Belo: Malsamoj inter versioj

El Vikipedio, la libera enciklopedio
[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 23: Linio 23:


La simetrio ludas gravan rolon ĉar ĝi havigas la impreson ke la persono kreskiĝis sane, sen videblaj defektoj. Kelkaj esploristoj estis sugestintaj ke novnaskaj trajtoj estas esence allogaj. La juneco ĝenerale estas asocia kun la belo.
La simetrio ludas gravan rolon ĉar ĝi havigas la impreson ke la persono kreskiĝis sane, sen videblaj defektoj. Kelkaj esploristoj estis sugestintaj ke novnaskaj trajtoj estas esence allogaj. La juneco ĝenerale estas asocia kun la belo.
{{redaktata}}
Estas pruvoj kiuj faras travidi belan vizaĝon en la infana disvolviĝo, kaj ke la reguloj por la allogo estas similaj en diferencaj kulturoj. El promedio, la simetría y el dimorfismo sexual para determinar la belleza pueden tener una base evolutiva. Los [[metaanálisis]] de la investigación empírica indican que las tres características producen atracción tanto en caras masculinas como en femeninas y a través de diferentes culturas. El atractivo facial puede ser una adaptación para la opción de compañero, posiblemente porque la simetría y la ausencia de defectos señalan aspectos importantes de la calidad física del compañero, como la salud. Es probable que estas preferencias sean simplemente instintos.


Estas pruvoj kiuj faras travidi belan vizaĝon en la infana disvolviĝo, kaj ke la reguloj por la allogo estas similaj en diferencaj kulturoj. La proporcio, la simetrio kaj la [[seksa dimorfismo]] por determini la belon povas havi bazon evolucia. La metaanalizoj de la empiria esplorado indikas ke la tri karakteroj produktas allogon kaj en viraj kaj en inaj vizaĝoj tra diferencaj kulturoj. La vizaĝa allogkapablo povas esti adaptaĵo por la rilatoj kun kunuloj, eble ĉar la simetrio kaj la manko de defektoj indikas gravajn aspektojn de la fizika kvalito de la kunulo, ekzemple la [[sano]]. Estas probable ke tiuj preferoj estas simple instinktoj.
Los artistas griegos y romanos también tenían el estándar de belleza masculina en la civilización occidental. El romano ideal fue definido como un jefe alto, musculado, de piernas largas, con un pecho lleno de pelo grueso, una alta y amplia frente -un signo de inteligencia-, grandes ojos, una nariz fuerte y perfil perfecto, boca pequeña, y una mandíbula poderosa. Esta combinación de factores produciría una mirada impresionante de hermosa masculinidad. Con las excepciones notables del peso corporal y los estilos de moda, las normas de belleza han sido bastante constantes en el tiempo y el lugar.


Ankaŭ la grekaj kaj romiaj artistoj havius la normigon de vira belo en la okcidenta civilizo. La romia idealo estis difinita kiel alta, muskolhava estro, de longaj kruroj, kun brusto plena de hirta hararo, alta kaj ampleksa frunto -signo de inteligenteco-, grandaj okuloj, forta nazo kaj perfekta profilo, malgranda buŝo, kaj pova [[makzelo]]. Tiu kombino de faktoroj estus produktinta rigardon impresan de bela vireco. Kun la elstaraj esceptoj de la korpa pezo kaj la stiloj de [[modo]], la normigoj pri belo estis sufiĉe konstantaj en tempoj kaj lokoj.
En el chino antiguo se escribe un signo que significa "hermoso", pero hoy se combina con otros dos signos que significan "grande" y "oveja". Posiblemente, la oveja grande era representativa de belleza.


En la antikva [[ĉina]] oni skribis signon kiu signifas "belo", sed nuntempe oni kombinas ĝin kun aliaj du signoj kiuj signifas "granda" kaj "ŝafo". Eble granda ŝafo estis reprezenta de belo.
La [[cultura maya]] consideraba que tener [[estrabismo]] era bello, y para conseguirlo, las madres ponían jarras delante de los niños para que crecieran con este defecto; el concepto de belleza puede variar entre culturas.


La [[majaoj]] konsideris ke havi [[strabismo]]n estas belo, kaj por atingi ĝin, la patrinoj metis kruĉojn plenaj je akvo antaŭ la infanoj por ke ili kreskiĝu havante tiun defekton; la koncepto de belo povas varii inter kulturoj.


== Filozofio ==
== Filozofio ==

Kiel registrite je 20:40, 19 jan. 2018

Temas pri... Ĉi tiu artikolo temas pri eco pro kiu homo trovas ion alloga. Por aliaj signifoj vidu la artikolon Belo (mitologio).
Azidevena pavo, kiu estis konsiderita tre ofte simbolo de la belo, pro la virtuoza montro de koloroj en la vostoplumoj de la masklo kiam li klopodas pariĝi; ĝi estas ankaŭ simbolo de Barato.
Belega fenestrorozo en Nia Damo de Parizo. Lumo estis konsiderita kiel la plej bela revelacio de Dio, kiel estis manifestita en Gotika arkitekturo. Tiu arkitektura elemento oftas en kristanaj preĝejoj.
La Taĝ-Mahalo estas ekzemplo de simetrio en arkitekturo.
Ĉinia jado uzata por dekori per flora dezajno, Dinastio Jin (1115-1234), Ŝanghaja Muzeo.
La naskiĝo de Venuso estas tre konata pentraĵo de Sandro Botticelli; Venuso estis la romia diino de amo kaj belo kune.
La diversaj specioj de la planta genro Rosa estis laŭlonge de la jarcentoj konsideritaj kiel simbola floro de beleco, kaj ankaŭ de la efemera daŭro de la belo.
La Partenono estas impona montro de la supera belo de la klasika Antikveco.
Foto de uragano ĉe Honkongo, Ĉinio. La spektaklo de la naturaj katastrofoj eĉ tiu de la plej detrupovaj povas provoki emocian estetikon ege povan, kaj certe tre diferenca el tiu kiu naskiĝas de la kontemplado de la klasika belo de atika greka statuo. Burke kaj Kant parolis pri la koncepto sublimo.
Miss Teksaso kronita en beleco-konkurso. En difinitaj epokoj, landoj, sociaj tavoloj ktp., okazis diverstipaj konkursoj pri belecoj, ĉefe de virinoj, sed ankaŭ de viroj, infanoj, geknaboj ktp. Ili okazigis polemikojn laŭ diversaj kriterioj.
Virino el la popolo de karenoj en Tajlando, montranta kolon longigitan pere de sinsekvaj kolringoj. La koncepto de beleco ege dependas el la kulturoj de la diversaj popoloj kaj epokoj.

La belo kaj beleco estas abstrakta koncepto rilate al multaj elementoj de homa ekzisto. Tiun ĉi koncepton ekzamenas ĉefe la filozofia disciplino de estetiko, sed ankaŭ aliaj kampoj, kiel historio, sociologio, psikologio, kaj artoteorio. Arto estis la celo de multnombraj artistoj laŭlonge de la jarcentoj.

Beleco estas kutime difinita kiel la specifa trajto de aĵo, kiu dum sensa renkontiĝo fidinde donas senton de plezuro aŭ senton de kontentigo al pacienca observanto; la beleco troviĝas en pluraj formoj, sed ĉefe laŭ vida aŭ sona aspekto. Plej ofte la beleco estas koncepto tre aparta disde tiu de utileco: io povas esti ege utila, sed ne bela, aŭ eĉ malbela, dum io bela povas esti tute neutila, ekzemple ruino submara, valorega artaĵo kaŝita en kofro ktp.

La distingo inter kio estas bela, kaj kio ne, ege varias laŭ erao kaj laŭ juĝanto. Tamen, ĝenerala konsento ekzistas pri granda nombro da verkoj kaj vidindaĵoj. En la kadro de tiu varieco iam aperis eĉ konceptoj pri la belo de malbelo, ekzemple en kelkaj artistoj aŭ artaĵoj (pentrarto kaj literaturo ĉefe) de la Baroko, moderna arto ktp.

Historio de la belo

La historio de la belo povus esti datita reen al la propra ekzisto de la homaro kiel unu el ties mensaj kvalitoj. La pitagora skolo vidis gravan konekton inter matematiko kaj belo. Partikulare, ili notis ke la objektoj kiuj havas simetrion estas pli allogaj. La greka klasika arkitekturo estas bazata sur tiu bildo de simetrio kaj proporcio. Platono realigis abstraktadon de la koncepto kaj li konsideris la belon ideo, de ekzisto sendependa de tiu de la belaj aĵoj. Laŭ la koncepto platona, la belo en la mondo estas videbla de ĉiuj; tamen, tia belo estas nur manifestado de la vera belo, kiu kuŝas en la animo kaj al kiu oni povas aliri nur se oni eniras en ties kono. Sekve, la surtera belo estas la materiigo de la belo kiel ideo, kaj ĉia ideo povas konvertiĝi en surtera belo pere de sia reprezentado.[1]

La belo, ĝenerale, estis asociita kun la bono. Same, la malo de belo, nome la malbelo, ofte estis rilatigita kun la malbono. Al sorĉistinoj, por ekzemplo, ofte oni atribuas fizikajn trajtojn malagrablaj kaj malakcepteblaj personecoj. Tiu kontrasto aperas reprezentata en fabeloj kiel La dormanta belulino, de Charles Perrault.[2] En sia romano Die Wahlverwandtschaften, Goethe deklaris ke la homa belo funkcias per multa pli granda forto sur internaj sentoj ol sur tiuj eksteraj, tiele ke tio kion li kontemplas estas sena de malbono kaj kongruas armonie kun li kaj kun la mondo.[3]

La simetrio ludas gravan rolon ĉar ĝi havigas la impreson ke la persono kreskiĝis sane, sen videblaj defektoj. Kelkaj esploristoj estis sugestintaj ke novnaskaj trajtoj estas esence allogaj. La juneco ĝenerale estas asocia kun la belo.

Estas pruvoj kiuj faras travidi belan vizaĝon en la infana disvolviĝo, kaj ke la reguloj por la allogo estas similaj en diferencaj kulturoj. La proporcio, la simetrio kaj la seksa dimorfismo por determini la belon povas havi bazon evolucia. La metaanalizoj de la empiria esplorado indikas ke la tri karakteroj produktas allogon kaj en viraj kaj en inaj vizaĝoj tra diferencaj kulturoj. La vizaĝa allogkapablo povas esti adaptaĵo por la rilatoj kun kunuloj, eble ĉar la simetrio kaj la manko de defektoj indikas gravajn aspektojn de la fizika kvalito de la kunulo, ekzemple la sano. Estas probable ke tiuj preferoj estas simple instinktoj.

Ankaŭ la grekaj kaj romiaj artistoj havius la normigon de vira belo en la okcidenta civilizo. La romia idealo estis difinita kiel alta, muskolhava estro, de longaj kruroj, kun brusto plena de hirta hararo, alta kaj ampleksa frunto -signo de inteligenteco-, grandaj okuloj, forta nazo kaj perfekta profilo, malgranda buŝo, kaj pova makzelo. Tiu kombino de faktoroj estus produktinta rigardon impresan de bela vireco. Kun la elstaraj esceptoj de la korpa pezo kaj la stiloj de modo, la normigoj pri belo estis sufiĉe konstantaj en tempoj kaj lokoj.

En la antikva ĉina oni skribis signon kiu signifas "belo", sed nuntempe oni kombinas ĝin kun aliaj du signoj kiuj signifas "granda" kaj "ŝafo". Eble granda ŝafo estis reprezenta de belo.

La majaoj konsideris ke havi strabismon estas belo, kaj por atingi ĝin, la patrinoj metis kruĉojn plenaj je akvo antaŭ la infanoj por ke ili kreskiĝu havante tiun defekton; la koncepto de belo povas varii inter kulturoj.

Filozofio

Helenaj konceptoj

La helenaj filozofoj ĝenerale konsentis pri la ideo ke beleco estas objektiva kaj sekvas matematikajn regulojn, ekzemple simetrio kaj la ora proporcio. Tamen, la kunteksto, en kiu la koncepto de beleco troviĝis, malsamis ege.

Platono

Platono en La Lernejo de Ateno; indikas al la ĉielo alude al la mondo de la ideoj, kie estas la belo.

Laŭ la verkoj de Platono, ĉefe per amo (eroso) oni deziras, kaj malkovras, aĵojn pli kaj pli belajn.

La antikva greka vorto por beleco, kalos (καλός), aludas ĉion harmonian (sumetron), t.e. objektoj kies partoj interrilatas en maniero nek timiga nek ridinda. Tio, kio estas bela, donas plezuron al la homo kiu ĝin vidas aŭ tuŝas, kaj la plezuro estas estetika aŭ erotika.

En La Simpozio, Pausanias asertas: "Konsiderata sola, unu ago estas nek bela nek hontinda. Ekzemple, nun ni faras, trinkas, kantas, babilas, kaj neniu el tiuj estas, en si, bela ago; sed troviĝas, en la maniero per kiu ago fariĝas, la eco kiun ni diskutas. Kiam farita kun beleco (kalos) aŭ justeco (orthos), ago iĝas bela (kalon); kaj kiam la sama ago estas farita sen justeco, ĝi iĝas hontinda (aiskhron)."

Bela aĵo ankaŭ povas esti aĵo bona, agrabla kaj utila; beleco estas formo de boneco, kaj profitas la perceptanton aŭ faranton. (Alcibiado, 113c-114e). En Hippiaso major (285a-b) kaj Gorgiaso (474d-475a), la belecoj de korpo, koloro, formo, voĉo, okupado, scio kaj leĝo estas diskutitaj, kaj la mezuro al kiu ĉiu provizas plezuron aŭ profiton.

Do, laŭ Platono, beleco rilatas kun vero kaj bono, kiel unu el la plej altaj ideoj. La intuicio de beleco en si estas pli grava ol la ĝuado kiun iu ajn specifa bela objekto kaŭzas. En La Simpozio, li montras, kiel oni povas moviĝi, de simpla deziro de belaj korpoj, al amo de belaj animoj, kaj poste al kontemplado de beleco en si. Beli estas alproksimiĝi al idealo, kaj esti tio, kio devas esti.

Beleco estas ne nur eco de objekto, sed elemento kiu helpas priskribi la moralan valoron de la animo de homo kiu amas aŭ faras belajn aĵojn. La beleco de animo konsistas en la kontemplado de la plej belaj objektoj, la kompreneblaj formoj, kaj en la kompletigo de la plej belaj agoj kiujn oni povas fari. (Fedro 250d, Parmenido 130b).

Priskribante la tri etapojn de inicado al beleco: purigado, ascendado, kaj kontemplado, Platono donas formon dialektikan al misteroj orfeismaj de la ascendado de animo al la dia regno.

Aristotelo

Aristotelo skribis ke "koncepto de beleco okazas kiam ĉiuj partoj labori kune en harmonio por ke neniu parto altiras tro da atento al si" kaj komentis ke "la ĉefaj formoj de beleco estas ordo (taxis) kaj simetrio (summetria) kaj difiniteco (orismenon)." En Poezio, li skribis: "Por esti bela, vivanta estaĵo, kaj ĉiu unueco formita de partoj, devas ne nur prezenti ordon en sia aranĝo de partoj, sed ankaŭ havi specifan grandecon. Beleco estas afero de grandeco kaj ordo, kaj sekve neeblas en tre malgranda besto ... aŭ tre granda besto ... ĉar la unueco ne percepteblas por la vidanto." La koncepton de "absoluta belo" li ignoras. Ĉi tiu sinteno kontrastas kun Platono pro la centra loko de la homa vidanto; plue, Aristotelo estimas la homan artiston pli alte ol Platono, kaj defendas la ideon ke arto ne devas esti "utila", per sia distingo inter bono kaj belo.

Plotino

En la unua Eneado, Plotino diskutas belon, kaj ligas ĝin al la Dia Penso. "Beleco alparolas ĉefe al la vidsenso; sed ekzistas beleco por la aŭdsenso ... kaj mensoj kiuj levas sin super la regnon de senso al pli alta ordo konscias belecon en vivkonduto, en agoj, en karaktero, en intelektaj studoj; kaj tie troviĝas la beleco de la virtoj. Ĉu ankoraŭ pli alta belo povus ekzisti, nia diskuto lumigos." Li skribis ke, se la bela aĵo estus esence simetria kaj harmonia en partoj, neniu senparta objekto, kiel koloroj aŭ sunlumo, povus esti bela.

Plotino asertas ke ĉiu beleco de ĉi tiu mondo alvenas per komuna sento je Idealo-formo. "Ĉiu senformeco kies speco permesus fasonadon kaj formon, dum ĝi restas ekstere de Racio kaj Ideo, estas malbela pro tiu izoleco for de la Dipenso. Kaj ĉi tio estas la Absoluta Malbelo: malbela aĵo estas io, kiun Fasonado ne majstrintas, t.e. Racio: la materio ne cedas je ĉiu punkto kaj je ĉiu maniero al Ideala-formo."

Modernaj konceptoj

Hume

Homoj havas malsamajn opiniojn pri la beleco de la sama objekto. David Hume skribis: "Beleco ne estas ena eco de objektoj en si; ĝi ekzistas sole en la spirito de la homo kiu kontemplas, kaj ĉiu spirito perceptas malsaman belecon." Tamen, ĉi tiu rimarkigo ne sekvigas absolutan relativismon pri estetiko. Hume indikas edukadon kaj la unuecon de homa naturo por ekspliki la ĝenerala konsento kiu ŝajnas ekzisti pri belaj objektoj.

Substrekado de la rolo de la individuo en estetika juĝado ne difinas belecon, do Hume daŭrigas per aserto ke la ideo de beleco, kiel eco, estas projekcio de la plezuro kiun produktas objekto. Li skribas: "Plezuro kaj doloro estas ne nur akompanantoj de beleco kaj malbeleco, ili estas la esenco." Tamen, lia difino ne estas akceptita de ĉiuj.

Baumgarten

En sia Metafiziko (1735), kaj poste por la titolo de libro (1850), Alexander Baumgarten proprigis la vorton aesthetica (sentpovo, ricevemo je sentoj) al la studado de arta gusto, aŭ la jam delonge ekzistanta filozofio koncerne sagacan kaj ĝustan sencon pri la kvalitoj kaj mankoj de artaj verkoj.

En § 451 de Metafiziko, Baumgarten difinis bongusto, en ĝia plej larĝa signifo, kiel la kapablo juĝi laŭ la sensoj, anstataŭ laŭ la intelekto. Tia juĝo de gusto, liaopinie, baziĝas sur sentoj de plezuro aŭ malkontento. Scienco de estetiko estus, laŭ Baumgarten, deduktado de la reguloj aŭ principoj de arta aŭ natura beleco surbaze de multaj ekzemploj de individua gusto. Sen tia scienco, ekzistus neniu kialo diskuti arton.

Burke

Edmund Burke distingis en 1757 inter belo kaj sublimo. Por li, la belo estas harmonia kaj alloga, kaj la sublimo estas misproporcia kaj terura. Li asertis ke ĉiu koncepto ekskluzivis la alian. Ĉi tiun distingon diskutis Schopenhauer (en la unua volumo de La mondo kiel volo kaj ideo) kaj Kant (en eseo de 1764, kaj poste).

Kant

Immanuel Kant, en Kritiko de pura racio (1781), nomis Baumgarten kiel respondeca pri la provinceca ideo ke "scienco de bongusto" povus ekzisti. Li skribis: "...tiu klopodo estas senutila. Ĉar koncerne iliajn precipajn fontojn, tiuj supozitaj reguloj aŭ kriterioj estas nure empiriaj. Sekve ili neniam povas servi kiel aprioraj leĝoj al kiuj nia juĝado de gusto devas subiĝi. Male, nia juĝado de gusto konstituas la taŭga testo por la ĝusteco de tiuj normoj aŭ kriterioj."

Malgraŭ tiuj komentoj, en Kritiko de juĝkapablo (1790), li komencis uzi la vorton "estetiko" laŭ la uzado de Baumgarten. Tamen li forte disigis la ideon de beleco kaj la senton de plezuro. Laŭ Kant, beleco estas "kontentigo senpartia"; neniu persona profito kontribuas al la juĝado. Plue li atentigas, ke en iu ajn juĝo ekzistas aserto de universaleco. "Bela estas kio plaĉas universale sen koncepto."

Proverboj

Ekzistas pluraj proverboj pri bel(ec)o en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof, inter ili[4]:

  • Citaĵo
     Bela per vizaĝo, sed ne bela per saĝo. 
  • Citaĵo
     Beleco hodiaŭ estas, morgaŭ ne restas. 
  • Citaĵo
     Nokte eĉ monstro estas belulo. 
  • "Kiu belo savos la mondon?" skribas Fedor Dostoevskij paroligante Idiotan personulon demandantan al la princo Miskin. Per tiu esprimo la aŭtoro aludas al la elaĉetanta belo de Kristo, kiu, se vive konsiderata, igas la vivon mem bela kaj altruisma.[5]

Vidu ankaŭ

Referencoj

  1. Platono. La bankedo.
  2. Perrault, Charles. La dormanta belulino.
  3. von Goethe, Johann Wolfgang (14a de majo 2016). Las afinidades electivas. ISBN 9786050438321.
  4. lernu.net: Proverboj
  5. La bellezza salvera' il mondo (Dostoevskij) ?

Bibliografio

  • Blunt, Anthony (1940) La teoría de las artes en Italia del 1450 a 1560. Madrid: Cátedra (hispana eldono de 1979) ISBN 84-376-0194-0
  • Eco, Umberto (2004). Historia de la belleza. Lumen, Barcelona. ISBN 84-264-1468-0.
  • Fuga, Antonella (2004). Técnicas y materiales del arte. Electa, Barcelona. ISBN 84-8156-377-3.
  • Givone, Sergio (2001). Historia de la estética. Tecnos, Madrid. ISBN 84-309-1897-3.
  • Gombrich, Ernst (1997). Historia del Arte. Debate, Madrid. ISBN 978-84-8306-044-5.
  • González, Antonio Manuel (1991). Las claves del arte. Últimas tendencias. Planeta, Barcelona. ISBN 84-320-9702-0.
  • Hauser, Arnold (2004). Historia social de la literatura y el arte. Debolsillo, Barcelona. ISBN 978-84-9793-220-2.