Absolvo: Malsamoj inter versioj

El Vikipedio, la libera enciklopedio
[nekontrolita versio][nekontrolita versio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
e tajperaroj
Linio 16: Linio 16:
== Historio de la aplikado de la pardona absolvo ==
== Historio de la aplikado de la pardona absolvo ==


Se nuntempe la absolva formulo estas, en katolikismo, kaj iomsimila en aliaj eklezioj, “Mi vin absolvas el viaj pekoj en la nomo de Patro kaj de la Filo kaj de la Sankta Spirito”, ĝi laŭ jarcentoj ŝanĝiĝis. Ŝanĝĝis ankaŭ la amplekso de la pekoj pardonindaj kaj la burokrataĵvicoj de la pentinto por plenumi la altrudita pentifaron. Ekzemplu la ''tarifa pentofaro''.
Se nuntempe la absolva formulo estas, en katolikismo, kaj iomsimila en aliaj eklezioj, “Mi vin absolvas el viaj pekoj en la nomo de Patro kaj de la Filo kaj de la Sankta Spirito”, ĝi laŭ jarcentoj ŝanĝiĝis. Ŝanĝiĝis ankaŭ la amplekso de la pekoj pardonindaj kaj la burokrataĵvicoj de la pentinto por plenumi la altruditan pentofaron. Ekzemplu la ''tarifa pentofaro''.
Ke en la praa eklezio nur malhaste formiĝis la konscio ke povas ĝui la absovan pardonon ankaŭ la postbaptaj pekantoj, montras inter aliaj verkoj La ''Paŝtisto de Hermaso'' kaj la konstrastoj rilataj al la reakceptado en la komunumo de Lapsi (= falintoj en la paganismon pro la sanga persekutoj de la romia leĝo).
Ke en la praa eklezio nur malhaste formiĝis la konscio ke povas ĝui la absovan pardonon ankaŭ la postbaptaj pekantoj, montras inter aliaj verkoj La ''Paŝtisto de Hermaso'' kaj la konstrastoj rilataj al la reakceptado en la komunumo de Lapsi (= falintoj en la paganismon pro la sanga persekutoj de la romia leĝo).



Kiel registrite je 07:39, 27 feb. 2009

Absolvo havas, inter la multaj signifoj, ankaŭ unu religia-teologian, precipe se referenciata al kristanismo. Tiukaze ĝi enirigas en la agon per kiu la sacerdoto, en la sakramento de la konfeso, liberigas la konfesan pentinton el la pekoj. Tiu koncepto de absolvo realiĝas nur se: 1) la pentinto sincere konfesas siajn pekojn kaj vere pentas kaj sincere intencas eviti fali en pekojn en la estonteco; 2) la administranto estis valide sacerdotigita kaj kanone ŝarĝita absolvi la personojn jure dependantajn de la religia aŭtoritato koncedinta.

La kristanaj eklezioj praktikantaj la absolvan sakramenton konscias ke mem havas la povon liberigi el la pekoj plenumitaj post la bapto pro tio ke Kristo starigis la sakramenton de la pardono de pekoj kiel, resurektinte, elspiris sur la apostolojn dirante:

« Ricevu la Sanktan Spiriton. Kies pekojn vi pardonus, al tiuj ili estas pardonataj; kies vi retenos, ili estas retenataj » (Joh 20,21-23)

Ĉe tiu eksplicita konfido troviĝas en la Nova Testamento diversaj aludoj kaj invitoj de Jesuo ke la apostoloj faru kion li faras. Kaj oni aldonu la konstantan eklezian pratikadon pri tiu sakramento (vidu Ignacon, Tertulianon, Ireneon, Kiprianon ktp). Tiu lasta, ekzemple, opiniis ke tiu povo pardoni povas etendiĝi, kelkkaze, ankaŭ al la diakonoj: kio la diversal komunumoj ne akceptis.

Profundigoj

Pro tiuj kialoj, la povo absolvi aŭ neabsolvi el la pekoj estis transdonita al la apostoloj kaj iliaj posteuloj. Al Sankta Petro, estis aparte donitaj la “Slosiloj de la Ĉiela Regno” (laŭ Mateo): tial ĉar la pekoj estas grava obstaklo por eniri la ĉielan regnon, eĉ sur la peko Petro havas povon. Tio kuntrenas, laŭ katolikismo, la povon leĝfaran kaj juĝan: pardoni kaj liberigi el la peko kaj el la peno devenanta el la peko. Tamen,laŭ iuj kristanaj konfesioj, per tiuj vortoj, kaj precipe per tiuj Johanaj (Joh 20,21-23), Jesuo ne intencis transdoni ĝeneralan povon sur la pekoj sed nur konfirmi tian povon okaze de la bapto. Se la absolvaj vortoj sur la pekulo pardonpetanta estas nur deklarativa (nerealiga) ĝenerale por la protestantoj kaj por la eklezioj kopta kaj armena, male, la absolva formulo estas laŭlitere kaj do laŭfakte interpretata kaj praktikata de ortodoksuloj kaj anglikanoj kaj aliaj minoraj konfesioj: en tio ili koincidas kun katolikismo.[1]

Historio de la aplikado de la pardona absolvo

Se nuntempe la absolva formulo estas, en katolikismo, kaj iomsimila en aliaj eklezioj, “Mi vin absolvas el viaj pekoj en la nomo de Patro kaj de la Filo kaj de la Sankta Spirito”, ĝi laŭ jarcentoj ŝanĝiĝis. Ŝanĝiĝis ankaŭ la amplekso de la pekoj pardonindaj kaj la burokrataĵvicoj de la pentinto por plenumi la altruditan pentofaron. Ekzemplu la tarifa pentofaro. Ke en la praa eklezio nur malhaste formiĝis la konscio ke povas ĝui la absovan pardonon ankaŭ la postbaptaj pekantoj, montras inter aliaj verkoj La Paŝtisto de Hermaso kaj la konstrastoj rilataj al la reakceptado en la komunumo de Lapsi (= falintoj en la paganismon pro la sanga persekutoj de la romia leĝo).

Kiel oni praktikadis la altruditan pentofaron

redaktota