Fletcher Henderson: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Nova paĝo: {{Portalo Muziko}} '''James Fletcher „Smack“ Henderson, Jr.''' (* 18-an de decembro 1897 en Cuthbert, Georgio; † 28-an de decembro 1952 e... |
|||
| Linio 10: | Linio 10: | ||
La muzikon de Henderson inspiris [[Paul Whiteman]]. Henderson fordungis en 1924 la suprenstrebantan trumpetiston [[Louis Armstrong]] de la ''King Oliver’s Creole Jazz Band'' kaj ekhavis dank' al Armstrong novajn ideojn pri [[instrumentado]] kaj pri [[aranĝo (muziko)|aranĝado]]. Sukcesaj titoloj meze de la 20-aj jaroj estis „Sugerfoot Stomp“ (Novversio de „Dippermouth Blues“ de [[King Oliver]]), „Carolina Stomp“ kaj „Dinah“. Iom post iom ankaŭ muzikis en la bando de Henderson krom Armstrong ankaŭ [[Henry Red Allen|Henry „Red“ Allen]], [[Joe Smith (muzikisto)|Joe Smith]], [[Rex Stewart]], [[Tommy Ladnier]], [[Jimmy Harrison]] kaj [[Roy Eldridge]]. La ĵazo-elstaruloj [[Coleman Hawkins]], [[Buster Bailey]], [[Benny Carter]] kaj [[Chu Berry]] gastmuzikis ankaŭ en lia [[ĵazbandego]]. Komence de la tridekaj jaroj de la 20-a jarcento la pli juna frato de Fletcher, [[Horace Henderson]] (1904-89), helpis je la aranĝadoj. Kvankam la bando estis ege populara, Henderson meme havis nur malmultan negocan sukceson. Post trafikakcidento en 1928 li tute perdis la negocan intereson kaj neniam plu elprovis sin kiel aferdirektisto. Anstataŭe li fariĝis renoma aranĝisto, kies verkado daŭre influis la ĵazmuzikan mondon. |
La muzikon de Henderson inspiris [[Paul Whiteman]]. Henderson fordungis en 1924 la suprenstrebantan trumpetiston [[Louis Armstrong]] de la ''King Oliver’s Creole Jazz Band'' kaj ekhavis dank' al Armstrong novajn ideojn pri [[instrumentado]] kaj pri [[aranĝo (muziko)|aranĝado]]. Sukcesaj titoloj meze de la 20-aj jaroj estis „Sugerfoot Stomp“ (Novversio de „Dippermouth Blues“ de [[King Oliver]]), „Carolina Stomp“ kaj „Dinah“. Iom post iom ankaŭ muzikis en la bando de Henderson krom Armstrong ankaŭ [[Henry Red Allen|Henry „Red“ Allen]], [[Joe Smith (muzikisto)|Joe Smith]], [[Rex Stewart]], [[Tommy Ladnier]], [[Jimmy Harrison]] kaj [[Roy Eldridge]]. La ĵazo-elstaruloj [[Coleman Hawkins]], [[Buster Bailey]], [[Benny Carter]] kaj [[Chu Berry]] gastmuzikis ankaŭ en lia [[ĵazbandego]]. Komence de la tridekaj jaroj de la 20-a jarcento la pli juna frato de Fletcher, [[Horace Henderson]] (1904-89), helpis je la aranĝadoj. Kvankam la bando estis ege populara, Henderson meme havis nur malmultan negocan sukceson. Post trafikakcidento en 1928 li tute perdis la negocan intereson kaj neniam plu elprovis sin kiel aferdirektisto. Anstataŭe li fariĝis renoma aranĝisto, kies verkado daŭre influis la ĵazmuzikan mondon. |
||
<!-- |
|||
Zusätzlich zu seiner eigenen Band arbeitete Henderson für die Bands von [[Teddy Hill]], [[Isham Jones]] und [[Benny Goodman]]. 1934 wurde das Orchester von Benny Goodman für die Radiosendung ''Let’s Dance'' engagiert. Da die Sendung wöchentlich neue Titel auflegen musste, kaufte sie einige von Hendersons Arrangements. Viele Erfolge Goodmans stammten aus der Feder von Fletcher Henderson. Einen letzten Erfolgstitel in den Charts hatte er im Mai 1937 mit „Great Caesar’s Ghost“. Im Jahre 1939 löste Henderson seine eigene Band endgültig auf und arbeitete ausschließlich für Benny Goodman als Pianist und Arrangeur; erstmalig spielte dabei eine „weiße“ Band zusammen mit einem „schwarzen“ Musiker auf der Bühne. 1948 bis 1949 gab Henderson zusammen mit Ethel Waters einige Konzerte. Henderson erlitt 1950 einen [[Schlaganfall]], wurde teilweise gelähmt und konnte seitdem nicht mehr spielen. Er starb 1952 in New York City. |
|||
Krom por sia propra bando Henderson verkis por la bandoj de [[Teddy Hill]], [[Isham Jones]] kaj [[Benny Goodman]]. En 1934 la orkestro de Benny Goodman estis dungita por la radioelsendo ''Let’s Dance''. Ĉar la elsendo devis prezenti ĉiusemajne novajn titolojn, ĝi aĉetis kelkajn el la aranĝaĵoj de Henderson. Multaj sukcesoj de Goodman devenis el la plumo Fletcher Henderson. Lastan sukcesan titolon laŭ la ranglistoj li atingis majon de 1937 per „Great Caesar’s Ghost“. En la jaro 1939 Henderson malfondis finfine sian propran bandon kaj laboris nure por Benny Goodman kiel pianisto kaj aranĝisto; unuafoje je tio „blankula“ bando ludis kune kun „nigrula“ muzikisto sursceneje. De 1948 ĝis 1949 Henderson kelkfoje koncertis kune kun Ethel Waters. Henderson suferis en 1950 [[apopleksio]]n, estis parte paralizita kaj ekde tiam ne povis ludi. Li mortis en 1952 je Novjorko. |
|||
Henderson war der erste Jazz-Künstler, der eine Big-Band gründete. Seine Arrangements für sowohl „schwarze“ als auch „weiße“ Orchester bildeten der Beginn der [[Swing (Musikrichtung)|Swing Era]]. Henderson wird gelegentlich als eigentlicher „King of Swing“ bezeichnet. |
|||
Henderson estis la unua ĵazmuzikisto, kiu fondis proran ĵazbandegon. Liaj aranĝaĵoj kaj por „nigruloj“ kaj ankaŭ por „blankulaj“ orkestroj formis la komencon de la [[svingo (muzikstilo)|svingerao]]. Henderson foje estas nomata „Reĝo de svingo“. |
|||
== Famaj titoloj (selekto) == |
== Famaj titoloj (selekto) == |
||
| Linio 55: | Linio 55: | ||
* [http://www.redhotjazz.com/fletcher.html Biografio (anglalingva)] |
* [http://www.redhotjazz.com/fletcher.html Biografio (anglalingva)] |
||
* [http://www.redhotjazz.com/fho.html The Fletcher Henderson Orchestra (anglalingva)] |
* [http://www.redhotjazz.com/fho.html The Fletcher Henderson Orchestra (anglalingva)] |
||
--> |
|||
[[Kategorio:Ĵazbandego-direktistoj]] |
[[Kategorio:Ĵazbandego-direktistoj]] |
||
[[Kategorio:Ĵazpianistoj]] |
[[Kategorio:Ĵazpianistoj]] |
||
Kiel registrite je 14:24, 22 maj. 2011
James Fletcher „Smack“ Henderson, Jr. (* 18-an de decembro 1897 en Cuthbert, Georgio; † 28-an de decembro 1952 en Novjorko) estis Usona (ĵaz-)pianisto, bandestro kaj komponisto.
Biografio
Henderson naskiĝis en kantono de Randolph en Georgio. Li originis el la meza klaso, lia patro estis lernejestro, lia patrino instruis pianludadon. Li studis ĉe l' universitato je Atlanto kaj diplomiĝis en la jaro 1920. Henderson transloĝis al Novjorko, por magistriĝi tie ĉe Universitato Kolumbio pri la fako ĥemio.
Li provis, vane pro la rasdiskriminacio, trovi laborpostenon en ĥemia entrepreno. Li ludis pianon sur unu el la multaj riverŝipoj sur la rivero Hudsono kaj decidis fariĝi muzikisto. Laboron li finfine trovis en la firmao Harry Pace/W.C. Handy's Music Publishing Company. Ankaŭ Henderson estis dungito de la nigrula Swan Recording Company, kompetenta kiel muzikdirektisto kaj pianisto. Li organizis prezentadojn de bluskantistino Ethel Waters kaj ludis kun la bando Black Swan Troubadours dum ĝiaj koncertoj. Lia sukceso sur la muzika kampo forgesigis al li la studon de ĥemio.
En 1922 li fondis kune kun Don Redman, Elmer Chambers kaj pluaj muzikistoj sian propran bandon, kiu fine de 1923 per „Gulf Coast Blues“ ekhavis unuan furoraĵon kaj ĝis 1924 ludis en Club Alabam en Novjorko kaj poste en Roseland Ballroom. Baldaŭege ĝi ricevis famon de la plej „nigrula“ bando en Novjorko.
La muzikon de Henderson inspiris Paul Whiteman. Henderson fordungis en 1924 la suprenstrebantan trumpetiston Louis Armstrong de la King Oliver’s Creole Jazz Band kaj ekhavis dank' al Armstrong novajn ideojn pri instrumentado kaj pri aranĝado. Sukcesaj titoloj meze de la 20-aj jaroj estis „Sugerfoot Stomp“ (Novversio de „Dippermouth Blues“ de King Oliver), „Carolina Stomp“ kaj „Dinah“. Iom post iom ankaŭ muzikis en la bando de Henderson krom Armstrong ankaŭ Henry „Red“ Allen, Joe Smith, Rex Stewart, Tommy Ladnier, Jimmy Harrison kaj Roy Eldridge. La ĵazo-elstaruloj Coleman Hawkins, Buster Bailey, Benny Carter kaj Chu Berry gastmuzikis ankaŭ en lia ĵazbandego. Komence de la tridekaj jaroj de la 20-a jarcento la pli juna frato de Fletcher, Horace Henderson (1904-89), helpis je la aranĝadoj. Kvankam la bando estis ege populara, Henderson meme havis nur malmultan negocan sukceson. Post trafikakcidento en 1928 li tute perdis la negocan intereson kaj neniam plu elprovis sin kiel aferdirektisto. Anstataŭe li fariĝis renoma aranĝisto, kies verkado daŭre influis la ĵazmuzikan mondon.
Krom por sia propra bando Henderson verkis por la bandoj de Teddy Hill, Isham Jones kaj Benny Goodman. En 1934 la orkestro de Benny Goodman estis dungita por la radioelsendo Let’s Dance. Ĉar la elsendo devis prezenti ĉiusemajne novajn titolojn, ĝi aĉetis kelkajn el la aranĝaĵoj de Henderson. Multaj sukcesoj de Goodman devenis el la plumo Fletcher Henderson. Lastan sukcesan titolon laŭ la ranglistoj li atingis majon de 1937 per „Great Caesar’s Ghost“. En la jaro 1939 Henderson malfondis finfine sian propran bandon kaj laboris nure por Benny Goodman kiel pianisto kaj aranĝisto; unuafoje je tio „blankula“ bando ludis kune kun „nigrula“ muzikisto sursceneje. De 1948 ĝis 1949 Henderson kelkfoje koncertis kune kun Ethel Waters. Henderson suferis en 1950 apopleksion, estis parte paralizita kaj ekde tiam ne povis ludi. Li mortis en 1952 je Novjorko.
Henderson estis la unua ĵazmuzikisto, kiu fondis proran ĵazbandegon. Liaj aranĝaĵoj kaj por „nigruloj“ kaj ankaŭ por „blankulaj“ orkestroj formis la komencon de la svingerao. Henderson foje estas nomata „Reĝo de svingo“.
Famaj titoloj (selekto)
|
|
Diskografiaj indikoj
La surdiskigoj de Fletcher Henderson aperis, komencantaj en la jaro 1921 kaj finiĝantaj en 1938, ĉe diskeldonejo Reissue Classics. Reliefigendaj estas la eldonaĵoj The Complete Louis Armstrong with Fletcher Henderson ĉe Forte kun sonregistraĵoj el 1924/25; The Harmony and Vocalion Sessions, Vol 1 und 2 ĉe Timeless Records kun registraĵoj el 1926 ĝis 1928. Ĉe eldonejo Columbia Records aperis A Study in Frustration: The Fletcher Henderson Story kun registraĵoj el la jaroj 1923 ĝis 1938.
Literaturo
- Walter C. Allan Hendersonia – the music of Fletcher Henderson and his musicians. A Bio-Discography, New Jersey 1974