Rizkuirilo

• 
  Multfunkcia rizkuirilo, multekuirilo
• 
  Simpla speco de rizkuirilo kun kuirado kaj hejtado reĝimoj

Reklamo (1956) por la unua aŭtomata elektra rizkuirilo en la mondo de Toshiba, kiu kostis 3,200 enojn kaj povis kuiri ĝis 900 gramojn da rizo.

Elektra rizkuirilo estas kuireja aparato, kiu faciligas kuiri rizon. Nur la lavita kruda rizo kaj la taŭga kvanto da akvo devas esti aldonitaj. Kuirado okazas sen plia interveno per la "trempita rizmetodo", en kiu la kuirakvo estas tute absorbita de la rizgrajnoj aŭ vaporiĝas.

Tradicia kuirado de rizo en poto sur la forno postulas konstantan monitoradon por certigi, ke la rizo ne trokuiras, fariĝos moka, sekiĝas aŭ brulas, sed ankoraŭ estas sufiĉe kuirita - rizo, kiu estas kuirita tro mallonge, ne gustumas multe malsama, sed povas konduki al digestaj problemoj. Krome, la rizo gustumas pli bone se neniu kondensado gutas malsupren de la interno de la kovrilo dum kuirado. En pli bonaj rizkuiriloj, la akvo estas tial resendita al la hejtelemento per vojo krom tra la rizo, kie ĝi tiam vaporiĝas denove.

Elektra rizkuiriloj estis unue disvolvitaj en Japanio, kie ili estas konata kiel suihanki (japane 炊飯器, laŭvorte, "boli-rizo-aparato") . Tia aparato estas sufiĉe ofta en multaj domanaroj tra la mondo, precipe en Azio, kie rizo estas bazmanĝaĵo por la plej granda parto de la loĝantaro.

Funkcia principo

La rizkuirilo aŭtomate malŝaltas kaj iras en varmigan reĝimon kiam la tuta libera likvaĵo en la pato elĉerpiĝas pro sorbado de la rizo kaj forbolanta, kaj la fundo de la bovlo komencas varmiĝi super 100 °C. Ĉi tiu momento estas determinita de temperatursensilo situanta en la centro de la fundo de la rizkuirkorpo kaj en kontakto kun la bovlo.