Gigi Proietti

 

Luigi Proietti
Persona informo
Gigi Proietti
Naskonomo	Luigi Proietti
Naskiĝo	2-an de novembro 1940 (1940-11-02) en Romo, Italio
Morto	2-an de novembro 2020 (2020-11-02) (80-jaraĝa) en Romo, Italio
Mortis pro	naturaj kialoj vd
Mortis per	korinfarkto vd
Tombo	Tombejo nekatolika (Romo) vd
Lingvoj	itala vd
Ŝtataneco	Italio • Reĝlando Italio vd
Alma mater	Universitato de Romo "La Sapienza" vd
Familio
Edz(in)o	Sagitta Alter
Infanoj	Carlotta Proietti vd
Parencoj	Raffaele Proietti vd
Profesio
Alia nomo	Gigi Proietti
Okupo	filmaktoro • komikisto • kantisto • dublaktoro • teatra aktoro • filmreĝisoro • scenaristo • televida aktoro vd
Aktiva dum	1958 - 2020
Honorigoj Honorigoj Grand Officer of the Order of Merit of the Italian Republic • Nastro d'Argento for Best Actor • Nastro d'argento for career vd
En TTT	https://www.gigiproietti.it/
vd	Fonto: Vikidatumoj

Li estis parto de tiu rondo de artistoj de teatra trejnado, kampo en kiu li ĝuis konsiderindan sukceson ekde la fruaj 1960aj jaroj. Konata pro siaj talentoj kiel lerta rakontisto kaj transformisto, li estas konsiderata unu el la plej grandaj eksponentoj de la historio de itala teatro; en 1963 danke al Giancarlo Cobelli li debutis en Can Can degli italiani , kaj tiam senĉese interpretis multajn teatraĵojn ĝis A me gli occhi, please (Al mi la okuloj, bonvolu), en 1976, ekzemplo de teatra verkado, kiu markis akvo-dislimon laŭ la maniero kompreni teatron, kaj kiun sekvos multaj replikoj, ankaŭ kun novaj versioj en 1993, 1996 kaj 2000, en la plej gravaj italaj teatroj. La spektaklo markis rekordon de pli ol 500 000 partopreno ĉe la Teatro Olimpico en Romo .

Establita kiel teatra aktoro, li ankaŭ havis spertojn en la televida kampo, al kiu li nelonge dediĉis sin inter la fino de la sesdekaj kaj la komenco de la sepdekaj jaroj: li partoprenis la teatrigitan verkon The Pickwick Circle en la versio de Ugo Gregoretti, kunlaboro kiu poste daŭris kun malpli gravaj televidaj partoprenoj. Inter la sepdekaj kaj la okdekaj jaroj li ankaŭ estis ĉefrolulo de diversaj sukcesaj spektakloj kiel sabatvespere de la naŭa ĝis la deka, Faktoj kaj faktaĉoj, Fantastika kaj Mi miamaniere. Je la fino de la sepdekaj jaroj li ankaŭ malfermis la Laboratorion de Scenaj Ekzercoj, kiu vidis inter liaj studentoj multajn personecojn, kiuj poste fariĝis konataj vizaĝoj de la itala spektaklo.

Kvankam la kinejo ne ofte donis la esperatajn rezultojn, li atingis kinematografian konsekron en 1976 kun la fama Ĉevaleca Febro, en la rolo de la ĝisosta vetisto Mandrake, kiu tra la jaroj fariĝis vera kult-filmo , kiun li rekomencis en 2002, jaro en kiu li komencis fortan partnerecon kun la fratoj Carlo kaj Enrico Vanzina .

Komencante de la naŭdekaj jaroj, paralele al la sukceso akirita en la teatro, li estis la ĉefrolulo de pluraj sukcesaj televidserioj, antaŭ ĉio serioj por RAI - Itala Radiotelevido Il maresciallo Rocca, komenciĝis en 1996 kaj fariĝis unu el la plej grandaj spektantaraj serioj de la Itala televido, neatendite malfermante la vojon al dua arta juneco. Ankoraŭ por la RAI li ankaŭ estis San Filippo Neri en la miniserialo Preferisco il Paradiso, kardinalo Romeo Colombo da Priverno en La lasta paporeĝo, la mistera generalo Nicola Persico en Il signore della truffa, kaj la ekstravaganca ĵurnalisto Bruno Palmieri en Una pallottola nel cuore .

Li ankaŭ havis spertojn kiel kantisto, estante parto de la muzika grupo Trio Melody, kune kun Stefano Palatresi kaj Peppino di Capri, same kiel poeto kaj verkisto . En 2017, dudek jarojn post sia lasta sperto, li revenis al televido kiel absoluta ĉefrolulo de la programo Batal-ĉevaloj, prenita de la samnoma turneo festanta sian 50-jaran karieron.

Biografio

Juneco kaj humilaj rangoj kiel kantisto kaj aktoro

Filo de Romano Proietti, el Porchiano del Monte, vilaĝeto de komunumo Amelia ( TR) en Umbrio, kaj la dommastrino Giovanna Ceci, el San Clemente di Leonessa (RI) en Latio, li vivis la unuajn dek monatojn de sia vivo en domo en via di sant'Eligio (flanka strato de Via Giulia ) en Romo . Post diplomiĝo ĉe la Ŝtata Mezlernejo "Augusto" en Romo, li enskribiĝis je la fako Juro ĉe Universitato "La Sapienza ", kiun li forlasos je nur ses ekzamenoj antaŭ diplomiĝo.

Dosiero:Ettorepetrolini.jpg

Proietti ofte estis enklasigita kiel la heredanto de Ettore Petrolini . Pri tio, li deklaris: «Kiam Petrolini estis demandita ĉu li devenas de la Commedia dell'Arte, li respondis" Mi nur devenas de mia domo ". Mi ŝatas la ironion de la romanoj de la pasinteco "

Pasia pri muziko ekde infanaĝo, li ludas la gitaron, la pianon, kaj la akordionon, kaj en sia libertempo li komencas aperi kiel kantisto ĉe studentaj festoj, en subĉielaj trinkejoj, kaj, poste, en la plej famaj noktokluboj. de la ĉefurbo. En intervjuo kun <i id="mwfA">Fatto Quotidiano</i>, li tiam memoros, ke la personecoj de la tiama Romo estis parte fontoj de inspiro por iuj komikaj roloj, kiujn li ludis sur la granda ekrano. Pri ĉi tiu periodo li deklaros: «Por teni min ĉe miaj studoj, mi kantis en noktaj kluboj. Mi komencis je la 22a horo kaj finis je la 4a, eliris kun ŝvelinta kolo. . . Li povis teni neniun ĉemizan grandecon: li bezonis pneŭon ». La juna Proietti tamen malkaŝas, ke li ne estis komence interesita pri la mondo de teatro : «Tute ne! Mi neniam estis en la teatro kaj tiam mi ne estis filo de aktoroj ». Eĉ la gepatroj, subtenante lian decidon, ne tute konvinkiĝis pri la unuaj provoj de la juna Luigi.

Enskribita hazarde en la Teatro-Centro Ateneo, li estis studento de elstaraj personecoj kiel Arnoldo Foà, Giulietta Masina kaj Giancarlo Sbragia . «Matene mi ĉeestis klasojn, posttagmeze mi ekzercis en la Universitato, vespere mi kantis en noktaj kluboj. La ekzamenoj neniam finiĝis "li komentos. Samtempe li decidis forlasi la Fakultaton de Juro definitive, kaj komencis ĉeesti la imitistan kurson en la Universitata Teatro-Centro okazigita de Giancarlo Cobelli, kiu tuj rimarkis siajn kvalitojn kiel muzikisto kaj verkado por avangarda spektaklo reĝisorita de li., Can Can degli Italiani ( 1963 ), verkita de famaj verkistoj kiel Ercole Patti kaj Luigi Malerba, kie li muzikigas aforismon de Ennio Flaiano, Ho kiel bele sentiĝi. . . .

Gigi Proietti en 1975

Ekde 1964 li kovris malgravajn rolojn sur la scenejo per la Eksperimenta Grupo 101 sub la direkto de Antonio Calenda, de Cobelli mem kaj ankaŭ kun Andrea Camilleri, kiu ankoraŭ ne famiĝis kiel verkisto. Lia unua rolo estas ludita ekstere, maskita kiel upupo, en la reprezento de Aristofana Birdoj (1964 ) reĝisorita de Giuseppe Di Martino . Ekde 1968 li akiris ĉefrolojn en diversaj spektakloj enscenigitaj de la Teatro Stabile de L'Aquila, inkluzive de Il dio Kurt de Alberto Moravia kaj Opereto de Witold Gombrowicz .

Unuaj sukcesoj kaj kinematografiaj debutoj

Proietti en 1964 faris malgrandan kameon en Se vi permesas, ni parolu pri virinoj de Ettore Scola . Tamen en 1966 li debutis samtempe ĉe la granda kaj malgranda ekrano. Ĉiukaze lia unua rolo, per kurioza koincido, estas tiu de marŝalo de la karabenistoj, la sama, kiu tridek jarojn poste alportas lin al granda konateco. En la kinejo ni vidas lin en epizodo de La Plaĉaj Noktoj en 1966, kaj en pli grandaj roloj en La senbridulo, La Matriarko kaj Sufiĉe komplika knabino . Tinto Brass estas la unua reĝisoro, kiu valorigis lin per ĉefrolo en sia filmo La kriego en 1968, prezentita en konkurso ĉe la Festivalo de Cannes .

En televido li debutis en la scen-verko I grandi camaleonti (1964), reĝisorita de Edmo Fenoglio . Kune kun Ugo Gregoretti li aperas en kontentigaj roloj, kiel tiu de la fraŭdisto Alfred Jingle en Il Circolo Pickwick (1967), transpono de la samnoma romano de Charles Dickens, kie li ankaŭ komponas kaj kantas la finan muzik-sigelon, La balado de Pickwick. Dum la registradaj kunsidoj de ĉi tiu kanto, li renkontas junulon de Poggio Bustone, kiu ludas la gitaron en tiu kanto, muzikisto kun kontrakto kun la diskokompanio Ricordi kaj destinita al granda famo, Lucio Battisti . Ĝi estos ilia unua kaj lasta renkontiĝo, poste memorita de Proietti mem en intervjuo dum celebra elsendo pri la kantisto.

Gigi Proietti ludas Gastone en la televida programo Sabatvespere de la naŭa ĝis la deka (1974)

Tamen la unua neatendita sukceso venis en 1970, kiam li estis subite vokita anstataŭigi Domenico Modugno, oficiale pro akcidento, kiu okazis al li (sed neoficiale, ŝajnas, pro malkonsentoj kun la aŭtoro kaj kunstelulo de la komedio, Renato Rascel ) en la parto de Ademar en la muzika komedio de Garinei kaj Giovannini, Alleluja bonaj homoj : «Bato de bonŝanco. Tie mi komprenis, ke klara teatro kombineblas kun arta kvalito: la tiel nomata populara teatro ».

La triumfo de la Unu-Vira Spektaklo

Inter 1965 kaj 1970, kun la Gruppo Sperimentale di Calenda kaj ankaŭ sen ĝi, Proietti ankaŭ aranĝis apartajn provludojn kiel Il mercante di Venezia, Le mammelle di Tiresia kaj Il misantropo di Molière . Kun Il dio Kurt en 1969, ankoraŭ plia sukceso de la eksperimenta grupo, Proietti ekkomprenas ke li devas alfronti la scenejon kiel solisto por ne esti kaptita en eterne subtenaj roloj.

Post ludado de la rolo de Neri Chiaramantesi en la Sem Benelli dramo La cena delle beffe en 1974, kune kun Carmelo Bene, en 1976 li formis fruktodonan partnerecon kun la verkisto Roberto Lerici, kun kiu li verkis kaj reĝisoris siajn spektaklojn, kiuj restis en la historio., Al mi la okuloj, bonvolu ( 1976 ), revenigita sur scenejon en 1993, 1996 kaj 2000, en memorinda prezentado ĉe la Olimpika Stadiono en lia hejmurbo, same kiel Come mi piace ( 1983 ), Leggero leggero ( 1991 ) kaj por televido, Aktoro mia amo ( 1982 ) kaj Io a modo mio ( 1985 ).

En ĉi tiuj spektakloj Proietti, tute sen direktora gvidado, havas la ŝancon deĉenigi sian aktoran entuziasmon kiel monologo, kantisto, imitanto, dancisto, en streĉa turneo, kiu akiras interrompan sukceson ĉe la publiko; de la 6 vesperoj komence planitaj, 300 facile povas esti superitaj, kun pli ol 2000 spektantoj meznombre plenigante la tendoteatrojn kaj sportejojn tra Italujo, admirataj kaj estimataj ankaŭ de gravaj personecoj kiel Federico Fellini (kiu unue pensas pri li por la rolo) de Giacomo Casanova en sia filmo Il Casanova de Federico Fellini, poste atribuita al Donald Sutherland kaj de kiu li estos efika voĉaktoro) kaj Eduardo De Filippo .

Proietti en 1973 en La Tosca

Eĉ hodiaŭ A me gli occhi, please, ankaŭ pro ĝiaj parte dramaj implicoj, estas agnoskita kiel unu el la plej sukcesaj kaj unikaj teatraj provludoj iam ajn. La kunlaborado inter Proietti kaj Roberto Lerici estas egala al la same fruktoporta inter Giorgio Gaber kaj Sandro Luporini por il teatro canzone. Post la morto de Roberto Lerici en 1992 pro koratako, Proietti enscenigis kaj reĝisoris du aliajn solekspoziciojn, Prove per un recital ( 1996 ) kaj Mi, Tòto kaj la aliaj ( 2002 ). En 2004 li turneis kun la Honoran Vesperon, kiu estis premiita la 20an de aŭgusto ĉe la Arena di Catanzaro kun la Riccio d'Argento kiel la plej bona spektaklo de la jaro en la revuo pri Faktoj de Muziko.

Inter teatro, kino, televido kaj radio

Gigi Proietti, kun Nino Manfredi, ĉe la koncerto de Ornella Vanoni ĉe la Olimpika Teatro en Romo (1974)

En la 1970-aj jaroj li rolis kiel absoluta protagonisto en la filmoj Ordonoj estas ordonoj ( 1970 ), Meo Patacca ( 1972 ), Estas oportune amori bone (1975), Langvoraj kisoj, perfidaj karesoj ( 1976 ). Rimarkindaj ankaŭ la subtenaj partoprenoj en gravaj filmoj kiel ekzemple La posedaĵo ne plu estas ŝtelo ( 1973 ) de Elio Petri , La heredaĵo Ferramonti ( 1976 ) en memorinda dueto kun Anthony Quinn, kaj ĉefe en Casotto ( 1977 ) kun Ugo Tognazzi kaj juna Jodie Foster . Li pasas kun nekredebla facileco de komedio, al engaĝita rolo, de erotika dramo al groteska filmo, tiam partoprenas filmojn de Bolognini, Monicelli, Petri kaj Magni, sed eble nur Alberto Lattuada ofertas al li tute plenumitan rolon en la drama flanko en la filmo Le farò da padre ( 1974 ).

Li ankaŭ partoprenis iujn usonajn filmojn reĝisoritajn de prestiĝaj reĝisoroj kiel Lumet, Altman kaj Ted Kotcheff, same kiel kun la franca Bertrand Tavernier. Sed la granda kinematografia konsekro alvenas en 1976 kun la brila rolo, kiu sendube fariĝas lia plej fama, tiu de la malfeliĉa modelo Bruno Fioretti, nomata Mandrake, kiu elpensas ajnan artifikon por povi ludi ĉevalojn en kompanio kun iuj el siaj amikoj, perdante regule, en la komedio de Steno Febbre da cavallo.

Dosiero:Febbre da cavallo (1976) - Carotenuto, Proietti, De Rosa, Montesano.JPG

De maldekstre: Mario Carotenuto, Gigi Proietti, Francesco De Rosa kaj Enrico Montesano en la kulta filmo Febro de ĉevalo (1976) de Steno

La filmo, komence ricevita malvarme de filmkritikistoj kaj destinita, kiel tiom multaj tiamaj filmoj, al esti baldaŭ forgesita, kun la paso de la jaroj, danke ankaŭ al la multaj televidaj elsendoj, fariĝis vera kulta filmo ; unu el la plej memorindaj sekvencoj de la filmo estas sendube tiu de la historia triopo, kiu returniĝis kontraŭ la tri ĉefrolulojn, de la ĉevaloj King, Soldatino kaj D'Artagnan .

Kun Gregoretti li ankoraŭ laboras en 1974 en eksperimenta spektaklo, kiu provas miksi varieteon kun la scenigita romano, Sabat-vespere de la naŭa ĝis la deka, kie Proietti estas direktoro, komponas kaj kantas la komencan temon kaj ludas kvar rolojn, kaj en skripto inspirita de Emilio Salgari, La tigroj de Mompracem ( 1974 ), kie li ludas la rolon de Sandokan du jarojn antaŭ Kabir Bedi . Kune kun Antonello Falqui li atingas la maksimuman artan nivelon sur la malgranda ekrano per la varieteo filmita kolore Fatti e fattacci ( 1975 ), kune kun Ornella Vanoni, Giustino Durano kaj Massimo Giuliani, kie li pozas kiel la rakontisto de aĉa kompanio de akrobatoj en seria vojaĝo tra la folkloro de kvar italaj urboj: Romo, Milano, Napolo kaj Palermo . Samjare li ankoraŭ dediĉas omaĝon al Sicilio, kantante en la sicilia la faman Baladon de Carini, muzikigitan de Romolo Grano kaj uzatan kiel malferma temo de la televida dramo L'amaro caso della baronessa di Carini ( 1975 ), reĝisorita de Daniele D ' Anza, kun Ugo Pagliai kaj Janet Agren .

En la radio li renkontis rimarkindan sukceson en la fama spektaklo Gran Varietà, kie li partoprenis dum la sezonoj 1973 - 1974 interpretante la rolulon de la ŝtelisto Avogadro (kune kun sia komplico Cicerono li planas ŝtelojn, kiuj neniam sukcesas) kaj en tiu de 1975 - 1976, kie li estas nerezistebla in-konkeranto, kiu laŭvorte (kaj kun tri hipotezoj) estas neeraripova, kaj sub la testo de la faktoj amasigas daŭre katastrofojn, sed neniam rompiĝas, ĉar li kantas senhalte akompanante sin per la gitaro fine de siaj skizoj . Karaktero inter la plej bone elektitaj el sia kariero, lanĉas furoran sukceson (Enviuloj!) destinita resti en la memoro.

La naskiĝo de la laboratorio de scenaj ekzercoj

En 1978 li transprenis, kune kun Sandro Merli, la artan direkton de la teatro Brancaccio en Romo, kreante sian propran metiejon de scenaj ekzercoj por junaj aktoroj (la samo faros Vittorio Gassman kun sia Bottega Teatrale en Florenco ), enscenejante kun liaj lernantoj dum la 1980-aj jaroj multaj tre popularaj spektakloj. Precipe ĉi tiu aparta metilernado markos la debuton de multaj estontaj kaj estimataj vizaĝoj de la distra mondo: inter ĉi tiuj estis Flavio Insinna, Chiara Noschese, Giorgio Tirabassi, Enrico Brignano, Massimo Wertmüller, Paola Tiziana Cruciani, Rodolfo Laganà, Francesca Reggiani, Nadia. Rinaldi, Gabriele Cirilli kaj Sveva Altieri .

Gigi Proietti kun Ugo Gregoretti en 1974

Pri ĉi tiu periodo Proietti memoras, ke: «Kiel Gassman diris al la junaj aktoroj, mi instruis al ili ĉiujn miajn difektojn. Multaj naskiĝis, sed ne estas mia heredanto kaj estas bone, ke ne ekzistas ». Kiel ankaŭ malkaŝos Gianni Minà, en tiu periodo Proietti prizorgis la lernejon sola, kun la helpo de Mario Bussolino, antaŭ ol alvenis la regionaj kontribuoj. Samtempe li okupiĝas ankaŭ pri teatroreĝisorado, specialiĝante pri teatraj adaptoj de filmaj sukcesoj, kaj ankaŭ zorgante pri la surscenigo de diversaj operoj inter 1983 kaj 2002 . Ĝi sukcese okupiĝas pri la kampo de dublado, kiu komenciĝis en 1964 pruntedonante lian voĉon al Sylvester- kartunoj de Warner Bros., tiam famaj steloj de la filmindustrio kiel Robert De Niro, Sylvester Stallone, Richard Burton, Richard Harris, Dustin Hoffman, Charlton Heston kaj Marlon Brando, same kiel por George Segal en Tenderly de Franco Brusati kaj eĉ al Michel Piccoli en Diabolik de Mario Bava . Lia piroteknika dublado de la rolulo de la Genio de la Lampo en la filmo Aladino ( 1992 ), produktita de Walt Disney Pictures, kiun li ankaŭ ripetos en la du daŭrigoj distribuitaj nur en hejmvideo, La Reveno de Jafar kaj Aladino kaj la Reĝo de Ŝtelistoj, kaj en du videoludoj inspiritaj de la filmo, La defio al Agrabah kaj La ludejo de Aladdin. Tamen lia plej fama verko eble estas tiu de la unua Rocky de 1976, en kiu li dublis novulon, Sylvester Stallone .

Alia de lia dublado estas tiu de la roluloj de la du siamaj drakoj Devon kaj Cornelius en la desegnofilmo La Magia Glavo - Serĉante Kameloton, kie li sinkronigis ilin per du malsamaj voĉaj tonoj.

Dosiero:Gigi Proietti 1978.jpg

Gigi Proietti en 1978

En la sezono 1980 - 1981 li partoprenis la dimanĉan programon Il baraccone direktita de Paolo Panelli, kun Monica Vitti kaj Marcello Casco . Malantaŭ la mikrofono revenos nur en 1995 kiel rakontanto de la teatraĵo Belfagor, aŭ la fantomo de la Luvro . En 1981 li revenis al televido per la dramo Fregoli reĝisorita de Paolo Cavara, inspirita de la vivo de la granda transformisto Leopoldo Fregoli kaj lia dekunua turneo de forto, en kiu li ludas la rolon de 75 roluloj, krom komponado kaj kantado de la ferma temo, Prima de pija' sonno .

La malkresko je la kinejo, kaj televida prezentisto

La sukceso de Febbre da Cavallo kune kun Enrico Montesano devintus signi la konsekron de Proietti al la kinejo kaj la komencon de flora filmkariero en la mondo de itala komedio sed ne estis tiel; fakte, ekskludante la komedion Casotto de Sergio Citti el 1977, Proietti ĉefrolis en du filmoj kun malmulta sukceso ĉe publiko, Languidi baci ... perfide carzze kaj Non ti conosco più amore de Sergio Corbucci, ne permesante al la aktoro veran ekflugon ĉe la kinejo . Dum la 1980-aj kaj 1990-aj jaroj, Proietti do partoprenis kelkajn elektitajn filmojn kaj ĉefe duarangajn partojn, kiel en "FF. SS. " - Tio estas: "... kion vi prenis min fari super Posillipo se vi ne plu amas min?" de Renzo Arbore en 1983 aŭ en Mi faccia causa en 1984, denove reĝisorita de Steno .

Dosiero:Fantastico 4 (1983) - Heather Parisi e Gigi Proietti.jpg

Heather Parisi kaj Gigi Proietti en la televida programo Fantastico 4 (1983)

En 1983 li debutis kiel televida prezentisto, gvidante la malfeliĉan kvaran eldonon de la varieteo Fantastico 4 ( 1983 ), reĝisorita de Enzo Trapani ; la spektaklo perdis la unuan fojon la defion kontraŭ la konkurado de Premiatissima de la grupo Fininvest, eble pro la fakto, ke post tiom da jaroj la programo perdis sian historian gastiganton, Corrado Mantoni . Li havos pli da riĉeco, ĉar la ĉefrolulo de la unusola spektaklo Io a modo mio ( 1986 ) kaj Di che vizio sei? ( 1988 ) reĝisorita de Adolfo Lippi, ambaŭ elsenditaj de la unua RAI-reto. Inter 1990 kaj 1991 li ankaŭ estis direktisto de la sukcesa klubo '92 . Kiel televida direktoro li debutis en 1990 kun unu el la unuaj italaj serialkomedioj, Villa Arzilla, surbaze de la okazaĵoj de grupo de maljunaj pensionanoj en pensiulhejmo, kie li aperis en mallongaj kameoj kiel la ĝardenisto de la vilao, kaj kie li kunvenigis iujn grandajn aktorojn kaj aktorinojn. pasintaj kiel Giustino Durano, Fiorenzo Fiorentini, Ernesto Calindri, Marisa Merlini kaj Caterina Boratto . Ok jarojn poste li reĝisoras sin en la filmo Un nero per casa ( 1998 ) kie li rolas la ĉefan rolon de arkitekto.

En 1996 li verkis kaj reĝisoris sian propran tekston, Mezzefigure, dum en 1998 li estis la voĉo de la rakontanto de la fabelo Pierino e il lupo de Sergej Prokofiev, sub la orkestra direkto de Enrique Mazzola . En 2005 li reĝisoris Pino Quartullo kaj Sandra Collodel en Quella del piano di sopra, brila komedio de Pierre Chesnot, reproduktita en postaj sezonoj, kaj atingis konsiderindan sukceson kune kun Sabrina Ferilli kaj Maurizio Micheli en la moderna versio en la klasikaĵo de Hennequin kaj Veber La Presidentessa ( jam interpretita en 1968 sub la direkto de Franco Enriquez ), plurfoje en turneo. En 2007 li forlasis la artan direkton de la Teatro Brancaccio, por alpreni tiun de la GranTeatro ankaŭ en Romo.

La triumfoj sur la malgranda ekrano

Dosiero:Giovanni Rocca.PNG

Gigi Proietti pozas kiel marŝalo Giovanni Rocca en la samnoma televida serio.

En 1992 li komencis akiri sufiĉe grandan sukceson kun la serio de televidserioj Un figlio a metà, ripetita de la daŭrigo Un figlio a metà - Un anno dopo (1994), , reĝisorita de Giorgio Capitani, kie li ludas la rolon de filma voĉaktoro (kiu ankaŭ plenumas en realeco kaj kun sukceso), poste ankaŭ reĝisorita de Capitani en la serialkomedio Italian Restaurant ( 1994 ) kun Nancy Brilli en kiu li estas posedanto de itala restoracio en Novjorko (fakte Proietti, dum mallonga tempo, efektive administris restoracion).

En 1996 venas la neatendita triumfo de la televida serio Il maresciallo Rocca, kreita de la paro de verkistoj Laura Toscano kaj Franco Marotta kaj ankoraŭ reĝisorita de Capitani, en kiu la roma aktoro ludas la rolon de Giovanni Rocca, vidvo kun tri infanoj, marŝala komandanto de la stacio de la karabenistoj de Viterbo, kiu inter unu kaj alia kazo enamiĝas al rava apotekisto, interpretita de Stefania Sandrelli . La serio, kiu komenciĝis trankvile ĉe Rai 2, gajnas la favoron de la publiko ĝis ĝi facile superas dek milionojn da spektantoj vespere kaj serioze konkurencas kun vaste testitaj programoj kiel la Sanrema Festivalo ; la lasta epizodo de la 12-a de marto 1996 registris rekordon de preskaŭ 16 milionoj da spektantoj permesante al li gajni la Televidan Premion kiel vira rolulo de la jaro. La kolosa sukceso postulas de la du aŭtoroj, la reĝisoroj (la veterana kaj elprovita Capitani alternas kun Lodovico Gasparini, José María Sánchez kaj Fabio Jephcott ) kaj la ĉefrolulo la realigon de kvin sezonoj, faritaj inter 1998 kaj 2005, kaj la fina miniserialo. Marŝalo Rocca kaj lia deinfanaĝa amiko en 2008, ĉio ĉe Rai Uno .

Je la fino de la 1990-aj jaroj, Proietti ludis alian rolulon kreitan de Toscano kaj Marotta, L'avvocato Porta, en du sezonoj reĝisoritaj de Franco Giraldi por Canale 5, sed kun malpli da sukceso. Por la granda sukceso de Il maresciallo Rocca, RAI konfidas al Proietti la konduton de la tradicia novjara spektaklo elsendita ĉe Rai 1 por la aparta eldono de 2000, kie ĝi anoncis la alvenon de la nova Jarmilo.

La reveno al la kinejo kaj la naskiĝo de la Globa Teatro

En 2002 la granda reveno al la kinejo okazas konstante, kun la populara aklama sekvo de Febbre da cavallo, Febbre da cavallo - La mandrakata, diretto dal figlio di Steno, Carlo Vanzina aperinta en kinejoj la 14an de oktobro 2002 difinita de la sama aktoro "reveno al la loko de la krimo"; la reviviĝo de la historia transformisto Mandrake ŝuldoplena, igas lin gajni Arĝentan Rubandon kiel plej bona aktoro. En 2012 li estis elektita de la dublado-direktoro Francesco Vairano por anstataŭigi la forpasintan Gianni Musy en la dublado de la rolulo de Gandalf (interpretita de Ian McKellen ) en la trilogio de La Hobito .

En 2003 la scekspira teatro Silvano Toti Globe Theatre naskiĝis el lia ideo, kies direktoro li estis kaj en kiu li reĝisoris spektaklon (de Romeo kaj Julieta ) . La elektita verko, " Edmund Kean " de Raymund FitzSimons, elvokas la vivon kaj sukcesojn de la samnoma angla scespira aktoro difinita kiel "geniulo kaj malzorgemo" de Alexandre Dumas . En 2005, post aperi kiel bestokuracisto en filmo reĝisorita de José Maria Sànchez, la 19an de marto li estas unu el la honoraj gastoj en la sukcesa programo de Renzo Arbore Speciale per me - meno siamo meglio stiamo kie li kantas tri el siaj kantoj, inter kiuj ekzemple la fama Kiu farigis ĝin al mi, kaj estas produktita en la amuza deklamado de Il lonfo, probable la plej konata el la metasemantikaj poemoj de Fosco Maraini, poste deklamita ankaŭ en la epizodo de la 7a de februaro 2007 de la elsendo Parlu kun mi, kondukita en Raitre de Serena Dandini .

En la kinejo li ĉiam kunlaboras kun la du Vanzina, unue kiel ĉefrolulo en la komedio La ŝercoj ( 2004 ), kie li reproponas la plej multajn el la skizoj kaj ŝercoj faritaj kun sukceso dum la multaj televidaj prezentoj de la 1980-aj jaroj ĝis hodiaŭ, poste en la kinej-akvomelono, subĝenro de kristnaskaj filmoj, en la malfeliĉa Somero ĉe la maro kaj Somero en Karibio, aperintaj en kinejoj respektive en la someroj de 2008 kaj 2009 . La 2-an de aprilo 2010, La vita è una cosa meravigliosa denove reĝisorita de Carlo Vanzina, laŭflanke de Vincenzo Salemme, Enrico Brignano, Nancy Brilli kaj Luisa Ranieri .

La novaj sukcesoj en televido

Gigi Proietti en 2020

En 2010 Proietti ludis San Filippo Neri en la televida fikcio titolita Preferisco il Paradiso, produktita de Lux Vide kaj elsendita ĉe Rai 1 kun bonega aŭskultantaro. La sekvan jaron, en 2011, li ĉefrolis en alia televida miniserialo Il Signore della truffa en la rolo de la iama delonga fraŭdulo Federico Sinacori, kunproduktado de Artis kaj Rai Radiotelevisione Italiana, destinita por la unua RaiUno-vespero.

Krom lia asocio kun la Vanzina-oj, ni trovas lin en la kinejo en 2011 en du filmoj: Tutti al mare de Matteo Cerami, refilmigo de la Casotto de 1977 reĝisorita de Sergio Citti, kies li estis unu el la ĉefaj interpretistoj, kaj en Box Office 3D La filmo de la filmoj reĝisoris kaj ĉefrolis Ezio Greggio, en la rolo de la Sorĉisto de Silento (parodio de Albus Silente ). En 2012 li aperis kiel gaststelulo en epizodo de la fikcio I Cesaroni, kaj poste revenis al televido en 2013 kiel interpretisto de la duparta fikcio La lasta papo sur Rai Uno, reĝisorita de Luca Manfredi . La sekvan jaron li estis la absoluta protagonisto de la fikcio Una pallottola nel cuore, denove elsendita ĉe Rai 1 en kvar epizodoj; en tiu lasta serio li ludas la ĵurnalisto Bruno Palmieri kiu specialiĝas solvi malnovajn krim-kazoj kiuj restis nesolvitaj. La fikcio estas bone ricevita de la publiko, kaŭzante la produktadon de dua sezono, elsendita en 2016, ankaŭ favore ricevita, kaj ankaŭ tria (6 epizodoj) en aŭtuno 2018.

Li aperas en kameo en la finsceno de Indovina chi viene a Natale? reĝisorita de Fausto Brizzi .

En 2014 li revenas al kinejoj kun la kristnaska filmo Ma tu di che segno 6? kun Massimo Boldi kaj Vincenzo Salemme kaj reĝisorita de Neri Parenti .

Ankoraŭ en televido li partoprenas kiel juĝisto en la talento-testo de Rai 1 La pista direktita de Flavio Insinna, tiam kovrante la saman rolon la sekvan jaron en la kvina eldono de Tiel kaj kiel spektaklo aranĝita de Carlo Conti, kaj laŭflankita de Loretta Goggi kaj Claudio Lippi . En 2016 la aktoro debutis kiel aktoro ĉe la Globa Teatro, kiun li fondis en 2003, enscenigante la spektaklon "Omaĝo al Ŝekspiro " de la 8a ĝis la 17a de julio 2016 .

Ekde la 14a de januaro 2017 li kondukis la varieteon Batal-Ĉevaloj en Rai 1 en ĉefa tempo: ĝi revenas al kondukado de televida programo post 26 jaroj de la lasta fojo kun Klubo '92 (en 1991 ĉe Rai 2 ): la spektaklo proponas la plej bonaj "skizoj" de la majstro same kiel la multaj batalĉevaloj kaj liaj kaj de la diversaj gastoj, kiuj sin sekvas.

Ekde septembro 2018 li estas rakontanto / gasto en Odiseo - La plezuro de la malkovro, dokumenta programo de Rai 1.

La 19-an de januaro, 2019, li aranĝas la inaŭguran eventon de Matera, eŭropa kulturĉefurbo 2019 vive sur Rai 1 en la ĉeesto de la ĉefministro Giuseppe Conte kaj la ŝtatestro Sergio Mattarella. Kiel gastoj de la vespero Rocco Papaleo, Skin, Arturo Brachetti kaj Stafano Bollani.

La 12an de marto li aperas en la unua epizodo de Meraviglie - La duoninsulo de trezoroj, alia dokumenta programo direktita de Alberto Angela . En decembro li estas en la kinejo kun Pinokjo, nova filmo de Matteo Garrone, en kiu li ludas Mangiafuoco .

Aliaj prezentoj

Li ankaŭ okupiĝas pri poezio, sekvante la ekzemplon de Belli, Trilussa kaj Petrolini mem, komponante plurajn sonetojn publikigitajn en la 1990-aj jaroj en rubriko de la roma ĵurnalo Il Messaggero . Aperas en pluraj reklamvideoj, de 2002 ĝis 2005 li estas atestanto pri kafo Kimbo ĉe la agentejo Diaframma en Florenco kaj la fotisto Gaetano Mansi. Partoprenas la Festivalon de Sanremo en 1995, kune kun Peppino di Capri kaj Stefano Palatresi, kun la nomo de Trio Melody, kun la kanto Ma che ne sai... (...se non hai fatto il piano bar). . En 2003 li deklamis la panegiron, en romia dialekto kaj en versoj, por la entombigo de Alberto Sordi .

Verkisto

Fine de 2013, Proietti debutis skribe, publikigante aŭtobiografion sub la titolo Finfine iomete mi memoras. Inter memoroj kaj anekdotoj, la aktoro spuras sian personan kaj profesian historion, "interplektante la ĝojojn de vivo kaj tiuj de la scenejo kaj ĉiam lasante en la fono sian Romon, eternan kaj delikatan urbon, tragedian kaj ironian, cinikan kaj enamiĝintan".

Fine de 2015, li publikigas novan libron, titolitan Decamerino. Rakontoj malantaŭ la kulisoj . Ĝi estas kolekto de rakontoj, anekdotoj kaj poemoj en versoj de-kamerino, tio estas, naskita en la vestĉambro, malantaŭ la kulisoj de la teatro. «La rezulto estas rakonto ene de rakonto pri malordigitaj pensoj, unikaj agoj, odoroj, kutimoj, kiuj markas la revenon de rakontanto kapabla ridigi kaj kortuŝi homojn per siaj tre rom-influitaj kronikoj. "

Privata vivo

Tre rezervita pri sia privata vivo, de 1967 ĝis sia morto li edziĝis al iama sveda ekskursgvidanto, Sagitta Alter, kun kiu li havis du filinojn: Susanna kaj Carlotta, ankaŭ aktorinoj. Saĝe li deklaris sin proksima al la centro-maldekstra, konservante sendependecon de la partioj . La 30an de septembro 2013 li ricevis la honoran civitanecon de la urbo Viterbo .

Morto

Li forpasis matene de la 2a de novembro 2020, lia 80a naskiĝtago, pro koraj problemoj.

Li ĉiam ŝercis pri la fakto ke li naskiĝis en la tago de la mortintoj...

Libroj

• Provoj por libro. Materialoj, splitoj, fragmentoj "meta-teatrali e metà no". De 1974 pluen , Modeno, Comix, 1998. ISBN 88-8193-021-8 .
• Spektaklo Gigi Proietti, kun VHS, Torino, Einaudi, 2002. ISBN 88-06-16421-X ; kun DVD, Torino, Einaudi, 2007. ISBN 978-88-06-18943-3 .
• Tutto sommato. Qualcosa mi ricordo.
• Decamerino. Novelle dietro le quinte.

Filmografio

Kino

• Se vi permesas, ni parolu pri virinoj, nekreditita, reĝisorita de Ettore Scola (1964)
• La Agrablaj Noktoj, Armando Crispino kaj Luciano Lucignani (1966)
• La Knabino de la cel-fucilisto, de Alessandro Blasetti (1967)
• La senbridulo, de Franco Indovina (1967)
• La matriarko, reĝisorita de Pasquale Festa Campanile (1968)
• Sufiĉe komplika knabino, de Damiano Damiani (1969)
• Virto kuŝanta (La rendevuo), reĝisorita de Sidney Lumet (1969)
• L'urlo, reĝisorita de Tinto Brass (1970)
• Brancaleone ĉe la Krucmilitoj, direktita de Mario Monicelli (1970)
• Forlaso, reĝisorita de Tinto Brass (1971)
• Bubù, reĝisorita de Mauro Bolognini (1971)
• Mortadelo, direktita de Mario Monicelli (1971)
• Ordonoj estas ordonoj reĝisorita de Franco Giraldi (1972)
• Meo Patacca, direktita de Marcello Ciorciolini (1972)
• La Tosca, reĝisorita de Luigi Magni (1973)
• Posedaĵo ne plu estas ŝtelo, reĝisorita de Elio Petri (1973)
• Mi estos patro, reĝisorita de Alberto Lattuada (1974)
• Conviene far bene l'amore, reĝisorita de Pasquale Festa Campanile (1975)
• Muziko por Libereco, reĝisorita de Luigi Perelli (1975)
• Bordella, direktita de Pupi Avati (1976)
• Kiu diras, virino diras virino, epizodoj "Paĉjo kaj maman" kaj "Sed ili ne geedziĝas kun ni", reĝisoritaj de Tonino Cervi (1976)
• La heredaĵo Ferramonti, direktita de Mauro Bolognini (1976)
• Ĉevaleca Febro, de Steno (1976)
• Langvoraj kisoj ... perfidaj karesoj, de Alfredo Angeli (1976)
• Casotto, direktita de Sergio Citti (1977)
• Geedziĝo, de Robert Altman (1978)
• Iu mortigas la grandajn kuiristojn de Eŭropo ( Who Is Killing the Great Chefs of Europe? ), Reĝisorita de Ted Kotcheff (1978)
• Du pecoj de pano, reĝisorita de Sergio Citti (1979)
• Mi ne plu konas vin amo, de Sergio Corbucci (1980)
• De patro al filo, reĝisorita de Alessandro kaj Vittorio Gassman (1982)
• "FF. SS. " - Tio estas: "... kion vi prenis min fari super Posillipo se vi ne plu amas min?" , direktita de Renzo Arbore (1983)
• Mi faccia causa,, de Steno (1985)
• Mil Bluaj Vezikoj, nur voĉo, reĝisorita de Leone Pompucci (1993)
• Eloise, la filino de D'Artagnan ( La Fille de d'Artagnan ), direktita de Bertrand Tavernier (1994)
• Malpuraj Tukoj, de Mario Monicelli (1999)
• Kiu timas?, filmeto, nur voĉo, nekreditita, reĝisorita de Guido Manuli (2000)
• Ĉevaleca febro - La mandrakata, reĝisorita de Carlo Vanzina (2002)
• La ŝercoj, de Carlo Vanzina (2004)
• Somero ĉe la maro, reĝisorita de Carlo Vanzina (2008)
• Somero en Karibio, de Carlo Vanzina (2009)
• La vivo estas mirinda afero, reĝisorita de Carlo Vanzina (2010)
• Tutti al mare, reĝisorita de Matteo Cerami (2011)
• Biletvendejo 3D - La filmo de filmoj, epizodo "Erry Sfotter kaj la Aĝo de Emeritiĝo", reĝisorita fare de Ezio Greggio (2011)
• Steloj, mallonga filmo, nur voĉo, reĝisorita de Yann Renzi (2012)
• Divenu, kiu venas por Kristnasko?, reĝisorita de Fausto Brizzi (2013)
• Ma tu di che segno 6?, reĝisorita de Neri Parenti (2014)
• La premio, direktita de Alessandro Gassmann (2017)
• Pinokjo, reĝisorita de Matteo Garrone (2019)

Televido

• La grandaj kameleonoj, reĝisorita de Edmo Fenoglio - televida miniserialo, 1 epizodo (1964)
• La Masko kaj la Vizaĝo, de Flaminio Bollini - Televida filmo (1965)
• Misio Wiesenthal, reĝisorita de Vittorio Cottafavi - televida filmo (1967)
• La Pickwick-Rondo, reĝisorita de Ugo Gregoretti - televida miniserialo, 4 epizodoj (1968)
• Etaj Burĝoj, de Edmo Fenoglio - Televida filmo (1968)
• La mondo de Pirandello, reĝisorita de Luigi Filippo D'Amico - televida serio, 1 epizodo (1968)
• La mirinda rakonto de Donkiixoto della Manĉo, reĝisorita de Carlo Quartucci - televida miniserialo (1970)
• La vojaĝo de Astolfo, reĝisorita de Vito Molinari - televida filmo (1972)
• La tigroj de Mompracem, reĝisorita de Ugo Gregoretti - televida miniserialo (1974)
• Itala popola romano, reĝisorita de Ugo Gregoretti - televida miniserialo (1975)
• Fregoli, reĝisorita de Paolo Cavara - televida miniserialo, 4 epizodoj (1981)
• Vojaĝo al Goldonia, reĝisorita de Ugo Gregoretti - televida miniserialo, 3 epizodoj (1982)
• Grandaj Prezentoj - Televida serio, 1 epizodo, reĝisorita de Luciano Salce (1983)
• Caro Petrolini, reĝisorita de Nicola De Rinaldo kaj Ugo Gregoretti - televida filmo (1983)
• Revoj kaj bezonoj, reĝisorita de Sergio Citti - televida miniserialo, 1 epizodo (1985)
• Cyrano, reĝisorita de Ennio Coltorti kaj Gigi Proietti - televida filmo (1985)
• American Playhouse - televida serio, 1 epizodo, reĝisorita de Peter H. Hunt (1987)
• Facciaffitasi, reĝisorita de José María Sánchez - televida miniserialo, 6 epizodoj (1987)
• Liebe ist stärker als der Tod, reĝisorita de Juraj Herz - televida filmo (1988)
• La 7 reĝoj de Romo, reĝisorita de Antonello Falqui kaj Pietro Garinei - televida filmo (1989)
• Villa Arzilla, reĝisorita de Gigi Proietti - televida serio, 20 epizodoj (1990)
• Duonfilo, reĝisorita de Giorgio Capitani - televida filmo (1992)
• Pasioj - televida serio, reĝisorita de Fabrizio Costa (1993)
• Duonfilo - Jaron poste, reĝisorita de Giorgio Capitani - televida filmo (1994)
• Itala Restoracio, reĝisorita de Giorgio Capitani - televida miniserialo, 8 epizodoj (1994)
• La advokato Porta, reĝisorita de Franco Giraldi - televida serio (1997)
• Nigrilo en la domo, de Gigi Proietti - televida filmo (1998)
• Mai storie d'amore in cucina, reĝisorita de Giorgio Capitani kaj Fabio Jephcott - televida filmo (2004)
• La Bestkuracisto, reĝisorita de José María Sánchez - televida filmo (2005)
• Marŝalo Rocca, reĝisorita de Giorgio Capitani, Fabio Jephcott, Lodovico Gasparini kaj José María Sánchez - televida serio, 28 epizodoj (1996-2005)
• Marŝalo Rocca kaj lia deinfanaĝa amiko, reĝisorita de Fabio Jephcott - televida miniserialo, 2 epizodoj (2008)
• Mi preferas Paradizon, reĝisoritan de Giacomo Campiotti - televida filmo (2010)
• La Fraŭdo-Sinjoro, reĝisorita de Luis Prieto - televida filmo (2010)
• La lasta paporeĝo, de Luca Manfredi - televida filmo (2013)
• Kuglo en la koro, reĝisorita de Luca Manfredi - televida serio, 14 epizodoj (2014-2018)

Reklamoj

• Il Messaggero (1989)
• Canone Rai (1998/2001)
• Kimbo Caffè (2002/2010)
• TIM (2010/2011)
• Green Network (Ekde 2012)

Televidaj programoj

• Sabato sera dalle nove alle dieci (Programma Nazionale, 1974)
• Fatti e fattacci (Programma Nazionale, 1975)
• A me gli occhi please (Rete 2, 1978)
• Partecipazione straordinaria (Rete 2, 1979)
• Attore amore mio (Rete 1, 1982)
• Fantastico 4 (Rai 1, 1983-1984)
• Io a modo mio (Rai 1, 1986)
• Mille e una star (Rai 1, 1986)
• Di che vizio sei? (Rai 1, 1988)
• Buon Natale dal Centro Italia (Rai 1, 1989)
• Club 92 (Rai 2, 1990-1991)
• La nottata non passa mai (Rai 2, 1992)
• Stelle di Natale (Rai 1, 1995-1996)
• Millenium - C'era una volta il '900 (Rai 1, 1999)
• A me gli occhi 2000 (Canale 5, 2000)
• La pista (Rai 1, 2014) giudice
• Tale e quale show (Rai 1, 2015) juĝisto
• Cavalli di battaglia (Rai 1, 2017)
• Matera 2019 - Open future (Rai 1, 2019)
• Meraviglie - La penisola dei tesori, 1ª parto (2019)
• Ulisse - Il piacere della scoperta, (2019-2020)

Kinoreĝisoro

Televido

• 1990 : Villa Arzilla ( serialkomedio )
• 1998 : Nigrulo en la domo (televida filmo)

Dublado

Kino

• Ian McKellen in Lo Hobbit - Un viaggio inaspettato, Lo Hobbit - La desolazione di Smaug, Lo Hobbit - La battaglia delle cinque armate
• Robert De Niro en Mean Streets - Domenica in chiesa, lunedì all'inferno, Gli ultimi fuochi, Casinò
• Sylvester Stallone en Rocky, F.I.S.T.
• Richard Harris in Camelot, Un uomo chiamato Cavallo
• Charlton Heston en Hamlet, 23 pugnali per Cesare
• Anthony Hopkins en Hitchcock
• Dustin Hoffman en Lenny
• Richard Burton en Chi ha paura di Virginia Woolf?
• Kirk Douglas en Uomini e cobra
• Gregory Peck en La notte dell'agguato
• Navid Negahban in Aladdin
• Dean Jones en Tutti i mercoledì
• Henry Fonda en L'ora della furia
• Robert Stack en Il più grande colpo del secolo
• Michael Pate en Il ritorno del pistolero
• Jean Reno en I visitatori
• Paul Newman en Buffalo Bill e gli indiani
• Rock Hudson en I due invincibili
• Marlon Brando en Riflessi in un occhio d'oro
• Donald Sutherland en Il Casanova di Federico Fellini
• George Segal en Gioco senza fine
• Bourvil en Tre uomini in fuga
• Helmut Berger en Salon Kitty
• Ray Danton en Agente speciale L.K. (Operazione Re Mida)
• Michel Piccoli en Diabolik
• Robert Mark en Uccidi o muori
• Benito Stefanelli en I giorni dell'ira
• Aldo Berti en Un angelo per Satana
• Dick Shawn en Per favore, non toccate le vecchiette
• Kevin Costner en Attraverso i miei occhi
• Alex Cord en I cinque disperati duri a morire
• Voce del Drago en Dragonheart
• Voce della Morte en Brancaleone alle crociate

Kartunoj

• Looney Tunes (Gatto Silvestro jaroj 60/70)
• Aladino, La Reveno de Jafar, Aladino kaj la Reĝo de Ŝtelistoj (Geniulo)
• La Magia Glavo - Serĉante Kameloton (Devon kaj Cornelius)
• Kiu timas. . .<span typeof="mw:DisplaySpace" id="mwBbg"> </span>? (Yorick)
• Feliĉaj Piedoj 2 (Bryan la Beachmaster)

Teatrografio

Teatra aktoro

• 1963: Can Can degli italiani
• 1964: Gli uccelli di Aristofane
• 1964: Romolo il grande
• 1964: La caserma delle fate
• 1965: L'arbitro
• 1965: La maschera e il volto
• 1965: Il mercante di Venezia
• 1965: Direzione memorie
• 1965: Il re Cervo
• 1966: Gioco con la scimmia
• 1967: Il desiderio preso per la coda
• 1967: Il misantropo di Molière
• 1968: Le mammelle di Tiresia
• 1968: La Celestina
• 1968: Riflessi di conoscenza
• 1968: Il tubo e il cubo
• 1968: La Presidentessa
• 1968: Nella giungla delle città
• 1969: Coriolano
• 1969: Il dio Kurt
• 1969: Operetta
• 1970: Alleluja brava gente
• 1974: La cena delle beffe
• 1976: A me gli occhi, please
• 1978: Commedia di Gaetanaccio
• 1979: Caro Petrolini
• 1980: Il bugiardo
• 1981: Stanno suonando la nostra canzone
• 1981: Edipo re
• 1983: Come mi piace
• 1985: Cyrano de Bergerac
• 1988: Liolà
• 1989: I sette re di Roma
• 1989: Edmund Kean
• 1991: Leggero leggero
• 1994: Per amore e per diletto
• 1996: Prove per un recital
• 1996: La morte dell'arcivescovo di Brindisi
• 1996: Il giudizio universale
• 1998: La Pietà
• 2000: Socrate
• 2002: Io, Toto e gli altri
• 2004: Serata d'Onore
• 2006: Ma l'amor mio non muore
• 2007: Buonasera...varietà di fine stagione
• 2007: La Papessa Giovanna
• 2008: Di nuovo buonasera
• 2008: Viva Don Chisciotte!
• 2011: La mostra
• 2011: Di nuovo buonasera... a tutti
• 2012: Apocalisse - L'opera
• 2015: Cavalli di battaglia

Teatra reĝisoro

• 1976 : Al mi la okuloj, bonvolu de Gigi Proietti kaj Roberto Lerici ( unu-vira spektaklo, alportita reen al la scenejo kun novaj versioj en 1993, 1996 kaj 2000 en la Olimpika Stadiono en Romo )
• 1978 : Komedio de Gaetanaĉo de Luigi Magni (ankaŭ aktoro)
• 1979 : Kara Petrolini el la verkoj de Ettore Petrolini (ankaŭ aktoro, kun la studentoj de lia Laboratorio de Scenaj Ekzercoj)
• 1981 : Ili ludas nian kanton de Neil Simon (ankaŭ aktoro kune kun Loretta Goggi, revenigita sur scenejon en 1998 )
• 1983 : Kiel mi ŝatas ĝin de Gigi Proietti kaj Roberto Lerici ( unu-vira-spektaklo )
• 1985 : Cyrano de Bergerac de Edmond Rostand ( kunreĝisoro de Ennio Coltorti, ankaŭ aktoro)
• 1987 : Pro amo kaj plezuro el materialoj de Ettore Petrolini (nur reĝisoro, kun la studentoj de lia Laboratorio de Pitoreskaj Ekzercoj, revenigita sur scenejon en 1994 )
• 1988 : Liolà de Luigi Pirandello (ankaŭ aktoro)
• 1989 : Rigardu min en la okulojn de Georges Feydeau (nur reĝisoro)
• 1989 : Karin de Arieh Chen (nur reĝisoro)
• 1989 : Edmund Kean de Raymund Fitzsimmons (ankaŭ aktoro)
• 1991 : Malpeza de Gigi Proietti kaj Roberto Lerici ( unu-vira-spektaklo )
• 1991 : Du Dekduaj Skarlataj Rozoj de Aldo De Benedetti (nur direkto)
• 1991 : La pulo en la orelon de Georges Feydeau (nur reĝisoro)
• 1992 : Aĵoj de la Domo de Paola Tiziana Cruciani (nur direkto)
• 1993 Landlima domo de Gianfelice Imparato (direkti nur; en 2001 de la teatra komedio, Massimo Costa direktas la versio cinematográfica, La Repubblica di San Gennaro )
• 1996 : La Capannina de André Roussin (nur direkto)
• 1996 : Provoj por recitalo ( unu-vira-spektaklo )
• 1996 : Mezzefigure (nur teksto kaj direkto)
• 1998 : Oni ludas nian kanton de Neil Simon (nur direkte, nova aranĝo post 1981 )
• 1999 : Dramma della gelosia, adaptita de la filmo Dramo pro ĵaluzo - Ĉiuj detaloj en la kroniko de Ettore Scola (nur reĝisoro)
• 2000 : Sokrato, adapto de Vincenzo Cerami el Platonaj Dialogoj (ankaŭ aktoro)
• 2000 : Two Squares Taxi de Ray Cooney (nur direkto, nova prezento en 2005)
• 2001 : Falstaff kaj la Gajaj Edzinoj de Windsor de William Shakespeare kaj Arrigo Boito, kun Giorgio Albertazzi (nur reĝisoro)
• 2001 : Full Monty de Terence McNally kaj David Yazbeck, teatra adapto de la samnoma filmo kun Giampiero Ingrassia kaj Rodolfo Laganà (nur reĝisoro)
• 2002 : Una Martin's De Luxe de Claudio Pallottini (nur direkto)
• 2002 : Mi, Toto kaj la aliaj ( unu-vira spektaklo kaj ripetita en 2006)
• 2003 : Mi ne plu konas vin de Aldo De Benedetti (nur reĝisoro)
• 2003 : Romeo kaj Julieta de William Shakespeare (nur direkto, nova prezento en 2005)
• 2004 : Sorĉita de la Luno de John Patrick Shanley, teatra adapto de la filmo Moonstruck (nur reĝisoro)
• 2005 : Ŝi,tiu de la suprea etaĝo de Pierre Chesnot, kun Pino Quartullo kaj Sandra Collodel (nur direktoro)
• 2005 : La Presidentessa de Maurice Hennequin kaj Peter Veber, kun Sabrina Ferilli kaj Maurizio Micheli (nur direktoro)
• 2006 : Liolà de Luigi Pirandello, kun Gianfranco Jannuzzo kaj Manuela Arcuri (nur direktoro)
• 2007 : Buonasera - sezonfina varieteo, reĝisorita de Gigi Proietti
• 2008 : Bonan vesperon denove, reĝisorita de Gigi Proietti (Nova pafo en 2009)
• 2011 : La ekspozicio de Claudio Pallottini kaj Simona Marchini kun Simona Marchini (Direkto kaj aŭdkontribuo, spektaklo ankaŭ rekomenciĝis en 2012)
• 2011 : Bonan vesperon denove ... al ĉiuj, reĝisorita de Gigi Proietti
• 2015 : Batalĉevaloj, reĝisorita de Gigi Proietti

Direktoro de operoj

• 1983 : Tosca de Giacomo Puccini
• 1985 : Don Pasquale de Gaetano Donizetti
• 1985 : Falstaff de Giuseppe Verdi
• 1986 : La geedzeco de Figaro de Wolfgang Amadeus Mozart (nova prezento en 2005)
• 1995 : Benvenuto Cellini de Hector Berlioz
• 2002 : Don Giovanni de Wolfgang Amadeus Mozart
• 2009 : Nabucco de Giuseppe Verdi
• 2010 : Carmen de Georges Bizet

Diskografio

Sola diskografio

Albumo

• 1971 - Alleluja brava gente (RCA, PSL 10507, LP) kun Renato Rascel
• 1971 - Bubù (Carosello, CLN 25004, LP) kun Giorgio Gaber
• 1972 - Meo Patacca (Radio Corporation of America, PSL 10556, longdisko)
• 1975 - Nun je da 'retta Roma (Radio Corporation of America, TCL1 - 1126, longdisko)
• 1976 - Mi estas simpla viro kun brustaj haroj. . . (Ariston - AR / LP / 12304, LP)
• 1977 - Al mi la okuloj bonvolu (RCA, PL 31249, 2xLP)
• 1979 - Gaetanaccio (Radio Corporation of America, BL 31416 longdisko, reeldonita sur KD en 2002)
• 1981 - Ili ludas nian kanton (Polydor, 2448 129) kun Loretta Goggi kaj la rolantaro
• 1983 - Le more (Philips, 818.) 032, LP)
• 1989 - I 7 re di Roma (Emergency Music, EMPL 007 LP, MC)
• 1997 - La fakto estas ... Mi ne povas forgesi vin (RTI-Muziko, KD)

Kolektoj

• 1974 - Unun vesperon kun Luigi Proietti (Radio Corporation of America, TPL1 1001, LP, Stereo 8)
• 1982 - Aktoro, mia amo (Radio Corporation of America - Linea Tre, NL 33192, longdisko)
• 2002 - La Originalaj grandaj Sukcesoj (BMG - Retromemoro, 2xCD)
• 2009 - Kolektoj (RCA Italiana, KD)

Unuopaĵoj

• 1971 - Amaro fiore mio / Lo paradiso ( itala Radio Corporation of America, PM 3615) (7 ")
• 1971 - Aŭskultu la kanton / La instruisto de mandolino ( Carosello, JB. 373) (7 ")
• 1971 - Se mi ne estos tie / La deziro buĉi ĉiujn ( Ĝenerala Muziko, ZGE 50241) (7 ")
• 1972 - Meo Patacca / Kiom multajn ni diris ( RCA Original Cast, OC 28) (7 ")
• 1973 - Nun je da 'retta Roma / Mia patrino mortis pro ftizo / Tremu same. . . (RCA Original Cast, OC 36) (7 ") flanko B1 kun Monica Vitti, flanko B2 pozita fare de Fiorenzo Fiorentini, Gianni Bonagura kaj Vittorio Gassman
• 1974 - Kian malbelan finon faris nia amo / Letero al amiko (RCA Italiana, TPBO 1005) (7 ")
• 1975 - La balado de Carini / Temo de amo (RCA Original Cast) (7 ") flanko B de Schola Cantorum
• 1975 - Me so magnato er fegato / La vita è n'osteria (RCA Italiana, TPBO 1094) (7 ")
• 1975 - Se dovessi cantarti / Alibi ( Vanilo, OV 005) (7 ") flanko A kun Ornella Vanoni, flanko B de Vanoni nur
• 1976 - mi estas simpla viro kun hararo sur la brusto/ Kie iris Mari' (Itala Radio Corporation of America, TPBO-1268) (7 ")
• 1979 - Me vie 'da piagne / Tango della morte (Radio Corporation of America, BB6279) (7 ") flanko B kun Daria Nicolodi
• 1979 - Kanto al Nina / Trinku glason ( Cetra, SP 1717) (7 ")
• 1981 - Prima de pijà dormo / Ĉiam la sama malbona vivo. . . (RCA Originala Rolantaro, BB 6502) (7 ")
• 1983 - Foxtrot / Malfermu la finon (Philips, 814.) 997-7) (7 ")
• 1985 - Kiu igis min fari ĝin / Kial diable vi rigardas (Radio Corporation of America, PM 3647) (7 ")

Partoprenadoj

• 1979 - Roma de 'na vorta (RCA, NL 33091 LP) kun Gabriella Ferri, Giorgio Onorato, Malia Rocco, Nino Manfredi
• 1979 - Romo hodiaŭ (RCA, NL 33093 Linea Tre, LP)

Diskografio kun Trio Melody

Albumo

• 1995 - Sed kion vi scias ... (... se vi ne pianoludis en trinkej' ) (Easy Records Italiana, ESY 478564 2, KD)

Partoprenado

• 1995 - Supersanremo '95 ( Poligramo, 525 455-2, KD) kun la kanto Sed kion vi scias ... (... se vi ne pianoludis en trinkej' )

Premioj

• 1992 - Premio Hystrio Eŭropo
• Arĝenta rubando
  • 1997 - Arĝenta rubando por la plej bona vira dublado por Robert De Niro en Kazino
  • 2003 - Arĝenta rubando kiel plej bona aktoro por ĉevaleca febro - La mandrakata
  • 2018 - Dumviva Atingo-Arĝenta Rubando
• Nacia Festivalo de voĉaktoroj-Voĉoj kaj Vizaĝoj de la kino
  • 2006 - Ora pupitro por Vivatingo

Aliaj projektoj

• Wikiquote contiene citazioni di o su Gigi Proietti
• Wikimedia Commons contiene immagini o altri file su Gigi Proietti