Duonduto: Malsamoj inter versioj

El Vikipedio, la libera enciklopedio
[nekontrolita versio][nekontrolita versio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Escarbot (diskuto | kontribuoj)
e wikidata interwiki
e bluigo de terminoj
Linio 1: Linio 1:
La [[Intervalo (muziko)|intervalo]] de '''duona paŝo''', '''duontono''', aŭ '''minora sekundo''' estas la parenceco inter la antaŭiranta tono kaj la unua noto (la radiko aŭ toniko) en [[majora skalo]]. Estas la [[inversigo (muziko)|inversigo]] de la [[majora septo]]. Estas ofte mallongiĝas kiel '''m2'''.
La [[Intervalo (muziko)|intervalo]] de '''duona paŝo''', '''duontono''', aŭ '''minora sekundo''' estas la parenceco inter la antaŭiranta tono kaj la unua noto (la radiko aŭ toniko) en [[Maĵoro|majora skalo]]. Estas la [[inversigo (muziko)|inversigo]] de la [[septo|majora septo]]. Estas ofte mallongiĝas kiel '''m2'''.


Minora sekundo en [[ĝusta sintoneco]] konformas al tonalta proporcio de 16/15 aŭ 1:1.0666, aŭ variaj aliaj proporcioj, dum en [[egala temperamentata]] sintonizado estas proporcio de 1:2<sup>1/12</sup> (proksimume 1.059), aŭ 100 cendoj, 11.731 [[cendo (muziko)|cendoj]] [[bemolo]] de 16:15.
Minora sekundo en [[ĝusta sintoneco]] konformas al tonalta proporcio de 16/15 aŭ 1:1.0666, aŭ variaj aliaj proporcioj, dum en [[egalŝtupa agordo|egala temperamentata]] sintonizado estas proporcio de 1:2<sup>1/12</sup> (proksimume 1.059), aŭ 100 cendoj, 11.731 [[cendo (muziko)|cendoj]] [[bemolo]] de 16:15.


Traditionally la minora sekundo konsideriĝas la plej [[Disonanco (muziko)|disonanca]] intervalo post la [[tritono]].
Traditionally la minora sekundo konsideriĝas la plej [[Disonanco|disonanca]] intervalo post la [[tritono]].


Laŭ [[Carl Dahlhaus]] (1990), "kiel malfrua kiel la [[13-a jarcento]] la duontono traviviĝis kiel problemeca intervalo ne facile koniĝata, kiel la neracionala restaĵo inter la perfekta kvarto kaj la [[ditone]] [4/3 / (9/8)<sup>2</sup> = 256/243!]." En melodika duontono, ne "tendenco perceptiĝas de la suba tono ale la supra, aŭ de la supra ale la suba. La dua tono ne preniĝas esti la 'celo' de la unua. Anstataŭe, la duontono evitiĝies en [[clausula]]s ĉar ĝi mankis klarecon kiel intervalo." Eko en la [[13-a jarcent]] kadencoj komencas bezoni mocion en unu voĉo de duontono kaj la alia de plentono en kontraŭa mocio.
Laŭ [[Carl Dahlhaus]] (1990), "kiel malfrua kiel la [[13-a jarcento]] la duontono traviviĝis kiel problemeca intervalo ne facile koniĝata, kiel la neracionala restaĵo inter la perfekta kvarto kaj la [[ditono]] [4/3 / (9/8)<sup>2</sup> = 256/243!]." En melodika [[duontono]], ne "tendenco perceptiĝas de la suba [[tono]] ale la supra, aŭ de la supra ale la suba. La dua tono ne preniĝas esti la 'celo' de la unua. Anstataŭe, la duontono evitiĝis en [[clausula]]j, ĉar ĝi mankis klarecon kiel intervalo." Eko en la [[13-a jarcento]] kadencoj komencas bezoni mocion en unu voĉo de duontono kaj la alia de [[plentono]] en kontraŭa mocio.


==Vidu ankaŭ==
==Vidu ankaŭ==

Kiel registrite je 12:13, 9 maj. 2020

La intervalo de duona paŝo, duontono, aŭ minora sekundo estas la parenceco inter la antaŭiranta tono kaj la unua noto (la radiko aŭ toniko) en majora skalo. Estas la inversigo de la majora septo. Estas ofte mallongiĝas kiel m2.

Minora sekundo en ĝusta sintoneco konformas al tonalta proporcio de 16/15 aŭ 1:1.0666, aŭ variaj aliaj proporcioj, dum en egala temperamentata sintonizado estas proporcio de 1:21/12 (proksimume 1.059), aŭ 100 cendoj, 11.731 cendoj bemolo de 16:15.

Traditionally la minora sekundo konsideriĝas la plej disonanca intervalo post la tritono.

Laŭ Carl Dahlhaus (1990), "kiel malfrua kiel la 13-a jarcento la duontono traviviĝis kiel problemeca intervalo ne facile koniĝata, kiel la neracionala restaĵo inter la perfekta kvarto kaj la ditono [4/3 / (9/8)2 = 256/243!]." En melodika duontono, ne "tendenco perceptiĝas de la suba tono ale la supra, aŭ de la supra ale la suba. La dua tono ne preniĝas esti la 'celo' de la unua. Anstataŭe, la duontono evitiĝis en clausulaj, ĉar ĝi mankis klarecon kiel intervalo." Eko en la 13-a jarcento kadencoj komencas bezoni mocion en unu voĉo de duontono kaj la alia de plentono en kontraŭa mocio.

Vidu ankaŭ

Source

  • DAHLHAUS, Carl, trans. GJERDINGEN, Robert O. (1990). Pristudoj en la Origino de Harmonia Toneco (angle: Studies in la Origin of Harmonic Tonality. Princeton University Press. ISBN 0691091358.

Eksteraj ligiloj