Ŝ

Ŝ, minuskle ŝ, estas la 23-a litero de la Esperanto-alfabeto, laŭ la IFA, havanta la prononcon [ʃ] kaj la nomon "ŝo".

Ĝia sono estas reprezentata en aliaj lingvoj per:

• S(i) : Kunrei-Transskribo: nur si し[ŝi]
• SH (angle), Hepburn-Transskribo: sha しゃ[ŝa], shi し[ŝi], shu　しゅ[ŝu], she しぇ[ŝe], sho しょ[ŝo]
• SH (ĉine [pinjine], krom antaŭ [i] kaj [ü]; post ĝi [œ] skribiĝas "i")
• X (ĉine [pinjine], antaŭ [i] kaj [ü])
• X (eŭskare)
• IX (katalune)
• CH (france)
• SJ (nederlande)
• SCH (germane)
• SCI (itale)
• S (hungare)
• SY Kunrei-Transskribo: sya しゃ[ŝa], syu しゅ[ŝu], sye しぇ[ŝe], syo しょ[ŝo]
• SZ (pole)
• CH kaj X (portugallingve)
• Š (en diversaj latinliteraj slavaj lingvoj kaj ambaŭ baltaj lingvoj litova kaj latva)
• Ş (turke)
• Ш (en la cirila alfabeto)
• שׁ (en la hebrea alfabeto)
• ش (en la araba alfabeto)

Ŝ atingis kune kun Ĉ al ekster Esperantio: en hispana fonemskribo ĝi povas esti uzata por montri la sonon [ts].

Ŝ estas invento de Zamenhof, modifo de S.

Ŝ estas onomatopeo por la interjekcio ĉit!: "Ŝŝ… Ĉit! Silentu!"

Ŝ estas uzata en standarto de tranliterumo ISO 9 kiel reprezentanto de cirila letero Щ.