Glacia pulo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
RG72 (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
| Linio 19: | Linio 19: | ||
|komunejo = Desoria saltans |
|komunejo = Desoria saltans |
||
}} |
}} |
||
La '''glacia pulo''' (''Desoria saltans'', foje ankaŭ ''Isotoma saltans'') estas specio de [[vostsaltuloj]]. ''D. saltans'' estas la komuna pulo de la [[glaciejo]], sed estas kelkaj |
La '''glacia pulo''' (''Desoria saltans'', foje ankaŭ ''Isotoma saltans'') estas specio de [[vostsaltuloj]]. ''D. saltans'' estas la komuna pulo de la [[glaciejo]], sed estas kelkaj specioj, kiuj ankaŭ nomiĝas glaciaj puloj kaj kiuj altiras atenton sur neĝaj spacoj pro sia malhela koloro de la korpo, sia saltanta movado kaj la fakto ke ili ofte kunvenas en grandaj grupoj. Ĉi tiuj inkluzivas, ekzemple, ''Desoria nivalis'' (antaŭe ankaŭ: ''Isotoma pseudomaritima'') aŭ ''Vertagopus alpinus''. Se ĉagrenite, la glaciaj puloj povas eskapi per dorsa apendico, kiu permesas ilin salti konsiderindan distancon.<ref name="HambreyAlean2016">{{cite book|author1=Michael J. Hambrey|author2=Jürg C. Alean|title=Colour Atlas of Glacial Phenomena|url=https://books.google.com/books?id=3xgNDgAAQBAJ|date=3 October 2016|publisher=CRC Press|isbn=978-1-4822-3441-1}}</ref> |
||
''D. saltans'' havas longecon de 1,5 ĝis 2,5 milimetroj kaj ĝi loĝas en glaĉeroj kaj neĝokampoj de [[Alpoj]], kie ĝi manĝas |
''D. saltans'' havas longecon de 1,5 ĝis 2,5 milimetroj kaj ĝi loĝas en glaĉeroj kaj neĝokampoj de [[Alpoj]], kie ĝi manĝas kriokoniton, [[poleno]]n kaj restaĵojn el [[plantoj]] kaj neĝaj [[Algo|algoj]] de la genro ''[[Chlamydomonas]]''. La nigra besto estas facile videbla sur klaraj ebenoj kaj kolektas grandajn kvantojn sur surfacoj dum la degela sezono.<ref>H. Franz & E. Sertl-Butschek (1954): Ordnung Collembola; in: H. Franz, Die Nordost-Alpen im Spiegel ihrer Landtierwelt. Innsbruck: Wagner, 579-641.</ref> |
||
Pluraj sukeroj protektas glaciajn pulojn |
Pluraj sukeroj protektas glaciajn pulojn el frosto, eĉ ĉe temperaturoj inter -10 kaj -15°C. La preferata ĉirkaŭa temperaturo por ĉi tiuj insektoj estas 0°C.<ref name="HambreyAlean2016" /> |
||
== Referencoj == |
== Referencoj == |
||
Kiel registrite je 12:42, 6 maj. 2019
 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||
| Desoria saltans Hercule Nicolet, 1841[1] | ||||||||||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||||||||||
La glacia pulo (Desoria saltans, foje ankaŭ Isotoma saltans) estas specio de vostsaltuloj. D. saltans estas la komuna pulo de la glaciejo, sed estas kelkaj specioj, kiuj ankaŭ nomiĝas glaciaj puloj kaj kiuj altiras atenton sur neĝaj spacoj pro sia malhela koloro de la korpo, sia saltanta movado kaj la fakto ke ili ofte kunvenas en grandaj grupoj. Ĉi tiuj inkluzivas, ekzemple, Desoria nivalis (antaŭe ankaŭ: Isotoma pseudomaritima) aŭ Vertagopus alpinus. Se ĉagrenite, la glaciaj puloj povas eskapi per dorsa apendico, kiu permesas ilin salti konsiderindan distancon.[2]
D. saltans havas longecon de 1,5 ĝis 2,5 milimetroj kaj ĝi loĝas en glaĉeroj kaj neĝokampoj de Alpoj, kie ĝi manĝas kriokoniton, polenon kaj restaĵojn el plantoj kaj neĝaj algoj de la genro Chlamydomonas. La nigra besto estas facile videbla sur klaraj ebenoj kaj kolektas grandajn kvantojn sur surfacoj dum la degela sezono.[3]
Pluraj sukeroj protektas glaciajn pulojn el frosto, eĉ ĉe temperaturoj inter -10 kaj -15°C. La preferata ĉirkaŭa temperaturo por ĉi tiuj insektoj estas 0°C.[2]
Referencoj
- ↑ Querner, P., Schuster, R., Schuster, R., Zoologist, A., Schuster, R., & Zoologiste, A. (2008). Collembola (Insecta) (Vol. 24, pp. 1-26). Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften.
- ↑ 2,0 2,1 (3 October 2016) Colour Atlas of Glacial Phenomena. CRC Press. ISBN 978-1-4822-3441-1.
- ↑ H. Franz & E. Sertl-Butschek (1954): Ordnung Collembola; in: H. Franz, Die Nordost-Alpen im Spiegel ihrer Landtierwelt. Innsbruck: Wagner, 579-641.
Literaturo
- Eduard Handschin (1924): Die Collembolenfauna des Schweizerischen Nationalparks. Denkschriften der Schweizerischen Naturforschenden Gesellschaft 60: 89-174.
- Mikhail Potapov (2001): Synopses on Palearctic Collembola Part III: Isotomidae. Abhandlungen und Berichte des Naturkundemuseums Görlitz 73: 1-603.