Mikroondilo: Malsamoj inter versioj

El Vikipedio, la libera enciklopedio
[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
e thumb ---> eta (pri dosieroj); absorbas ---> sorbas
Neniu resumo de redakto
Linio 1: Linio 1:
[[Dosiero:Microwave.750pix.jpg|eta|<center>mikroondilo]]
[[Dosiero:Microwave.750pix.jpg|eta|<center>mikroondilo]]
'''Mikroondilo, mikroonda forno''' aŭ '''mikroonda kuirilo''' estas [[ilo]] por la rapida varmigo de [[nutraĵo]]j, [[likvaĵo]]j aŭ aliaj taŭgaj materioj - per [[sorbo]] de altfrekvencaj elektromagnetaj [[mikroondoj]] (ĉ. 2450 [[megaherco]]j). La akvo, graso, sukeroj kaj aliaj [[molekulo]]j sorbas la ondojn kaj ekvibras, tiel estiĝas [[varmo]]. La aero ne varmiĝas nur la nutraĵoj.
'''Mikroondilo''' estas [[ilo]] por la rapida varmigo de [[nutraĵo]]j, [[likvaĵo]]j aŭ aliaj taŭgaj materioj - per [[sorbo]] de altfrekvencaj elektromagnetaj [[mikroondoj]] (ĉ. 2450 [[megaherco]]j). La akvo, graso, sukeroj kaj aliaj [[molekulo]]j sorbas la ondojn kaj ekvibras, tiel estiĝas [[varmo]]. La aero ne varmiĝas nur la nutraĵoj.


La akvoentenaj materialoj pli rapide varmiĝas ol la sekaj, ekstere pli forte ol interne. Vitro, porcelano, kelkaj plastoj apenaŭ sorbas mikroondojn, tiel oni povas uzi ilin en la mikroondilo.
La akvoentenaj materialoj pli rapide varmiĝas ol la sekaj, ekstere pli forte ol interne. Vitro, porcelano, kelkaj plastoj apenaŭ sorbas mikroondojn, tiel oni povas uzi ilin en la mikroondilo.

Kiel registrite je 11:49, 22 mar. 2017

mikroondilo

Mikroondilo estas ilo por la rapida varmigo de nutraĵoj, likvaĵoj aŭ aliaj taŭgaj materioj - per sorbo de altfrekvencaj elektromagnetaj mikroondoj (ĉ. 2450 megahercoj). La akvo, graso, sukeroj kaj aliaj molekuloj sorbas la ondojn kaj ekvibras, tiel estiĝas varmo. La aero ne varmiĝas nur la nutraĵoj.

La akvoentenaj materialoj pli rapide varmiĝas ol la sekaj, ekstere pli forte ol interne. Vitro, porcelano, kelkaj plastoj apenaŭ sorbas mikroondojn, tiel oni povas uzi ilin en la mikroondilo.

Oni ne povas, nek devas, uzi metalojn, ĉar la metalo ombras kaj kurtcikvitas la ondojn.

La tekniko inventiĝis kaj patentiĝis dum la jaro 1946 fare de Percy Spencer de la entrepreno Raytheon en Usono.