metodojn de reklamado, bildigadministrado kaj markoplibonigo.

Konsisto

Ĝi konsistas el serio da iloj kaj strategioj por generi tendencon al politika figuro aŭ propono: balota strategio, televida bildigo de kandidatoj/ partioj, politikaj publikaj rilatoj (politika PR), loko en la balotenketoj

La kampanjo konsistas el kvar ĉefaj elementoj: du strategiaj: mesaĝo kaj segmentigo; kaj du loĝistikaj: mono kaj aktivismo.

Mesaĝo

La mesaĝo estas konciza koncepto, kiu klarigas kial balotantoj elektu kandidaton. La mesaĝo estas unu el la plej gravaj aspektoj de politika kampanjo. En moderna kampanjo, la mesaĝo devas esti zorge kreita antaŭ ol ĝi estas disvastigita. La plej grandaj kampanjoj elspezos grandajn monsumojn por fokusgrupoj  aŭ opinisondoj, por ekscii, kia mesaĝo necesas por atingi la plimulton de balotantoj dum la kampanjo. Ĉi tiu mesaĝo povas esti transdonita per diversaj kanaloj. Nuntempe, sociaj retoj fariĝis informkanalo, per kiu atingi la vastan plimulton de la loĝantaro. Ekzistantaj studoj fokusantaj pli junajn uzantojn (jarmiluloj, angle millennials, Y-Generacio) montris, ke politikaj merkatigaj agadoj en sociaj retoj pliigas la politikan partoprenon de ĉi tiu segmento de uzantoj.

Mono

Teknikoj por monkolektado:

● Renkontiĝoj inter la kandidato kaj eblaj gravaj donacantoj,

● Rekta peto al malgrandaj donacantoj

● Interesitaj grupoj, kiuj povus finfine donaci milionojn.

Aktivismo

Fine, aktivismon reprezentas homa kapitalo, la lojalaj infanterisoldatoj de la afero, la veraj kredantoj kiuj libervole portos la mesaĝon. Kampanjoj kutime havas gvidanton respondecan pri farado de taktikaj kaj strategiaj decidoj por transformi ĉi tiun homan forton en tre utilan ilon. En tre lastatempaj tempoj, la uzo de novaj ciferecaj iloj en politika aktivismo montris grandan potencialon, kondukante al la komenco de parolado pri ciberpolitiko kiel realaĵo.

Historio

Dum ĝia strategia logiko agnoskas antaŭaĵojn tiom malproksimajn kiel la helena poliso kaj la Romia Imperio, politika merkatiko naskiĝis meze de la  20-a jarcento en Usono, kiam usona politiko ŝanĝiĝis for de parti-centra politiko al etoso pli fokusita sur individuaj kandidatoj. Kandidatoj komencis dungi sian propran personaron por administri strategiajn decidojn, monkolektadon kaj pritrakti ĉiutagajn kampanjajn agadojn. Komence, entreprenaj publikaj rilataj firmaoj estis dungitaj por administri kampanjojn. Tamen, publikaj rilataj firmaoj specialiĝantaj pri politikaj kampanjoj komencis aperi dum la 1950-aj kaj 1960-aj jaroj. Unu el la unuaj profesiuloj etikeditaj kiel "politika konsiliisto" estis Joseph Napolitan, kiu poste fondis la Usonan Asocion de Politikaj Konsilistoj. Poste, konsiliistoj specialiĝantaj pri specifaj aspektoj de kampanjado komencis kreski en populareco, same kiel Tony Schwartz, la kreinto de la nun fama anonco "Daisy" kaj unu el la unuaj amaskomunikilaj konsiliistoj specialiĝantaj pri politikaj kampanjoj. Post la amaskomunikiloj, balotenketoj estis unu el la unuaj servoj petitaj de kampanjmanaĝeroj, sekvita de rekta poŝto. Nuntempe, politikaj manaĝeroj specialiĝas pri vasta gamo da areoj, inkluzive de strategio, balotenketoj, rekta poŝto, monkolektado, reteja dezajno, lobiado kaj eltirado (aŭ kontraŭleĝe eĉ subpremado/malhelpo/malinstigo) de la voĉdonrajto.

Meze de la  20-a jarcento estis fakuloj pri la manipulado de signoj, kiuj donis la decidan impeton al moderna Politika Merkatiko; estis la kondiĉitaj refleksoj de Pavlov, la patraj bildoj de Freud, kaj la amasmerkatiga scienco de Batten, Barton, Dustin kaj Osborne. En 1952, generalo Dwight Eisenhower fariĝis la unua prezidenta kandidato, kiu alvokis la servojn de reklam-agentejo, BBDO, por pritrakti sian televidan kampanjon. Estis en Usono, ke la rapida ekspansio de la amaskomunikiloj kreis fekundan grundon por la progresema kaj stabila disvolviĝo de politika merkatiko. Kelkajn jarojn poste, en televido, usonaj balotkampanjoj vidis la alvenon de "televidigitaj debatoj" inter kandidatoj, kiel tiuj inter John Kennedy kaj Richard Nixon (1960).

En 1980 Ronald Reagan kaj aliaj sciis kiel plifortigi sian karismon kaj personan allogon per fortaj dozoj de videopolitiko kaj mediaciigo.

En 1988, George H.W. Bush kaj Michael Dukakis turnis sin al bildigkonsilistoj por plifortigi siajn neallogajn balotprofilojn.

En 1990, Bill Clinton, Helmut Kohl, Tony Blair, kaj José María Aznar denove montris la gravecon de profesiigita amaskomunikila administrado, precipe televido, kiel ilo por konstrui kaj plibonigi publikan bildon. La politikisto, kiu plej multe uzis modernan politikan merkatikon en siaj kampanjoj, estas Bill Clinton ; li ankaŭ plifortigis sian popularan kaj allogan bildon per sia konstanta partopreno en televidprogramoj celantaj malpli politikigitajn spektantarojn.

Fine de la jarcento, kandidatoj komencis plene utiligi politikajn merkatigajn teknikojn, kiel ekzemple opinisondoj, fokusgrupaj kunsidoj, televidreklamoj, bildigkampanjoj, telemerkatiko, reklamvideoj, reklamprogramoj (kombinaĵo de reklamvideo kaj informado), kaj rekta merkatiko.

Pluraj universitatoj ofertas postbakalaŭrajn gradojn pri politika administrado kaj aplikata politiko.

Notindaj politikaj konsilistoj estas: David Plouffe, Steve Bannon, Kellyanne Conway, Lynton Crosby, Joel Benenson, Brad Parscale, Mikaelo Spreng (Angela Merkel), Dominic Cummings, Anne Méaux, Michel von Tell, Alastair Campbell, Paul Manafort, Ivan Redondo, Michel Barnier, Philipp Maderthaner, Prashant Kishor.