Rodion Raskolnikov: Malsamoj inter versioj

[nekontrolita versio]

[kontrolita revizio]

← Iru al antaŭa ŝanĝo Iru al sekvanta ŝanĝo →

Enhavo forigita Enhavo aldonita

Enteksta

Kiel registrite je 23:27, 30 dec. 2010

Raskolnikov , Rodion Romanovich Raskolnikov, (ruslingve: Родион Романович Раскольников) estas fikcia rolulo protagonisto en romano Krimo kaj Puno de Fjodor Dostojevskij. La nomo devenas de raskolnik kiu signifas “skisma” (tradicie referenciata al membroj de Malnovritanoj).

Karakteroj

En la romano li estas priskribita 23jaraĝa, eksa studento pri juro kiu forlasis la studojn pro monmanko, kaj travivas ekstrempovrece en minuskla apartamento en kvartalaĉo de Sankt-Peterburgo. Neniu informo pri lia origina familio, sed danke al kelkaj apartaĵoj ĝi opinieblas rure aristokrata.

Ofte kaptita de psikosomataj ekscitiĝoj (kiel svenoj, longigita dormo...) akrigitaj per nesufiĉa nutriĝo kaj neŭrologia stato (deliraj kaj panikaj atakoj, alterniĝantaj kun momentoj de ŝajna kvieteco). Tia lia psika situacio estas ŝuldata al konstanta ena malamo, kaj ĝuste tio estos unu el la grandaj fortaj punktoj de la romano.

Rolo en la romana rakonto

En la romano Raskolnikov elfaras du murdojn, intence mortigante oldan, kaj avidan uzuristinon, nome Aljona Ivanovna, por uzi ŝian monon por bona celo, kaj ties plijunan fratinon, Lizaveta Ivanovna, malbonŝance ĉeestanta en la scenejo de la murdo ĵus plenumita. La ŝtelaĵon li kaŝas sub roko.

Raskolnikov estas venkita de malĝoja angoro, estigita de rimorsoj, pentoj, mensaj turmentoj kaj precipe de la terura soleco en kiun lin ĵetis la decido gardi la sekreton pri la krimo; kaj baldaŭ enpenetras lian animon ankaŭ la timo esti malkovrita; tro pena por li elteni la pezon de la kanajla krimo, kiun li kredis facile regebla en la konscienco.

Neatendita renkonto kun Sonja, animo pura kaj trapenetrita je sincera kaj profunda kredo sed devigita sin prostitui por vivteni la ftizosuferan patrinon kaj gefratojn, estos esenca por la junulo: fakte la junulino inokulas en la neniisman solecon de Raskolnikov la esperon kaj la karitaton de la kredo je Dio. Danke al tiu renkonto li puŝiĝas proprainiciate prezentiĝi al la justico kaj akcepti la punon.

Sed la vera punrepagado okazos per la amo de Sonja, kiu lin sekvas ankaŭ en Siberio. Tial li komprenas ke la puno ne estas Siberio, sed la soleco kaj la manko de vera amo.

Plia analizo pri animo de Raskolnikov

Raskolnikov reprezentas la homan menson, disŝiritan de la instinkto kaj fremda al la racio (same kiel aliaj Dostoevskijaj romanaj roluloj: Stavrogin, Kirillov, Smèrdiakov, princo Miskin kaj la homo de subgrundo). En tiu ĉi rolulo estas rimarkinda la rifuzo de la ordo, de la socio kaj de la grantaj moralaj normoj, kaj direktiĝas kontraŭ la aliajn, kiuj estas la plejmulto. El tio naskiĝas la demando: tial, kio vere estas la bono kaj kio la malbono? En tiu demando maturiĝas la koncepto pri "granda homo" (ofte similigita al la teorio de la tipo de Friedrich Nietzsche, ankaŭ kiam la protagonisto vidas fone Napoleonon). Raskolnikov perfektigas la konvinkon ke la homaro divideblas laŭ du kategorioj, tiu “ordinara” konstituata de la plejgranda parto, kaj tiu “eksterordinara”, limigita al esceptaj kazoj, kaj de tiu lasta prenas kiel ekzemplon ĝuste Napoleonon, kiu sukcesis transsalti la moralajn leĝojn al kiuj la ordinaraj homoj akceptas submetiĝi: fakte, tia personulo alportis grandajn avantaĝojn al la homaro, ankaŭ se pere de militoj kaj multege da mortigitoj.

Raskolnikov plenumas la krimon sin starigante inter la “eksterordinara” kategorio: tial estas pli ol lice mortigi la oldan uzuristinon, sed malkovrante tuj poste ke tiel ne estas kaj ke, same kiel ĉiuj aliaj, li devas rekoni sian mankon kaj akcepti la punon.

Raskolnikov fiaskas: plenuminte la krimon, li ne sukcesas vivi ekvilibre; ekkonsciiĝas ke mem ne estas la dua Napoleono; en li restas la vakuo, foriĝas ĉiu idealo. Sonja aŭskultas liajn malfeliĉojn kaj fine al li diras: “Leviĝu!... Diru al ĉiuj “mi mortigis”. Legante la evangelion donacitan de Sonja, li akiras konscion ke estas vere morala leĝo, ke nur Dio estas la pardonanto de kulpo, ke Bono kaj Vero ne estas kreitaj laŭkaprice de la homo pro tio ke Dio ekzistas.

Tiel se Raskolnikov en la intenco de Dostoevskij reprezentas la eblon foriĝi de neniismo, por la leganto li estas ankaŭ la pruvo ke ne eblas forigi la naturan moralan leĝon ĉar la konscienco ĝin daŭre elvokas.

Filmografio

Raskolnikov aperis en multaj filmaj kaj televidaj aranĝoj, inter kiu:

1935: Mi mortigis! (Crime and Punishment) de Josef von Sternberg: Peter Lorre.
1969: Krimo kaj Puno (Преступление и наказание) (Sovetunio) de Lev Kulidzhanov: Georgi Taratorkin.
1998: Dostoevsky's Crime and Punishment (televida filmo): Patrick Dempsey.

Voĉoj kunrilataj

Traduko al esperanto

Krimo kaj puno, Sesonoj, 1993

@@ Linio 1: / Linio 1: @@
-''' Raskolnikov ''', Rodion Romanovich Raskolnikov, ([[Rusa lingvo|ruslingve]]: '''Родион Романович Раскольников''') estas fikcia personulo protagonisto en romano [[Krimo kaj Puno]] de [[Fjodor Dostojevskij]]. La nomo devenas ''[[raskol|raskolnik]]'' kiu signifas “skisma” (tradicie referenciata al membroj de [[Malnovaj kredantoj]]).
+''' Raskolnikov ''', Rodion Romanovich Raskolnikov, ([[Rusa lingvo|ruslingve]]: '''Родион Романович Раскольников''') estas fikcia [[rolulo]] protagonisto en [[romano]] ''[[Krimo kaj Puno]]'' de [[Fjodor Dostojevskij]]. La nomo devenas de ''[[raskol|raskolnik]]'' kiu signifas “skisma” (tradicie referenciata al membroj de [[Malnovritanoj]]).
-== Karakteriĵoj ==
+== Karakteroj ==
-En la romano li estas priskribita 23jaraĝa, eksa studento pri leĝo kiu forlasis la studojn pro monmanko, kaj travivas ekstrempovrece en minuskla apartamento en miskvartaloj de [[Sankt-Peterburgo]]. Neniu informo pri lia origina familio, sed danke al kelkaj apartaĵoj ĝi opinieblas rure aristokrata.
+En la romano li estas priskribita 23jaraĝa, eksa studento pri [[juro]] kiu forlasis la studojn pro monmanko, kaj travivas ekstrempovrece en minuskla apartamento en kvartalaĉo de [[Sankt-Peterburgo]]. Neniu informo pri lia origina familio, sed danke al kelkaj apartaĵoj ĝi opinieblas rure aristokrata.
-Ofte kaptita de psikosomataj ekscitiĝoj (kiel svenoj, longigita dormo...) akrigitaj per nesufiĉa nutriĝo kaj neŭrologia stato (deliraj kaj panikaj atakoj, alterniĝantaj kun momentoj de ŝajna kvieteco). Tia lia psika situacio estas ŝuldata al konstanta ena malamo, kaj ĝuste tio estos unu el la grandaj fortpunktoj de la romano.
+Ofte kaptita de psikosomataj ekscitiĝoj (kiel svenoj, longigita dormo...) akrigitaj per nesufiĉa nutriĝo kaj neŭrologia stato (deliraj kaj panikaj atakoj, alterniĝantaj kun momentoj de ŝajna kvieteco). Tia lia psika situacio estas ŝuldata al konstanta ena malamo, kaj ĝuste tio estos unu el la grandaj fortaj punktoj de la romano.
 == Rolo en la romana rakonto ==
-En la romano Raskolnikov elfaras du [[homortigo]]jn, intence mortigante oldan, kaj avidan uzuristinon, nome  Alyona Ivanovna, por uzi ŝian monon por bona celo, kaj ties plijunan fratinon, Lizaveta Ivanovna, malbonŝance ĉestanta en la scenejo de la krimo ĵus plenumita. La ŝtelaĵon li kaŝas sub roko.
+En la romano Raskolnikov elfaras du [[murdo]]jn, intence mortigante oldan, kaj avidan uzuristinon, nome Aljona Ivanovna, por uzi ŝian monon por bona celo, kaj ties plijunan fratinon, Lizaveta Ivanovna, malbonŝance ĉeestanta en la scenejo de la murdo ĵus plenumita. La ŝtelaĵon li kaŝas sub roko.
-Raskol'nikov estas venkita de malĝoja angoro, estigita de rimorsoj, pentoj, mensaj turmentoj kaj precipe de la terura soleco en kiun lin ĵetis la decido gardi la sekreton pri la krimo; kaj baldaŭ enpenetras lian animon ankaŭ la timo esti malkovrita; tro pena por li elteni la pezon de la kanajla krimo, kiu li kredis facile regebla en la konscienco.
+Raskolnikov estas venkita de malĝoja angoro, estigita de rimorsoj, pentoj, mensaj turmentoj kaj precipe de la terura soleco en kiun lin ĵetis la decido gardi la sekreton pri la krimo; kaj baldaŭ enpenetras lian animon ankaŭ la timo esti malkovrita; tro pena por li elteni la pezon de la kanajla krimo, kiun li kredis facile regebla en la konscienco.
-Neatendita renkonto kun Sonja, animo pura kaj trapenetrita je sincera kaj profunda kredo sed devigita sin prostitui por vivteni la ftizan patrinon kaj gefratojn, estos esenca por la junulo: fakte la junulino inokulas en la neniisman solecon de Raskolnikov la esperon kaj la karitaton de la kredo je Dio. Danke al tiu renkonto li puŝiĝas proprainiciate prezentiĝi al la justico kaj akcepti la punon.
+Neatendita renkonto kun Sonja, animo pura kaj trapenetrita je sincera kaj profunda kredo sed devigita sin prostitui por vivteni la ftizosuferan patrinon kaj gefratojn, estos esenca por la junulo: fakte la junulino inokulas en la neniisman solecon de Raskolnikov la esperon kaj la karitaton de la kredo je Dio. Danke al tiu renkonto li puŝiĝas proprainiciate prezentiĝi al la [[justico]] kaj akcepti la punon.
-Sed la vera punrepagado okazos per la amo de Sonja, kiu lin sekvas ankaŭ en [[Siberio]]. Tial li komprenas ke la puno ne estas la Siberio, sed la soleco kaj la manko de vera amo.
+Sed la vera punrepagado okazos per la amo de Sonja, kiu lin sekvas ankaŭ en [[Siberio]]. Tial li komprenas ke la puno ne estas Siberio, sed la soleco kaj la manko de vera amo.
 == Plia analizo pri animo de Raskolnikov ==
-Raskolnikov reprezentas la homan menson, disŝiritan de la instinkto kaj fremda al la racio (same kiel aliaj Dostoevskijaj romnanaj personuloj: Stavrogin, Kirillov, Smèrdiakov, princo Miskin kaj la homo de subgrundo). En tiu ĉi personulo estas rimarkita la rifuzo de la ordo, de la socio kaj de la grantaj moralaj normoj, kaj direktiĝas kontraŭ la aliajn, kiuj estas la plejmulto. El tio naskiĝas la demando: tial, kio vere estas la bono kaj kio la malbono? En tiu demando maturiĝas la koncepto pri "granda homo" (ofte similigita al la teorio de la ''[[19-a jarcento|tipo]]'' de tiu de [[Friedrich Nietzsche]], ankaŭ kiam la protagonisto vidas fone Napoleonon). Raskolnikov perfektigas la konvinkon ke la homaro divideblas laŭ du kategorioj, tiu “ordinara” konstituata de la plejgranda parto, kaj tiu “eksterordinara”, limigita al esceptaj kazoj, kaj de tiu lasta prenas kiel ekzemplon ĝuste [[Napoleono Bonaparte|Napoleonon]], kiu sukcesis transsalti la moralajn leĝojn al kiuj la ordinaraj homoj akceptas submetiĝi: fakte, tia personulo alportis grandajn avantaĝojn al la homaro, ankaŭ se pere de militoj kaj multege da mortigitoj.
+Raskolnikov reprezentas la homan menson, disŝiritan de la [[instinkto]] kaj fremda al la [[racio]] (same kiel aliaj Dostoevskijaj romanaj roluloj: Stavrogin, Kirillov, Smèrdiakov, princo Miskin kaj la homo de subgrundo). En tiu ĉi rolulo estas rimarkinda la rifuzo de la ordo, de la socio kaj de la grantaj moralaj normoj, kaj direktiĝas kontraŭ la aliajn, kiuj estas la plejmulto. El tio naskiĝas la demando: tial, kio vere estas la bono kaj kio la malbono? En tiu demando maturiĝas la koncepto pri "granda homo" (ofte similigita al la teorio de la ''[[tipo]]'' de [[Friedrich Nietzsche]], ankaŭ kiam la protagonisto vidas fone Napoleonon). Raskolnikov perfektigas la konvinkon ke la homaro divideblas laŭ du kategorioj, tiu “ordinara” konstituata de la plejgranda parto, kaj tiu “eksterordinara”, limigita al esceptaj kazoj, kaj de tiu lasta prenas kiel ekzemplon ĝuste [[Napoleono Bonaparte|Napoleonon]], kiu sukcesis transsalti la moralajn leĝojn al kiuj la ordinaraj homoj akceptas submetiĝi: fakte, tia personulo alportis grandajn avantaĝojn al la homaro, ankaŭ se pere de militoj kaj multege da mortigitoj.
-Raskolnikov plenumas la krimon sin starigante inter la “eksterodinara” kategorio: tial estas pli ol lice mortigi la oldan uzuristinon, sed malkovrante tuj post ke tiel ne estas kaj ke, same kiel ĉiuj aliaj, li devas rekoni sian mankon kaj akcepti la punon.
+Raskolnikov plenumas la krimon sin starigante inter la “eksterordinara” kategorio: tial estas pli ol lice mortigi la oldan uzuristinon, sed malkovrante tuj poste ke tiel ne estas kaj ke, same kiel ĉiuj aliaj, li devas rekoni sian mankon kaj akcepti la punon.
 Raskolnikov fiaskas: plenuminte la krimon, li ne sukcesas vivi ekvilibre; ekkonsciiĝas ke mem ne estas la dua Napoleono; en li restas la vakuo, foriĝas ĉiu idealo. Sonja aŭskultas liajn malfeliĉojn kaj fine al li diras: “Leviĝu!... Diru al ĉiuj “mi mortigis”. Legante la evangelion donacitan de Sonja, li akiras konscion ke estas vere morala leĝo, ke nur Dio estas la pardonanto de kulpo, ke Bono kaj Vero ne estas kreitaj laŭkaprice de la homo pro tio ke Dio ekzistas.
@@ Linio 29: / Linio 29: @@
 == Filmografio ==
-Raskol'nikov aperis en multaj filmaj kaj televidaj aranĝoj, inter kiu:
+Raskolnikov aperis en multaj filmaj kaj televidaj aranĝoj, inter kiu:
 * [[1935]]: ''[[Mi mortigis!]]'' (''Crime and Punishment'') de [[Josef von Sternberg]]: [[Peter Lorre]].
-* [[1969]]: ''Krimo kaj Puno'' (''Преступление и наказание'') ([[URSS]]) de [[Lev Kulidzhanov]]: [[Georgi Taratorkin]].
+* [[1969]]: ''Krimo kaj Puno'' (''Преступление и наказание'') ([[Sovetunio]]) de [[Lev Kulidzhanov]]: [[Georgi Taratorkin]].
-* [[1998]]: ''Dostoevsky's Crime and Punishment'' (film TV): [[Patrick Dempsey]].
+* [[1998]]: ''Dostoevsky's Crime and Punishment'' (televida filmo): [[Patrick Dempsey]].
 == Voĉoj kunrilataj ==
@@ Linio 44: / Linio 44: @@
 Krimo kaj puno, Sesonoj, 1993
-[[Kategorio:Literaturaj personuloj]][[Kategorio:Kristana literaturo]]
+[[Kategorio:Literaturaj roluloj]]
+[[Kategorio:Kristana literaturo]]
 [[en:Rodion Romanovich Raskolnikov]]