Johann Friedrich Reichardt: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
| Linio 4: | Linio 4: | ||
== Biografio == |
== Biografio == |
||
Reichardt estis filo de urbomuzikisto Johann Reichardt kaj estis edukita jam infanaĝe pri muziko kaj aparte pri [[Violono|violonludado]]. Kiam li estis dek jarojn aĝa, lia patro entreprenis kun sia "mirinfano" koncertvojaĝojn en Orient-Prusujo. Instigite de [[Immanuel Kant|Kant]] li studis ekde 1769 ĝis 1771 en sia gepatra urbo kaj en [[Lepsiko]] [[juro]]n kaj [[filozofio]]n. En 1771 li tamen eskapis burĝan profesielekton per virtuozo-vojaĝo, sekvante la tendencon de „[[Sturm und Drang]]“. En 1774 li revenis al Kenigsbergo kaj fariĝis sekretario en [[Ragnit]]. En 1775 [[ |
Reichardt estis filo de urbomuzikisto Johann Reichardt kaj estis edukita jam infanaĝe pri muziko kaj aparte pri [[Violono|violonludado]]. Kiam li estis dek jarojn aĝa, lia patro entreprenis kun sia "mirinfano" koncertvojaĝojn en Orient-Prusujo. Instigite de [[Immanuel Kant|Kant]] li studis ekde 1769 ĝis 1771 en sia gepatra urbo kaj en [[Lepsiko]] [[juro]]n kaj [[filozofio]]n. En 1771 li tamen eskapis burĝan profesielekton per virtuozo-vojaĝo, sekvante la tendencon de „[[Sturm und Drang]]“. En 1774 li revenis al Kenigsbergo kaj fariĝis sekretario en [[Ragnit]]. En 1775 [[Frederiko la 2-a (Prusio)|Frederikon la 2-a]], al kiu li sendis sian [[opero]]n ''Le feste galanti'' kiel specimeno, faris lin anstataŭ [[Carl Heinrich Graun|Graun]] reĝan prusan kortegan [[kapelmajstro]]n. Jam post du jaroj li retiriĝis, geedziĝis kun kantistino, pianistino kaj [[lido|lidkomponistino]] Juliane Benda (*14-an de majo 1752 en Berlino; † 9-an de majo 1783 samloke) kaj koncentriĝis pri la literatura verkado kaj la komponado de lidoj kaj instrumentmuzikoj |
||
Dum la reveno de sia unua vojaĝo tra [[Italio]] en 1783 li staciiĝis en [[Vieno]], je kio li konatiĝis kun imperiestro [[Jozefo la 2-a]] kaj [[Christoph Willibald Gluck|Gluck]]. Pluaj vojaĝoj al [[Francujo]] kaj [[Anglujo]] ne rezultigis la esperitan daŭran efikon – kontraŭvole li revenis al [[Berlino]]. Ekde 1786 li ektenis pli intimajn rilatojn al [[Johann Wolfgang von Goethe|Goethe]], [[Johann Gottfried Herder|Herder]], [[Friedrich Schiller|Schiller]] kaj [[Johann Georg Hamann|Hamann]]. Pluaj provoj (1788), enradikiĝi en [[Parizo]], malsukcesis, tamen Reichardt estis fervora pri la ideoj de la revolucio. Post apero de siaj '' |
Dum la reveno de sia unua vojaĝo tra [[Italio]] en 1783 li staciiĝis en [[Vieno]], je kio li konatiĝis kun imperiestro [[Jozefo la 2-a]] kaj [[Christoph Willibald Gluck|Gluck]]. Pluaj vojaĝoj al [[Francujo]] kaj [[Anglujo]] ne rezultigis la esperitan daŭran efikon – kontraŭvole li revenis al [[Berlino]]. Ekde 1786 li ektenis pli intimajn rilatojn al [[Johann Wolfgang von Goethe|Goethe]], [[Johann Gottfried Herder|Herder]], [[Friedrich Schiller|Schiller]] kaj [[Johann Georg Hamann|Hamann]]. Pluaj provoj (1788), enradikiĝi en [[Parizo]], malsukcesis, tamen Reichardt estis fervora pri la ideoj de la revolucio. Post apero de siaj ''Vertraute Briefe'' (1792) en 1794 li, kiel simpatianto de la [[Franca revolucio de 1789|franca revolucio]], estis maldungita sen pensio de sia posteno kiel kortega kapelmajstro kaj vivis poste komence en [[Hamburgo]], kie li eldonis la ĵurnalon ''Frankreich'' (Fancujo), Poste ekde 1794 ein Giebichenstein ĉe Halle (Saale). En 1796 li estis amnestiita kaj nomumita salfarejo-direktoro en Halle, ekde kie li pli ofte iris al Berlino por direkti la prezentadojn de siaj komponaĵoj. |
||
| ⚫ | |||
Das von ihm erworbene „Kästnersche Kossätengut“ zu Giebichenstein wurde zur „[[Herberge der Romantik]]“. Eine weitere Reise nach Paris (1803) dämpfte seine Begeisterung für die Franzosen und ihre Politik erheblich: Reichardt wurde zu einem Gegner [[Napoléon Bonaparte|Napoléons]]. Als vier Jahre später sein Gut durch französische Truppen geplündert wurde, floh er nach [[Danzig]] und wurde zum Patrioten und Freiheitskämpfer. Napoléons Bruder [[Jérôme Bonaparte|Jérôme]] in [[Kassel]] ernannte 1807 den verarmt Zurückgekehrten zum Theaterdirektor. Dieses Zwischenspiel dauerte nur zirka neun Monate. Im November 1809 suchte er Erfolg in Wien. Das Erleben von [[Joseph Haydn|Haydn]], [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] und [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]] machte ihn – verspätet – für die [[Wiener Klassik]] aufgeschlossen. Er zog sich aber bald nach Giebichenstein zurück, wo er am 27. Juni 1814 an den Folgen eines Magenleidens einsam starb. Sein Grab befindet sich auf dem Hof der Kirche [[St. Bartholomäus (Halle)|St. Bartholomäus]] in Halle. |
|||
La bieno „Kästnersches Kossätengut“ je Giebichenstein, kiun li akiris, fariĝis „gastejo de la romantismo“. Plua vojaĝo al Parizo (1803) grave dampis lian fervoron por la francoj kaj ilia politiko: Reichardt fariĝis kontraŭulo de [[Napoléon Bonaparte|Napoléon]]. Kiam kvar jarojn poste francaj trupoj elrabis lian bienon, li fuĝis al [[Dancigo]] kaj fariĝis patrioto kaj liberecobatalanto. La frato de Napoléon [[Jérôme Bonaparte|Jérôme]] en [[Kassel]] nomis en 1807 la malriĉiĝinte revenintan teatrodirektoro. Ĉi tiu unterludo daŭris nur proksimume naŭ monatoj. Novembron de 1809 li serĉis sukceson en [[Vieno]]. Travivi la muzikojn de [[Joseph Haydn|Haydn]], [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] kaj [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]] faris lin akceptema por la [[Viena Klasikismo]]. Li baldaŭ tamen retiriĝis al Giebichenstein, kie li solece mortis la 27-an de junio 1814 sekve de stomakosufero. Lia tombo troviĝas sur la korto de la preĝejo [[St. Bartholomäus (Halle)|St. Bartholomäus]] en Halle. |
|||
| ⚫ | |||
Reichardt war ständig auf Reisen: 1783 in [[Italien]], der [[Schweiz]], Wien und Hamburg; 1785 und 1792 in [[London]]; 1785/86/87, 1792, 1802/03 in Paris; 1790 in Italien; 1793 in [[Kopenhagen]] und [[Stockholm]]. Die Zeitgenossen vergaßen ihn und sein Werk rasch. |
Reichardt war ständig auf Reisen: 1783 in [[Italien]], der [[Schweiz]], Wien und Hamburg; 1785 und 1792 in [[London]]; 1785/86/87, 1792, 1802/03 in Paris; 1790 in Italien; 1793 in [[Kopenhagen]] und [[Stockholm]]. Die Zeitgenossen vergaßen ihn und sein Werk rasch. |
||
Kiel registrite je 15:04, 15 jan. 2011
Johann Friedrich Reichardt (* 25-an de novembro 1752 en Kenigsbergo en Prusujo; † 27-an de junio 1814 en Giebichenstein ĉe Halle) estis germana komponisto, muzikverkisto kaj -recenzisto.
Biografio
Reichardt estis filo de urbomuzikisto Johann Reichardt kaj estis edukita jam infanaĝe pri muziko kaj aparte pri violonludado. Kiam li estis dek jarojn aĝa, lia patro entreprenis kun sia "mirinfano" koncertvojaĝojn en Orient-Prusujo. Instigite de Kant li studis ekde 1769 ĝis 1771 en sia gepatra urbo kaj en Lepsiko juron kaj filozofion. En 1771 li tamen eskapis burĝan profesielekton per virtuozo-vojaĝo, sekvante la tendencon de „Sturm und Drang“. En 1774 li revenis al Kenigsbergo kaj fariĝis sekretario en Ragnit. En 1775 Frederikon la 2-a, al kiu li sendis sian operon Le feste galanti kiel specimeno, faris lin anstataŭ Graun reĝan prusan kortegan kapelmajstron. Jam post du jaroj li retiriĝis, geedziĝis kun kantistino, pianistino kaj lidkomponistino Juliane Benda (*14-an de majo 1752 en Berlino; † 9-an de majo 1783 samloke) kaj koncentriĝis pri la literatura verkado kaj la komponado de lidoj kaj instrumentmuzikoj
Dum la reveno de sia unua vojaĝo tra Italio en 1783 li staciiĝis en Vieno, je kio li konatiĝis kun imperiestro Jozefo la 2-a kaj Gluck. Pluaj vojaĝoj al Francujo kaj Anglujo ne rezultigis la esperitan daŭran efikon – kontraŭvole li revenis al Berlino. Ekde 1786 li ektenis pli intimajn rilatojn al Goethe, Herder, Schiller kaj Hamann. Pluaj provoj (1788), enradikiĝi en Parizo, malsukcesis, tamen Reichardt estis fervora pri la ideoj de la revolucio. Post apero de siaj Vertraute Briefe (1792) en 1794 li, kiel simpatianto de la franca revolucio, estis maldungita sen pensio de sia posteno kiel kortega kapelmajstro kaj vivis poste komence en Hamburgo, kie li eldonis la ĵurnalon Frankreich (Fancujo), Poste ekde 1794 ein Giebichenstein ĉe Halle (Saale). En 1796 li estis amnestiita kaj nomumita salfarejo-direktoro en Halle, ekde kie li pli ofte iris al Berlino por direkti la prezentadojn de siaj komponaĵoj.
La bieno „Kästnersches Kossätengut“ je Giebichenstein, kiun li akiris, fariĝis „gastejo de la romantismo“. Plua vojaĝo al Parizo (1803) grave dampis lian fervoron por la francoj kaj ilia politiko: Reichardt fariĝis kontraŭulo de Napoléon. Kiam kvar jarojn poste francaj trupoj elrabis lian bienon, li fuĝis al Dancigo kaj fariĝis patrioto kaj liberecobatalanto. La frato de Napoléon Jérôme en Kassel nomis en 1807 la malriĉiĝinte revenintan teatrodirektoro. Ĉi tiu unterludo daŭris nur proksimume naŭ monatoj. Novembron de 1809 li serĉis sukceson en Vieno. Travivi la muzikojn de Haydn, Mozart kaj Beethoven faris lin akceptema por la Viena Klasikismo. Li baldaŭ tamen retiriĝis al Giebichenstein, kie li solece mortis la 27-an de junio 1814 sekve de stomakosufero. Lia tombo troviĝas sur la korto de la preĝejo St. Bartholomäus en Halle.
Verkaro
Literaturo
- Die Musik in Geschichte und Gegenwart – Allgemeine Enzyklopädie der Musik. Bärenreiter Kassel, Basel, London, New York 1963.
- Günter Hartung: Johann Friedrich Reichardt (1752–1814) als Schriftsteller und Publizist. Dissertation 1964.
- Dietrich Fischer-Dieskau: Weil nicht alle Blütenträume reiften. Johann Friedrich Reichardt – Hofkapellmeister dreier Preußenkönige. DVA, Stuttgart 1992, ISBN 3-421-06531-4.
- Walter Salmen: Johann Friedrich Reichardt. Komponist, Schriftsteller, Kapellmeister und Verwaltungsbeamter der Goethezeit. Atlantis, Freiburg im Breisgau und Zürich 1963, Neudruck: Georg Olms Verlag, Hildesheim 2002.
Fontoj
- Weihnachts-Cantilene von Mathias Claudius, in Musik gesetzt von Johann Friederich Reichardt, Königl. Preuß. Capellmeister. Berlin, Auf Kosten des Autors, 1786.
Ligoj eksteren
- Lebenslauf, Werks- und Literaturverzeichnis
- Liebe nur beglückt. Ein deutsches Singeschauspiel., Berlin 1781 (Digitalisat als PDF; 5,57 MB)
