Etiopaj montaraj arbustetaroj: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Neniu resumo de redakto |
Neniu resumo de redakto |
||
| Linio 33: | Linio 33: | ||
La endemia etiopa [[bufo]] (''Altiphrynoides malcolmi'') estas evoluinta tiamaniere ke sia fekundigo estas interna, kaj la ovoj povas disvolviĝi en la humida grundo. |
La endemia etiopa [[bufo]] (''Altiphrynoides malcolmi'') estas evoluinta tiamaniere ke sia fekundigo estas interna, kaj la ovoj povas disvolviĝi en la humida grundo. |
||
== Stato de konservado == |
|||
Vundebla. Pli malalte ol altitudo de 3 500 m, la maĵoria parto de la areo estas degradinta kaŭze de la [[agrikulturo]] aŭ de la [[paŝtado]]. La plej grava minaco estas la [[tutmonda varmiĝo]], kiu povus redukti la areon de tiu ekoregiono aŭ eĉ konduki al ĝia malapero. Ekde la [[1960-aj jaroj]] oni estis registranta progresivan sekiĝadon de la klimato. |
|||
==Vidu ankaŭ== |
==Vidu ankaŭ== |
||
Kiel registrite je 19:42, 3 jul. 2013
La etiopaj montaraj arbustetaroj estas tersupraĵa ekoregiono el la sahela-sudana ekoprovinco de la afrotropika ekozono laŭ la tipologio de la Monda Natur-Fonduso (WWF). Biome la ekoregiono estas parto de la montaraj herbejoj kaj arbustaroj de la Etiopaj Altaĵoj, inkludataj en la listo de la tutmondaj 200. Ĝi estas la plej vasta afromontana regiono de Afriko. La etiopaj montaraj arbustetaroj ankaŭ situas en la biodiverseco-varmpunkto "Orienta afromontano" definita de la organizo Naturprotekto Internacie.
Priskribo
La ekoregiono okupas 25 200 da kvadrataj kilometroj dissemataj je diferencaj enklavoj aŭ tel nomataj ĉielinsuloj en Etiopujo super altitudo de 3 000 metroj.
La donitaĵoj pri la klimato estas maloftaj. La jarpluvo varias inter ĉirkaŭ 2 500 mm en la sudoriento, kun nur du sekaj monatoj, al 1 000 mm en la nordo, kie la seka sezono daŭras ĝis dek monatojn. La frostoj estas oftaj, precipe dumvintre, de novembro al marto.
Flaŭro
La vegetaĵaro, nomata wurch [ŭurĉ], konsistas el herbejoj kaj arbustetaro kun abundo de herbecaj plantoj kaj arbustoj, kiel la afromontana hiperiko (Hypericum revolutum). La dominantaj arbustaj specioj de la arbustetaro estas Erica arborea kaj Philippia; inter la arbustoj kreskas etaj plantoj. En la marĉaj zonoj la karekso (Carex monostachya) abundas.
Entute, la vegetaĵaro estas karakteriza kaj de la montana flaŭro de la afrotropika ekozono kaj de tiu de la palearkta. La grandegeco estas komuna ĉe la plantoj. Notinda specio estas la giganta lobelio (Lobelia rynchopetalum; Lobelioideae), kiu atingas alton de ses metroj kiam ĝi floras.
Ĉiuj plantospecioj prezentas adaptaĵojn por redukti la transpiradon, kiel dikajn, etajn aŭ tenacajn foliojn.
Faŭno
Ĉe la mamuloj distingiĝas la etiopa kapro (Capra walie), minacata de formorto, la montara tragelafo (Tragelaphus bŭtoni), la roksaltula oreotrago as (Oreotragus oreotragus), la gelado (Theropithecus gelada) kaj la rokhirako (Procavia capensis). Abundas la ronĝuloj kaj la sorikedoj.
Tiu ekoregiono estas esenca por la vintrumado de multaj palearktaj birdospecioj, kiel la fajfanaso (Anas penelope), la kuleranaso (Anas clypeata), la duelbirdo (Philomachus pugnax) kaj la griza tringo (Tringa nebularia); plie, tri aliaj palearktaj specioj tie reproduktiĝas : la reĝa aglo (Aquila chrysaetos), la ruĝbeka montokorvo (Pyrrhocorax pyrrhocorax) kaj la rusta tadorno (Tadorna ferruginea).
Inter la minacaj specioj troviĝas la granda kriaglo (Aquila clanga), la imperia aglo (Aquila heliaca), la malgranda turfalko (Falco naumanni), la stepcirkuo (Circus macrourus), la bridogruo (Bugeranus carunculatus), la ruĵeta ruĵetio (Rougetius rougetii) kaj la flavkola makronikso (Macronyx flavicollis).
Aliaj karakterizaj specioj estas la alpa cerkomelo (Cercomela sordida), Estrilda ochrogaster (estrildedoj), la orientafrika frankolino (Francolinus psilolaemus), la etiopa formikulo (Myrmecocichla melaena), la ankobera serino (Serinus ankoberensis) kaj la punktobrusta vanelo (Vanellus melanocephalus).
Endemioj
Estas multe da endemioj.
La etiopa lupo (Canis simensis) estas endemia en tiu ekoregiono, kaj estas minacata de formorto.
Estas pluraj endemiaj ronĝuloj : la grandakapa talpo-rato (Tachyoryctes macrocephalus), Megadendromus nikolausi, Stenocephalemys albocaudata, Stenocephalemys griseicauda kaj Lophuromys melanonyx.
La endemia etiopa bufo (Altiphrynoides malcolmi) estas evoluinta tiamaniere ke sia fekundigo estas interna, kaj la ovoj povas disvolviĝi en la humida grundo.
Stato de konservado
Vundebla. Pli malalte ol altitudo de 3 500 m, la maĵoria parto de la areo estas degradinta kaŭze de la agrikulturo aŭ de la paŝtado. La plej grava minaco estas la tutmonda varmiĝo, kiu povus redukti la areon de tiu ekoregiono aŭ eĉ konduki al ĝia malapero. Ekde la 1960-aj jaroj oni estis registranta progresivan sekiĝadon de la klimato.
Vidu ankaŭ
Eksteraj ligiloj
- angle Ekoregiono AT1008 : Etiopaj montaraj arbustetaroj (WWF)
- angle Etiopaj montaraj arbustetaroj (WWF-Wildworld)
- angle Etiopaj montaraj arbustetaroj (Wildworld) - Nacia Geografia Societo
- angle Etiopaj montaraj arbustetaroj (The Encyclopedia of Earth)
- angle Etiopaj montaraj arbustetaroj (Globalspecies)
- angle Situo de la ekoregiono : tajpu Ethiopian montane moorlands
- angle Tutmondaj 200; numero 102 : Etiopaj Altaĵoj (WWF)
- angle Orienta afromontana (Naturprotekto Internacie)
