Rodrigesa ringopapago
 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Desegno fare de Paul Jossigny, 1770-aj jaroj
| ||||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Psittacula exsul (Newton, 1872) | ||||||||||||||
| Konserva statuso | ||||||||||||||
 Loko de Rodrigeso
| ||||||||||||||
Sinonimoj
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||||
Rodrigesa ringopapago aŭ papago de Newton (latine Psittacula exsul) estis jam formortinta mezgranda papago de la genro Psittacula de la Psitakuledoj, indiĝena de la Maskarenaj Insuloj en Rodrigeso en okcidenta Hinda Oceano. Ĝi estis klasita kiel membro de la tribo Psittaculini, kun aliaj papagoj el tiuj insuloj. Pluraj el ĝiaj trajtoj diverĝis de rilataj specioj, indikante longdaŭran izoliĝon sur Rodrigeso kaj postan adaptiĝon. La Kolumpapago de la sama genro estas proksima parenco kaj probabla praulo. La papago de Neŭtono eble mem estis praulo de la endemiaj papagoj de proksimaj Maŭricio kaj Reunio.
Ĉirkaŭ 40 centimetrojn longa, la papago de Neŭtono havis proksimume la grandecon de Kolumpapago. Ĝia plumaro estis plejparte grizeca aŭ ardezblua, kio estas nekutima ĉe Psittacula, genro enhavanta plejparte verdajn speciojn. La masklo havis pli fortajn kolorojn ol la ino kaj posedis ruĝecan anstataŭ nigran bekon, sed detaloj pri la aspekto de matura masklo estas necertaj; nur unu maskla specimeno estas konata, kaj oni kredas, ke ĝi estis nematura. Maturaj maskloj eble posedis ruĝajn makulojn sur la flugilo kiel la rilata Aleksandra papago. Ambaŭ seksoj havis nigran kolumon kurantan de la mentono ĝis la nuko, sed tio estis pli klara ĉe la masklo. La kruroj estis grizaj kaj la irisoj flavaj. Kelkaj raportoj el la 17-a jarcento indikas, ke kelkaj membroj de la specio estis verdaj, kio sugestus, ke kaj bluaj kaj verdaj kolorŝanĝoj okazis, sed neniu definitiva klarigo ekzistas por ĉi tiuj raportoj. Malmulto estas konata pri ĝia konduto en la vivo, sed ĝi eble nutriĝis per la nuksoj de olivarbo Cassine orientalis, kune kun folioj. Ĝi estis tre malsovaĝa kaj kapablis imiti paroladon.
La papago de Neŭtono unue estis menciita de la franca hugenoto François Leguat en 1708 kaj estis menciita nur kelkajn fojojn de aliaj verkistoj poste. La specia epiteto "exsul" estas referenco al Leguat, kiu estis ekzilita el Francio. Nur du vivpentraĵoj ekzistas, ambaŭ de ununura specimeno tenata en kaptiteco en la 1770-aj jaroj. La specio estis science priskribita en 1872, kun ina specimeno kiel la holotipo. Masklo, la lasta specimeno registrita, estis kolektita en 1875, kaj ĉi tiuj du specimenoj estas la solaj, kiuj ekzistas hodiaŭ. La birdo fariĝis malabunda pro senarbarigo kaj eble troĉasado, sed oni pensis, ke ĝi estis fine forviŝita de serio de ciklonoj kaj ŝtormoj, kiuj trafis Rodrigeson fine de la 19-a jarcento. Konjektoj pri la ebla postvivado de la specio, kvankam senbazaj, daŭris ĝis 1967.
Referencoj
[redakti | redakti fonton]Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]
| ||||||||||||||||||