Ulrich von Hutten: Malsamoj inter versioj
[kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Giorno2 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
Giorno2 (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 36: | Linio 36: | ||
[[Kategorio:Germanaj nobeloj]] |
[[Kategorio:Germanaj nobeloj]] |
||
[[Kategorio:Germanaj renesancaj humanistoj]] |
[[Kategorio:Germanaj renesancaj humanistoj]] |
||
[[kategorio:homoj rilataj al Erfurto]] |
Kiel registrite je 04:21, 22 maj. 2015
Ulrich von Hutten | ||
---|---|---|
humanista Germanicus
| ||
Persona informo | ||
Ulrich von Hutten | ||
Naskiĝo | 21-a de aprilo1488 en Burg Steckelberg, Germanio | |
Morto | 29-a de aŭgusto 1523 en Ufenau, Svislando | |
Mortis pro | naturaj kialoj vd | |
Mortis per | sifiliso vd | |
Lingvoj | latina • germana vd | |
Ŝtataneco | Sankta Romia Imperio vd | |
Alma mater | Universitato de Erfurto | |
Subskribo | ||
Profesio | ||
Alia nomo | Titus Curtius Malaciola • Raphael Musaeus vd | |
Okupo | poeto • verkisto • monaĥo • imperia kavaliro • politikisto • filozofo vd | |
Aktiva en | Frankfurto ĉe Odro vd | |
vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Ulriko de HUTENO naskiĝis je la 21-a de aprilo 1488 en kastelo Steckelberg (nun historia ruino kaj parto de la urbo Schlüchtern). Li mortis je la 29-a de aŭgusto 1523 sur insulo Ufenau (Lago de Zuriko pro sifiliso. Lia eldiro "Die Luft der Freiheit weht" ("blovas la vento de libereco") iĝis moto de la Universitato Stanford.
Vivo
Hutten frekventis la lernejon de la monaĥejo en Fulda. Post studado ĉe pluraj germanaj kaj italaj universitatoj li servis mallongan tempon en la armeo de imperiestro Maksimiliano la 1-a. Tiu ĉi deklaris Hutten en 1517 laŭrekronita poeto.
Kiel publicisto li engaĝiĝis kune kun Franz von Sickingen pri germana patriotismo kaj plifortigo de la suvereneco de la imperiestroj de la Sankta Romia Imperio kontraŭ la nobelaro kaj la papo. Li estis fanatikulo de la reformideoj de Marteno Lutero, kies doktrinojn li defendis en multaj verkoj.
La politikaj agadoj de Hutten tamen kreis profundan fosaĵon inter li kaj lia dunganto. Post la fiaskinta ribelo de la mezrejnlandaj kavaliroj Hutten devis ekziliĝi en Svislandon, helpate de Ulrich Zwingli.
Verkado kaj publicistado
Hutten estis la ĉefa eldonisto de la dua parto de la satiraj Leteroj de okskuraj viroj (1515-17) kontraŭepiskoparaj kaj monaĥaraj, reage al "Epistolae clarorum virorum" de Johano Reuchlin. Menciindas ankaŭ la verkoj Ars Versificandi (1511) kaj Vadismus (1520): tie ĉi publike kondamitis la papeco. Li meritiĝis per eldono de skribaĵo de Lorenzo Valla pri la t.n. Donaco de Konstanteno kaj per la publikigo de satiraj dialogoj latin-/germanlingvaj laŭ la modelo de Lukiano.