Julia C. Isbrücker: Malsamoj inter versioj

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Browse history interactively
(Rigardi ŝanĝojn inter stabila kaj nuna versioj)
[nekontrolita versio][kontrolita revizio]
← Iru al antaŭa ŝanĝoIru al sekvanta ŝanĝo →
Enhavo forigita Enhavo aldonita
VidaVikiteksto
Neniu resumo de redakto
+ strukturo + infoj + ekst. lig. + int. lig. + lit.
Linio 16: Linio 16:
}}
}}


'''Julia C. ISBRÜCKER-Dirksen''' (isbrüker) (naskiĝis la [[22-a de septembro|22-an de septembro]] [[1887]] en [[Rotterdam]], mortis la [[14-a de januaro|14-an de januaro]] [[1971]]), esperantistino, nederlandanino, edzino de [[J. R. G. Isbrücker]], Honora Membro de [[UEA]]. Membro de [[ICK]] kaj de la ekzamena komitato. Prez. de la grupo en [[Hago]]. Gvidis kursojn, faris prelegojn, ankaŭ pri [[pacifismo]] kaj verkis plurajn librojn.
'''Julia C. ISBRÜCKER''' (isbrüker) (naskiĝis la [[22-a de septembro|22-an de septembro]] [[1887]] en [[Rotterdam]] kiel Julia C. Dirksen, mortis la [[14-a de januaro|14-an de januaro [[1971]] kiel Julia Isbrucker]]) estis nederlanda esperantistino, Honora Membro de [[UEA]], membro de [[ICK]] kaj de la ekzamena komitato, prezidanto de la grupo en [[Hago]] kaj edzino de la vicprezidanto de UEA [[J. R. G. Isbrücker|Johannes Rijk Gerardus Isbrücker]]. Post la dua mondmilito la geedzoj skribis sian nomon sen tremaoj (do ''Isbrucker'', la prononco restis la sama).


==Esperanta agado==
⚫
E-istino de [[1909]], baldaŭ poste ŝi verkis kun sia frato bonan lernolibron. Eksterordinare grava por la plua evoluo de la movado estis ŝia iniciato inviti la 12-an Universalan Kongreson en [[1920]] al Hago, en tempo, kiam post la [[unua mondmilito]] ekzistis malfacile trovi taŭgan urbon por arnaĝi la Universalan Kongreson.
===Antaŭ la dua mondmilito===
⚫
Isbrücker estis Esperantistino de [[1909]], baldaŭ poste ŝi verkis kun sia frato bonan lernolibron. Eksterordinare grava por la plua evoluo de la movado estis ŝia iniciato inviti la [[12-a UK|12-an Universalan Kongreson]] en [[1920]] al Hago, en tempo, kiam post la [[unua mondmilito]] estis malfacile trovi taŭgan urbon por arnaĝi la Universalan Kongreson.


Ŝi organizis la internacian Interreligian Konferencon en Hago [[1928]], fondis kun [[Cseh|Andreo Cseh]] la Internacian Cseh-instituton en 1930 (poste [[Internacia Esperanto-Instituto]]). En ĝia kadro ŝi organizis sennombrajn kursojn, seminariojn, prelegvesperojn, vojaĝojn ktp.
Ŝi organizis la internacian Interreligian Konferencon en Hago [[1928]], fondis kun [[Cseh|Andreo Cseh]] la Internacian Cseh-instituton en 1930 (poste [[Internacia Esperanto-Instituto]]). En ĝia kadro ŝi organizis sennombrajn kursojn, seminariojn, prelegvesperojn, vojaĝojn ktp.


En [[1931]] la urbestro de [[Arnhem]] ([[Nederlando]]) disponigis grandan domon kun parko, kie la instituto fondis la faman Esperanto-Domon. Dank' al la organiza talento kaj laborforto de s-ino Isbrucker ĝi fariĝis vigla [[Internacia Esperanto-Centro]], kie okazis regule plej diversaj programoj, kursoj, kunvenoj, konferencoj ktp., plej ofte internaciaj.
En [[1931]] la urbestro de [[Arnhem]] ([[Nederlando]]) disponigis grandan domon kun parko, kie la instituto fondis la faman Esperanto-Domon. Dank' al la organiza talento kaj laborforto de s-ino Isbrucker ĝi fariĝis vigla Internacia Esperanto-Centro, kie okazis regule plej diversaj programoj, kursoj, kunvenoj, konferencoj ktp., plej ofte internaciaj.


Intertempe ŝi estis ankaŭ membro de ekzamena komitato, membro de Internacia Centra Komitato, prezidanto de la floranta haga klubo "Fine ĝi venkos", ŝi gvidis kursojn kaj faris prelegojn en diversaj neesperantistaj medioj. En [[1939]] ŝi fariĝis sekretariino de ĵus fondita [[Nederlanda Komitato por praktika aplikado de Esperanto]], kies membroj estis i.a. la urbestro de Hago kaj direktoroj de banko, turistoficejo, P.T.T., [[Philips]] kaj [[KLM]].
Intertempe ŝi estis ankaŭ membro de ekzamena komitato, membro de Internacia Centra Komitato ([[ICK]]), prezidanto de la floranta haga Esperanto-klubo "Fine ĝi venkos", ŝi gvidis kursojn kaj faris prelegojn en diversaj neesperantistaj medioj. En [[1939]] ŝi fariĝis sekretariino de ĵus fondita [[Nederlanda Komitato por praktika aplikado de Esperanto]], kies membroj estis i.a. la urbestro de Hago kaj direktoroj de banko, turistoficejo, P.T.T., [[Philipps]] kaj [[KLM]].


===Post la dua mondmilito===
Post la milito, kiam la domo en Arnhem estis detruita, ŝi dediĉis sin al nova afero. Kun Andreo Cseh ŝi fondis la unuiĝon [[Universala Ligo]], mondfederistan organizaĵon surbaze de la verko de [[Clarence K. Streit]]. La oficiala lingvo estis Esperanto, sed povis aliĝi ankaŭ neesperantistoj. De tiam ŝi reprezentis Universalan Ligon en internaciaj mondfederistaj kongresoj kaj konferencoj, ĉiam akcentante, ke supernacia [[federacio]] bezonas neŭtralan supernacian lingvon. Per sia inteligenta kaj takta argumentado ŝi kreis en larĝaj medioj favoran sintenon rilate Esperanton.
Post la milito, kiam la domo en Arnhem estis detruita, ŝi dediĉis sin al nova afero. Kun Andreo Cseh ŝi fondis la unuiĝon [[Universala Ligo]], mondfederistan organizaĵon surbaze de la verko de [[Clarence K. Streit]]. La oficiala lingvo estis Esperanto, sed povis aliĝi ankaŭ neesperantistoj. De tiam ŝi reprezentis Universalan Ligon en internaciaj mondfederistaj kongresoj kaj konferencoj, ĉiam akcentante, ke supernacia [[federacio]] bezonas neŭtralan supernacian lingvon. Per sia inteligenta kaj takta argumentado ŝi kreis en larĝaj medioj favoran sintenon rilate Esperanton.


Intertempe ŝi multe verkis kaj tradukis, antaŭ ĉio por la gazeto ''[[La Praktiko]]'', en kiu ŝi kunlaboris ekde la fondo en 1932 kaj kiu fariĝis la oficiala organo de Universala Ligo. Ŝi ankaŭ tradukis en Esperanton, interalie la verkon de [[Rico Bulthuis]] ''[[La alia pasinteco]]'' kaj la verkon de [[Martin Kojc]], ''[[La lernolibro de la vivo]]''. Kuntradukantino de [[Akbar]].
Intertempe ŝi multe verkis kaj tradukis, antaŭ ĉio por la gazeto ''[[La Praktiko]]'', en kiu ŝi kunlaboris ekde la fondo en 1932 kaj kiu fariĝis la oficiala organo de Universala Ligo. Ŝi ankaŭ tradukis en Esperanton, interalie la verkon de [[Rico Bulthuis]] ''[[La alia pasinteco]]'' kaj la verkon de [[Martin Kojc]], ''[[La lernolibro de la vivo]]''. Kuntradukantino de [[Akbar]].

⚫
(laŭ EdE kaj H. H. Vermaas en ''Esperanto'', marto 1971/784)



==Verkoj==
==Verkoj==
*'''Raporto pri la Konstituanta Kunveno de la Popoloj''' (1951)
* Raporto pri la Konstituanta Kunveno de la Popoloj (1951)
*'''Vertaalde Esperanto-examenopgaven''' (1931)
* Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1931)
*'''Wereldvrede en Esperanto''' (En: Jubileumboek 1926-1931)
* Wereldvrede en Esperanto (En: Jubileumboek 1926-1931)
*'''Esperanto-examenopgaven''' (1922)
* Esperanto-examenopgaven (1922)
*'''Esperanto-examenopgaven voor diploma A en B met vertalingen''' (1934)
* Esperanto-examenopgaven voor diploma A en B met vertalingen (1934)
*'''Vertaalde Esperanto-examenopgaven''' (1923)
* Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1923)


==Tradukoj==
==Tradukoj==
*Bulthuis, Rico: '''La alia pasinteco''' (1952)
* Bulthuis, Rico: '''La alia pasinteco''' (1952)
*Chaudhuri, Bhabes Chandra: '''Nova studo pri la filozofioj de Rabindranath Tagore kaj Walt Whitman''' (1961)
* Chaudhuri, Bhabes Chandra: '''Nova studo pri la filozofioj de [[Rabindranath Tagore]] kaj Walt Whitman''' (1961)
*Kojc, Martin:'''La lernolibro de la vivo'''
* Kojc, Martin: '''La lernolibro de la vivo'''
*Limburg Brouwer, P. A. S. van: '''[[Akbar]]''' (Trad. J. C. kaj J. R. G. Isbrücker kaj J. Ziermans., 1923)
* Limburg Brouwer, P. A. S. van: '''[[Akbar]]''' (Trad. J. C. kaj J. R. G. Isbrücker kaj J. Ziermans., 1923)
*Privat, Edmond: '''Tragiek en triomf van Zamenhof, auteur van de wereldhulptaal Esperanto''' (1947)
* [[Edmond Privat|Privat, Edmond]]: '''Tragiek en triomf van Zamenhof, auteur van de wereldhulptaal Esperanto''' (1947)
*Ramaker, Theo: '''Sankta Nikolao en Nederlando'''
* Ramaker, Theo: '''Sankta Nikolao en Nederlando'''

== Literaturo==
⚫
* '''1971''': Nekrologo de [[Marianne H. Vermaas]] en ''[[Esperanto (gazeto)|Esperanto]]'', marto 1971 (784).
* '''1935''': N. i. [Andreo Cseh] Julia Isbrücker. En: Praktiko 1935/1 (37), p. 1 (kun foto). Repr. en Gacond, Claude (1983). Pri la Cseh-kursoj antaŭ 50 jaroj. En: KCE 151, aŭg.-nov.1983, p. 2-4.

== Eksteraj ligiloj ==
* [http://aleph.onb.ac.at/F?func=find-b&request=julia+isbrücker&find_code=WRD&x=8&y=5 Libroj] de kaj pri Julia Isbrücker en la [http://www.onb.ac.at/sammlungen/plansprachen/eo/index.htm Kolekto por Planlingvoj kaj Esperantomuzeo]
* [http://www.esperantoland.org/ebea/ Artikoloj] de kaj pri Julia Isbrücker en [[Elektronika Bibliografio de Esperantaj Artikoloj]] (EBEA)


{{EdE|I}}
[[Kategorio:Naskiĝintoj en 1887|ISBRÜCKER, Julia C.]]
[[Kategorio:Mortintoj en 1971|ISBRÜCKER, Julia C.]]
{{DEFAULTSORT:Isbrücker, Julia C.}}
[[Kategorio:Nederlandaj esperantistoj|I]]
[[Kategorio:Naskiĝintoj en 1887]]
[[Kategorio:Mortintoj en 1971]]
[[Kategorio:Nederlandaj esperantistoj]]

Kiel registrite je 13:45, 1 sep. 2009

Julia C. Isbrücker
Persona informo
Naskiĝo 22-an de septembro 1887
en Rotterdam, Nederlando
Morto 14-an de januaro 1971
Lingvoj Esperanto • nederlanda
Nacieco nederlandanino
Ŝtataneco Reĝlando de Nederlando
Subskribo Julia C. Isbrücker
Familio
Frat(in)o Catharina J. Roskes-Dirksen
Edz(in)o J. R. G. Isbrücker
Okupo
Okupo esperantisto
Esperanto
Tradukis en Esperanton ŝiaj tradukoj
Verkis en Esperanto Raporto pri la Konstituanta Kunveno de la Popoloj (1951)
Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1931)
Wereldvrede en Esperanto (En: Jubileumboek 1926-1931)
Esperanto-examenopgaven (1922)
Esperanto-examenopgaven voor diploma A en B met vertalingen (1934)
Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1923)
Aliaj aktivaĵoj Honora Membro de UEA
Membro de ICK
v • d • r

Julia C. ISBRÜCKER (isbrüker) (naskiĝis la 22-an de septembro 1887 en Rotterdam kiel Julia C. Dirksen, mortis la [[14-a de januaro|14-an de januaro 1971 kiel Julia Isbrucker]]) estis nederlanda esperantistino, Honora Membro de UEA, membro de ICK kaj de la ekzamena komitato, prezidanto de la grupo en Hago kaj edzino de la vicprezidanto de UEA Johannes Rijk Gerardus Isbrücker. Post la dua mondmilito la geedzoj skribis sian nomon sen tremaoj (do Isbrucker, la prononco restis la sama).

Esperanta agado

Antaŭ la dua mondmilito

Isbrücker estis Esperantistino de 1909, baldaŭ poste ŝi verkis kun sia frato bonan lernolibron. Eksterordinare grava por la plua evoluo de la movado estis ŝia iniciato inviti la 12-an Universalan Kongreson en 1920 al Hago, en tempo, kiam post la unua mondmilito estis malfacile trovi taŭgan urbon por arnaĝi la Universalan Kongreson.

Ŝi organizis la internacian Interreligian Konferencon en Hago 1928, fondis kun Andreo Cseh la Internacian Cseh-instituton en 1930 (poste Internacia Esperanto-Instituto). En ĝia kadro ŝi organizis sennombrajn kursojn, seminariojn, prelegvesperojn, vojaĝojn ktp.

En 1931 la urbestro de Arnhem (Nederlando) disponigis grandan domon kun parko, kie la instituto fondis la faman Esperanto-Domon. Dank' al la organiza talento kaj laborforto de s-ino Isbrucker ĝi fariĝis vigla Internacia Esperanto-Centro, kie okazis regule plej diversaj programoj, kursoj, kunvenoj, konferencoj ktp., plej ofte internaciaj.

Intertempe ŝi estis ankaŭ membro de ekzamena komitato, membro de Internacia Centra Komitato (ICK), prezidanto de la floranta haga Esperanto-klubo "Fine ĝi venkos", ŝi gvidis kursojn kaj faris prelegojn en diversaj neesperantistaj medioj. En 1939 ŝi fariĝis sekretariino de ĵus fondita Nederlanda Komitato por praktika aplikado de Esperanto, kies membroj estis i.a. la urbestro de Hago kaj direktoroj de banko, turistoficejo, P.T.T., Philipps kaj KLM.

Post la dua mondmilito

Post la milito, kiam la domo en Arnhem estis detruita, ŝi dediĉis sin al nova afero. Kun Andreo Cseh ŝi fondis la unuiĝon Universala Ligo, mondfederistan organizaĵon surbaze de la verko de Clarence K. Streit. La oficiala lingvo estis Esperanto, sed povis aliĝi ankaŭ neesperantistoj. De tiam ŝi reprezentis Universalan Ligon en internaciaj mondfederistaj kongresoj kaj konferencoj, ĉiam akcentante, ke supernacia federacio bezonas neŭtralan supernacian lingvon. Per sia inteligenta kaj takta argumentado ŝi kreis en larĝaj medioj favoran sintenon rilate Esperanton.

Intertempe ŝi multe verkis kaj tradukis, antaŭ ĉio por la gazeto La Praktiko, en kiu ŝi kunlaboris ekde la fondo en 1932 kaj kiu fariĝis la oficiala organo de Universala Ligo. Ŝi ankaŭ tradukis en Esperanton, interalie la verkon de Rico Bulthuis La alia pasinteco kaj la verkon de Martin Kojc, La lernolibro de la vivo. Kuntradukantino de Akbar.

Verkoj

  • Raporto pri la Konstituanta Kunveno de la Popoloj (1951)
  • Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1931)
  • Wereldvrede en Esperanto (En: Jubileumboek 1926-1931)
  • Esperanto-examenopgaven (1922)
  • Esperanto-examenopgaven voor diploma A en B met vertalingen (1934)
  • Vertaalde Esperanto-examenopgaven (1923)

Tradukoj

  • Bulthuis, Rico: La alia pasinteco (1952)
  • Chaudhuri, Bhabes Chandra: Nova studo pri la filozofioj de Rabindranath Tagore kaj Walt Whitman (1961)
  • Kojc, Martin: La lernolibro de la vivo
  • Limburg Brouwer, P. A. S. van: Akbar (Trad. J. C. kaj J. R. G. Isbrücker kaj J. Ziermans., 1923)
  • Privat, Edmond: Tragiek en triomf van Zamenhof, auteur van de wereldhulptaal Esperanto (1947)
  • Ramaker, Theo: Sankta Nikolao en Nederlando

Literaturo

  • 1971: Nekrologo de Marianne H. Vermaas en Esperanto, marto 1971 (784).
  • 1935: N. i. [Andreo Cseh] Julia Isbrücker. En: Praktiko 1935/1 (37), p. 1 (kun foto). Repr. en Gacond, Claude (1983). Pri la Cseh-kursoj antaŭ 50 jaroj. En: KCE 151, aŭg.-nov.1983, p. 2-4.

Eksteraj ligiloj

Kopirajto
 Ĉi tiu artikolo baziĝas (parte aŭ tute) sur artikolo el la Enciklopedio de Esperanto.
La originala teksto kontroleblas en interreta arkivo de la fonto.
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Julia_C._Isbrücker&oldid=2476520"