Hungara nacia himno

La Himnusz (pron. Himnus, esperanta traduko Himno) estas la nacia himno de Hungario. La poemo estis verkita en 1823 de Kölcsey Ferenc en Szatmárcseke, la orkestra komponaĵo de ERKEL Ferenc iĝis ĝia muziko en 1844. Oni adoptis ĝin kiel oficialan nacian himnon en 1903.

La teksto konsistas el 8 strofoj, prezentantaj la Hungaran historion kun ĝiaj gloroj kaj malfeliĉoj, kaj petante la benon de Dio. Oni ĝenerale kantas nur la unuan strofon. Ĉe naciaj festoj oni ofte kantas ĝin ĉe la komenco, kaj la Szózat-on (Proklamo), la alian signifan nacian verkaĵon, ĉe la fino.

Teksto

Himnusz	Himno	Himno
A magyar nép zivataros századaiból	El la tempestaj jarcentoj de la Hungara popolo (laŭvorta tradukaĵo)
Isten, áldd meg a magyart Jó kedvvel, bőséggel, Nyújts feléje védő kart, Ha küzd ellenséggel; Bal sors akit régen tép, Hozz rá víg esztendőt, Megbűnhődte már e nép A múltat s jövendőt! Őseinket felhozád Kárpát szent bércére, Általad nyert szép hazát Bendegúznak vére. S merre zúgnak habjai Tiszának, Dunának, Árpád hős magzatjai Felvirágozának. Értünk Kunság mezein Ért kalászt lengettél, Tokaj szőlővesszein Nektárt csepegtettél. Zászlónk gyakran plántálád Vad török sáncára, S nyögte Mátyás bús hadát Bécsnek büszke vára. Hajh, de bűneink miatt Gyúlt harag kebledben, S elsújtád villámidat Dörgő fellegedben, Most rabló mongol nyilát Zúgattad felettünk, Majd töröktől rabigát Vállainkra vettünk. Hányszor zengett ajkain Ozman vad népének Vert hadunk csonthalmain Győzedelmi ének! Hányszor támadt tenfiad Szép hazám, kebledre, S lettél magzatod miatt Magzatod hamvvedre! Bújt az üldözött, s felé Kard nyúlt barlangjában, Szerte nézett s nem lelé Honját e hazában, Bércre hág és völgybe száll, Bú s kétség mellette, Vérözön lábainál, S lángtenger fölette. Vár állott, most kőhalom, Kedv s öröm röpkedtek, Halálhörgés, siralom Zajlik már helyettek. S ah, szabadság nem virul A holtnak véréből, Kínzó rabság könnye hull Árvák hő szeméből! Szánd meg Isten a magyart Kit vészek hányának, Nyújts feléje védő kart Tengerén kínjának. Bal sors akit régen tép, Hozz rá víg esztendőt, Megbűnhődte már e nép A múltat s jövendőt! Ferenc Kölcsey (1823)	Dio, benu la Hungarojn per bona humoro, per abundo, etendi vian protektan brakon al ili kiam ili batalas kun malamiko; Ŝirataj delonge de missorto, alportu gajan jaron sur ilin, puniĝis jam ĉi tiu popolo pri la pasinto kaj la estonto! Algvidis vi niajn praulojn Al la sankta pinto de Karpatoj, Per vi belan patrujon gajnis la sango de Bendeguso. Kaj kie muĝas la ondoj de Danubo kaj Tibisko, Heroaj idoj de Arpado ekfloris. Por ni sur la kampoj de Kumanio maturajn spikojn vi svingadis, Sur vitobranĉoj de Tokajo nektaron vi gutigis. Ofte vi plantis nian flagon sur la remparon de sovaĝaj Turkoj, kaj ĝemis la fiera kastelo de Vieno la malgajan [=nigran] militon de Mathiaso. Aj, sed pro niaj pekoj kolero iĝis en via brusto, ekfrapegis vi viajn fulmojn en viaj tondrantaj nuboj. Jen vi bruigis la sagojn de rabantaj Mongoloj super ni, Jen sklavjugon de Turkoj ni prenis sur niajn ŝultrojn. Kiomfoje sonoris la triumfokanto de l' sovaĝa popolo de Osmano sur la ostamaso de nia batita milito! Kiomfoje via filo atakis, mia bela patrujo, al via brusto, kaj fariĝis vi pro via ido la cindrourno de viaj idoj! Kaŝis sin la persekutito, kaj glavo aperis en lia kaverno, ĉirkaŭrigardis li, kaj ne trovis hejmon en ĉi tiu patrujo. Grimpis sur montpintojn, descendis al valoj malĝojo kaj dubo lin akompanante, Sangtorento ĉe liaj piedoj, kaj flam-maro super li. Kastelo staris, nun ŝtonaro, humoro kaj ĝojo flugadis, jam mortraslo kaj lamento sonas anstataŭ ili. Ho, libereco ne ekfloras el la sango de l' mortinto, Larmoj de tortura mallibereco fluas el ardaj okuloj de orfoj. Kompatu, Dio, la Hungarojn, ĵetitajn de plagoj, etendu vian protektan brakon sur la maro de iliaj turmentoj. Ŝirataj delonge de missorto, alportu gajan jaron sur ilin, puniĝis jam ĉi tiu popolo pri la pasinto kaj la estonto!	La hungaron benu, Di', Per gajec', per spikoj, Ŝirman brakon tenu, Di', Kontraŭ malamikoj. Nin delonge ŝiras sort', Donu gajan jaron, Por Pasint' kaj por Estont' Punis vi l' Hungaron. La praulojn portis vi Al Karpatoj gvide, Belan hejmon tie ĉi Donis vi konfide. Kie Tisza kaj Danub' Fluas kun muĝado, Floris la heroa trup': Gento de Arpado. Per vi riĉe tra l' Eben' Ondis orspikaro, Ĉe Tokaj pro via ben' Gutis la nektaro. Ofte de l' sovaĝa turk' Prenis ni trofeon, Ĝemis Vien', fiera urb' Matias-armeon. Sed ni pekis. Ĝermis en Vi koler' kaj dubo, Kaj vi fulmojn ĵetis, jen, El tondranta nubo. Ĵetis vi kun sibla flug' Sagojn de tataroj, Poste ni sub turka jug' Ĝemis dum centjaroj. Ho, tre ofte en ĉi land' Super niaj ostoj Sonis turka venko-kant', Flirtis ĉevalvostoj. Ofte vin, patruj'! la id' Vundis per armiloj, Iĝis vi pro fil-perfid' La cindruj' de l' filoj. Kaŝis sin la rifuĝant', Grote glav' lin trafis, Kuris, kaj en hejma land' Hejmon li ne havis. Sekvis lin tra val' kaj mont' Dub', ĉagren', amaro, Ĉe l' piedoj sanga ond', Supre fajromaro. Fortikaĵo? Nun ruin'. Flirtis ĝojhumoro? Jen, nun anstataŭas ĝin Lamentad', stertoro. Ho, liber' ne ĝermis el Sangverŝita tero, Falas arda larmo de l' Prema mallibero. Ho, kompaton havu, Di', Inter ĉi pereoj, Ho, hungaron savu, Di', El la mar' de l' veoj! Nin delonge ŝiras sort', Donu gajan jaron, Por Pasint' kaj por Estont' Punis vi l' Hungaron. Kálmán Kalocsay (1933)

Originala not-manuskripto, subskribita de Erkel Ferenc

Eksteraj ligiloj

greke http://www.mek.iif.hu/porta/szint/human/szepirod/magyar/kolcsey/anthem/html/1.gif greke http://www.mek.iif.hu/porta/szint/human/szepirod/magyar/kolcsey/anthem/html/2.gif greke http://www.mek.iif.hu/porta/szint/human/szepirod/magyar/kolcsey/anthem/html/3.gif greke http://www.mek.iif.hu/porta/szint/human/szepirod/magyar/kolcsey/anthem/html/4.gif