Griza bradipo

Bradipo griza (Bradypus variegatus) estas specio el la familio de la bradipoidoj (Bradypodidae).

Priskribo

La griza bradipo estas inter 47 kaj 75 centimetrojn granda kaj 2,5 ĝis 5,0 kilogramojn peza. La malgranda rondeta kapo ne havas ekstere videblajn orelojn, ĉar tiuj kaŝiĝas sub la felo. Vosto estas nur rudimente. La felo havas densan sublanon. Super tio estas pli longaj kaj klare pli grandaj, helbrunaj ĝis brunaj haroj. La kapo estas pli malhela ol la resta korpo. Depende de la lumenfalo la felo briletas verdete, kio estas kaŭzata de simbiozo kun alga specio, kiu vivas en la felo. Ĉi tiu simbiozo servas ŝajne al la kamuflado je Fressfeinden. La verto de la felo kuŝas, kiel ĉe ĉiuj bradipoj, sur la ventro. Tiel pluva akvo pli bone povas deflui. La brakoj estas klare pli longaj ol la gamboj. Male al la unaŭoj la brakoj de la griza bradipo finas en tri piedfingroj. La piedfingroj finas en hokoformaj ungegoj, ĉe kio la meza estas iom pli granda. La dentaro enhavas 18 mueldentojn. Kojnodentojn kaj tranĉodentojn (incizivojn) la griza bradipo ne havas. La flarosento estas tre alte evoluinta.

Vivmaniero

La griza bradipo estas adaptata al tre malsekaj biotopoj. La felo estas akvodensa kaj servas al la protekto kontraŭ malsekeco kaj malvarmo. La korpa temperaturo estas kun 34 gradoj tre malalta. La kialo por tio estas parto de nur ĉirkaŭ 30 procentoj da muskola maso je la korpa pezo kaj malalta metabolo. Grizaj bradipoj estas soluloj. Ili estas aktivaj dum krepusko kaj nokto. La plej multan tempon de la tago, čirkaŭ 20 horojn, la bradipo dormas. La arbaran grundon ĝi vizitas nur, por atingi alian arbon. Ĝi estas ekscelenta naĝanto. Griza bradipo loĝas en 1 ĝis 2 hektarojn granda tereno.

Disvastiĝo

Ĝi estas disvastiĝinta en grandaj partoj de la subtropikaj kaj tropikaj meza kaj centra Sudamerikoj. Ĝia ĉefa regiono de disvastiĝo ampleksas la nordan Argentinion, Bolivion, Brazilon, Kolombion, Kostarikon, Ekvadoron, Honduron, Nikaragvon, Panamon, Paragvajon, Peruon kaj Venezuelon. Tie ĝi loĝas en humidaj kaj varmaj pluvarbaroj, čefe en la proksimo al akvejo.

Nahrung

Das Braunkehl-Faultier ist ein reiner Pflanzenfresser. Neben Blättern und jungen Trieben frisst es auch Früchte und Wurzelwerk. Der Körper hat sich an den niedrigen Nährstoffgehalt der Nahrung angepasst, indem er den Stoffwechsel auf ein Minimum heruntergefahren hat. Es verfügt über einen mehrkammerigen Magen, in dem Bakterien helfen, die Nahrung fast vollständig zu verwerten.

Fortpflanzung

Die Weibchen werden mit drei bis fünf Jahren geschlechtsreif, die Männchen brauchen meist ein bis zwei Jahre länger. Die Paarungszeit ist ganzjährig, jedoch fallen der Großteil der Geburten in die Trockenzeit. Das Weibchen versucht das Männchen mit sehr lauten und schrillen Rufen anzulocken. Nach der Paarung trennen sich die Geschlechter wieder. Nach einer Tragzeit von etwa sechs Monaten bringt das Weibchen ein Jungtier zur Welt. Das Geburtsgewicht beträgt rund 300 bis 350 Gramm. Die ersten sechs bis sieben Lebensmonate verbringt das Jungtier auf dem Bauch oder dem Rücken der Mutter. Nach zwei bis drei Monaten beginnt bereits die Entwöhnung. Anfangs bekommt das Jungtier noch vorgekaute Nahrung, bevor es anfängt, selbstständig Blätter zu fressen. Mit zwei bis drei Jahren sind die Jungtiere ausgewachsen. Braunkehl-Faultiere können über 30 Jahre alt werden.

Gefährdung

Da es in hohem Maße an seinen Lebensraum angepasst ist, reagiert es äußerst empfindlich auf Störungen. Die Vernichtung der tropischen Regenwälder stellt dabei das größte Problem dar. Die Art wird in der Roten Liste der IUCN als "wenig gefährdet" geführt.

Literaturo

• David Macdonald: Die große Enzyklopädie der Säugetiere, Ullmann/Tandem germane
• Hans Petzsch: Urania Tierreich, 7 Bde., Säugetiere, Urania, Stuttgart 1992 germane

Eksteraj ligiloj

• Die Art in der Roten Liste der IUCN