Pietro Mocenigo: Malsamoj inter versioj
[kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
e Bot: anstataŭigas alidirektilon |
e Bot: transigo de datumoj de Ŝablono:Vivtempo al Vikidatumoj |
||
Linio 47: | Linio 47: | ||
{{Portalo|Homoj|varianto=longa}} |
{{Portalo|Homoj|varianto=longa}} |
||
{{ |
{{Vivtempo|Mocenigo, Pietro}} |
Kiel registrite je 08:47, 26 sep. 2018
Pietro Mocenigo | |
---|---|
70-a Doĝo de Venecio | |
Persona informo | |
Naskiĝo | 1406 en , Italio |
Morto | 23-a de februaro 1476 en Venecio, Italio |
Mortokialo | malario |
Tombo | Sanktaj Johano kaj Paŭlo |
Ŝtataneco | Venecia respubliko |
Okupo | |
Okupo | militestro |
Pietro Mocenigo (1406-1476) (n. en Italio, 1406 - m. en Venecio, Italio, en la 23-a de februaro 1476) estis doĝo de Venecio inter 1474 kaj 1476. Li estis unu el al grandaj veneciaj admiraloj, kiu rekuperis la povon de la venecia ŝiparo, post la malvenko de Negroponto, en 1470. En 1472, li kaptis kaj detruis Smirnon, kaj en la sekvanta jaro li metis Kipron sub la protektorato de Venecio. Li venkis la turkojn, en Üsküdar[1], sed tie li akiris malsanon, kiu vitimigis lin.
Literaturo
- Funebra monumento de Pietro Mocenigo
- Theodore Spandounes: On the Origins of the Ottoman Emperors, Pages 133-261 Theodōros Spandouginos
- The Art of Renaissance Venice: Architecture, Sculpture, and Painting, 1460-1590, Norbert Huse
- Venice: Lion City: The Religion of Empire, Garry Wills
- Carnevale, Michelle Lovric
- Personensuche
- WorldCat Identities
- The West: From the Advent of Christendom to the Eve of Reformation, Christopher Tadgell
- History of Old Age: From Antiquity to the Renaissance, Georges Minois
Vidu ankaŭ
- Listo da doĝoj el Venecio
- Tommaso Mocenigo (1343-1423)
- Andrea Vendramino (1393-1478)
- Nicolò Marcello (1399-1474)[2]
- Giovanni Mocenigo (1409-1485)
- Pietro Lombardo (1435-1515)
- Katarina Kornaro (1454-1510)
- Andrea Mocenigo (1473–1542)
- Alvise la 1-a Mocenigo (1507-1577)
- Alvise la 2-a Mocenigo (1601-1684)
- Alvise la 3-a (1662-1732)[3]
- Alvise la 4-a (1701-1778)[4]
Referencoj